Τα έθνη επιστρέφουν, τα κράτη δεν αντέχουν πια Ι

Φως Φανάρι

Αληθινή ιστορία ή Χολυγουντιανό σενάριο, η υπόθεση με τις απειλές εναντίον της ζωής του Νίκου Κοτζιά, όταν ξεκινούσε η διαπραγμάτευση για το Μακεδονικό, έχει μεγαλύτερη σημασία ως προς το σκέλος της απάντησης του Υπουργού Εξωτερικών. Ο Κοτζιάς, χωρίς να χάσει χρόνο, αναφέρθηκε σε ένα κομμάτι της άρχουσας τάξης το οποίο τον πολεμά από την πρώτη στιγμή της εκλογής του[1], ζητώντας παράλληλα επιτακτικά από τη Ν.Δ. και την Εκκλησία να σταθούν στο πλάι του.

Τοποθετώντας στο κάδρο τη Ν.Δ., και πολύ περισσότερο την Εκκλησία, δύο μέρες πριν το συλλαλητήριο της Αθήνας για το Μακεδονικό το οποίο και οι δύο φανερά υποστήριξαν, ο Υπουργός Εξωτερικών έκανε σαφές πως θεωρούσε μάλλον εγκληματική την αδιαλλαξία της αρνητικής τους στάσης στο Μακεδονικό. 

Η σχεδόν ταυτόχρονη δημόσια ευχαριστία του Κοτζιά προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη για την ανακοίνωση του - αναφορικά με τα συλλαλητήρια - στην οποία ο Βαρθολομαίος συνιστούσε ψυχραιμία από όλους, ευχαριστίες τις οποίες επανέλαβε τη μέρα του συλλαλητήριου στο Σύνταγμα, δηλώνει εμμέσως, πλην ξεκάθαρα, μια σύγκρουση συμφερόντων. 

Ο Κοτζιάς βρήκε στήριγμα (σε μία δύσκολη στιγμή για την κυβέρνηση) στο Φανάρι, θεσμικό φορέα του Ελληνισμού (σε ένα βαθμό τουλάχιστον, καθώς το Πατριαρχείο λειτουργεί εντός των ορίων της εθνικής κυριαρχίας της Τουρκίας), ένα ιστορικό πρότζεκτ αρκετά πιο ευρύχωρο και πολυσυλλεκτικό από το Ελληνικό κράτος. Καθόλου παραδόξως, άνθρωποι από κάθε γωνιά της Γης προσέφεραν πολύ καλύτερες υπηρεσίες στη χώρα σε σύγκριση με την Περιφέρεια Αττικής - ανεξαρτήτως κομματικής διοίκησης: τους ονομάζουν φιλέλληνες, είναι Έλληνες.

Έναν αιώνα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, περίπου εβδομήντα χρόνια έπειτα από το διωγμό των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, και εξήντα χρόνια από τη φυγή των Ελλήνων από την Αλεξάνδρεια, και την Αίγυπτο γενικότερα, η επανανοηματοδότηση του «Ελληνισμού» ως έννοια με θετικό πρόσημο (όχι μόνο για Γάλλους Ελληνιστές αλλά και για τους ίδιους τους Έλληνες διανοούμενους) μένει να πραγματωθεί ως σανίδα σωτηρίας μιας χώρας που έχει απωλέσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας ενώ ταυτόχρονα υποφέρει από κρίση ταυτότητας η οποία όσο προϋπάντησε την οικονομική κρίση, άλλο τόσο φούντωσε έπειτα από την κανονικοποίηση της τελευταίας.

Κοντολογίς, οι Έλληνες οφείλουν να επανανοηματοδοτήσουν ότι κωδικοποιήθηκε τον 19^ο αιώνα στη Δύση ως “Hellenism” ώστε να καλυφθεί το κενό μεταξύ της ημερομηνίας του θανάτου του Σωκράτη και του αγώνα για την ελευθερία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

*

Όσοι στοιβάζονται πίσω από το Μακεδονικό κάνοντας μικροπολιτική (αλλά όχι μόνο, δεν πρόκειται για μια αποκλειστικά χρησιμοθηρική σχέση, εκφράζουν κιόλας τις ιδέες τους, φοβικές και μεμψίμοιρες, αντιδραστικές και κοντόφθαλμες, ιδέες που τις τσίμπησε Ερντογάν τσε τσε), πολιτικάντηδες αρχιμανδρίτες και νομάρχες της Δεξιάς, θεσμικοί και παραθεσμικοί φορείς, εκφράζουν ιδανικά τα φοβικά σύνδρομα ενός πτωχευμένου κράτους περιχαρακωμένου σε μια περίκλειστη εθνική ταυτότητα την οποία εν μέρει κατασκεύασε το ίδιο, και εν μέρει αποδέχθηκε ως μια γενναιόδωρη προσφορά των Μεγάλων Δυνάμεων, περιχαρακωμένο πίσω από τα σύνορα τα οποία σφραγίστηκαν έπειτα από την στρατιωτική ήττα του 1922, ήττα η οποία προήλθε ως αποτέλεσμα και εξαιτίας των αστοχιών των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων της εποχής, των αντιΒενιζελικών δηλαδή. 

