the βλαχοδήμαρχος theory

Η δημοφιλής στη χώρα μας θεωρία περί «βλαχοδήμαρχου» (ο αιρετός της δημόσιας διοίκησης ο οποίος είναι ακατάλληλος να διοικήσει), αν ίσχυε απόλυτα, θα έβρισκε την ιδανική επαλήθευση της στην υπόθεση της κατάργησης του τραμ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ο Πρωθυπουργός ως «βλαχοδήμαρχος» της «Ψωροκώσταινας»).

Το 1953 ο Καραμανλής αποφάσισε το ξήλωμα μέρους  της γραμμής του τραμ, έως το 1960 δεν είχε απομείνει τίποτα. Η πόλη έμεινε με μοναδικό μέσο σταθερής τροχιάς τον «Ηλεκτρικό», μέχρι να καταφθάσει το Μετρό το σωτήριο έτος 2000, και ορφανή από τραμ έως το 2004, όταν επέστρεψε λειψό. 

Το τραμ, καταρχήν ιππήλατο, μας έφτασε από τους Βέλγους το 1882, πρν αναλάβουν εξ ολοκλήρου τη δουλειά οι Βρετανοί το 1925 – το τραμ της Αθήνας ήταν υπό τον έλεγχο των θαυματοποιών της βιομηχανικής επανάστασης και των σιδηρόδρομων της Ευρώπης. 

Οι γραμμές του τραμ τους ανήκαν.

Το 1953, χρονιά της επιτυχής διευθέτησης του πολεμικού χρέους των Γερμανών με τη «Συμφωνία του Λονδίνου», ο Καραμανλής θα ξήλωνε με τα ίδια του τα χέρια τις γραμμές του Αγγλοκίνητου τραμ.

 

Γιόρταζε, στην πραγματικότητα, τα εγκαίνια του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος, μηχανοκίνητου θαύματος. 

Τούτη τη φορά, το μέλλον δεν θα τσουλούσε πάνω σε ράγες, αλλά σε τέσσερις ρόδες στην τσιμεντένια άσφαλτο (νεωτερική λάβα που κατάπιε λογής ποτάμια στο διάβα της), συνήθως made in Germany, U.S., Japan, Italy, France.

Οι δρόμοι τους ανήκαν.

Με άλλα λόγια, βλαχοδήμαρχοι υπήρξαν πράγματι πολλοί, ο πιο «βλάχος» απ’ όλους όμως ήταν από πάντοτε η θέση της χώρας στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.