Μα, κλείνεται πίσω από σύνορα ένα θαλάσσιο έθνος;

Είναι γνωστό πως στη στεριά της Ελλάδας δεν υπήρξε ποτέ σοβαρή βιομηχανική παραγωγή, στη θάλασσα όμως μεταπολεμικά στήθηκε, υπό τις ευλογίες των Η.Π.Α., μια «βιομηχανία εν πλω». Η Ελληνική ναυτιλία είναι μια «βιομηχανία» η οποία βέβαια δεν τέθηκε ουσιαστικά ποτέ υπό τον πλήρη και ουσιαστικό έλεγχο του Ελληνικού κράτους, σε αντίθεση με τη βιομηχανική ισχύ των ανεπτυγμένων χωρών η οποία, παντού και πάντοτε, είναι εθνική υπόθεση, είτε μιλάμε για την Γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, είτε για την Royal Dutch Shell, είτε για τα τεχνολογικά θηρία των Ασιατικών χωρών (Ιαπωνία, Κίνα, Νότιος Κορέα) – σε όλες τις περιπτώσεις, οι γίγαντες της οικονομίας πάνε χέρι χέρι με τα έθνη-κράτη στα οποία γεννήθηκαν δίχως το γεωπολιτικό εκτόπισμα των οποίων άλλωστε δεν θα είχαν κυριαρχήσει ποτέ στον πλανήτη. 

Η Ελληνική ναυτιλία διατηρεί υψηλά ποσοστά αυτονομίας από το Ελληνικό κράτος, οι Έλληνες εφοπλιστές δεν τα πάνε καλά με τους φόρους - στα κοντά πέντε χιλιάδες πλοία τους ωστόσο οι Έλληνες εργάζονται ως μηχανικοί, δεν κλείνονται στην κουζίνα όπως οι Φιλιππινέζοι. 

Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς, σε περίπτωση που οι Γερμανοί κατάφερναν ένα καίριο χτύπημα έναντι των Ελλήνων εφοπλιστών, όπως το σχεδιάζουν εδώ και χρόνια μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, χωρίς επιτυχία έως σήμερα, στα πλοία Γερμανικών συμφερόντων πλέον, οι Έλληνες θα εργάζονταν ως αξιωματικοί σε ανάλογα ποσοστά;

Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα – η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση όμως εδρεύει στην Αθήνα.

---

[1] Θα ήταν αδύνατον να κατηγορηθεί ο Κοτζιάς ως «θαυμαστής του Μαδούρο», η Δεξιά δηλαδή δεν ήταν σε θέση να του ασκήσει κριτική από ιδεολογική σκοπιά (οι αριστεροί τον θεωρούσαν εθνικιστή), γι’ αυτό το λόγο συντάχθηκε πίσω από την εκστρατεία δυσφήμησης του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας  η οποία ξεκίνησε άπαξ της ανάληψης των νέων του καθηκόντων  – το σύνθημα έδωσε ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Σουηδίας Carl Bildt, νυν λομπίστας του ECFR, μέσω ενός tweet που έκανε στις 27 Ιανουαρίου του 2015, μόλις δύο μέρες μετά την ορκομωσία της κυβέρνησης του Σύριζα, παρουσίαζοντας τον Κοτζιά ως κολλητό του Ρώσου Ντούγκιν, μπροστάρη της νέας «αντι-Ευρωπαϊκής» Κυβέρνησης της Ελλάδας η οποία, υποτίθεται θα αποτελούσε τον Δούρειο Ίππο του Πούτιν στην Ευρώπη – την ίδια περίοδο το κόμμα της Λεπέν δανειζόταν περισσότερα από εννέα εκατομμύρια από μια Ρωσική τράπεζα ενώ ο άσημος ακόμη Ματέο Σαλβίνι φωτογραφιζόταν με T-shirt Πούτιν μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βασιλείου στη Μόσχα.