The sick man is Europe

Pierre Wayser

Αν υποθέσουμε πως  ο Steve Bannon, υπεύθυνος της νικηφόρας προεκλογικής εκστρατείας του Trump, δεν απολύθηκε από τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. αλλά αντίθετα του ανατέθηκε η αποστολή να ηγηθεί εκ νέου μιας προεκλογικής εκστρατείας (Ευρωεκλογές 2019) με στόχο την επιτυχή συσπείρωση των Ευρωσκεπτιστικών δυνάμεων της Δεξιάς που αντιμάχονται τις Βρυξέλλες (+Γερμανία), 

τότε μάλλον ο Bannon τα καταφέρνει αρκετά καλά, σχεδόν κάτω από τη μύτη όσων τρομάζουν στη σκέψη της Ορμπανοποίησης της Ευρώπης. 

Με άλλα λόγια, ότι δεν κατάφεραν οι Η.Π.Α. (State Department) το 2015 μέσω Ελλάδας/Σύριζα/Βαρουφάκη, να βλάψουν δηλαδή την ανταγωνίστρια Γερμανία (και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών), στοχεύουν να κατορθώσουν το 2019 μέσω Ιταλίας/Λέγκας του Βορρά-Πέντε Αστέρια με βέλος στο τόξο τον (αναλώσιμο?) νεοφασίστα Σαλβίνι. 

Η Ιταλία αποδεικνύεται λοιπόν το σημείο κλειδί, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε. «Το τέλος της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να συμβεί εξαιτίας της Ελλάδας, πιθανόν να προέλθει έπειτα από μια κρίση στην οικονομία της γειτονικής Ιταλίας με το γιγαντιαίο δημόσιο χρέος» διαβάζαμε συχνά πυκνά στις σελίδες των Financial Times τα προηγούμενα χρόνια.

Σήμερα, έχοντας αφήσει πλέον τον οικονομισμό στο περιθώριο της Ιστορίας, συνειδητοποιούμε πως το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ιταλίας είναι απλά η αφορμή για τον καυγά μεταξύ Σαλβίνι και Μοσκοβισί, Ντι Μάιο και Μακρόν - έλλειμμα έχει άλλωστε και η Γαλλία αλλά δεν τίθεται θέμα τιμωρίας της καθότι προνομιακή συνομιλήτρια της ηγέτιδας δύναμης στην Ευρώπη. 

Η ρίζα του «Ιταλικού προβλήματος» σχετίζεται περισσότερο με την στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας στην Λιβύη (χώρα συνήθως υπό την σφαίρα επιρροής της Ιταλίας), την οικονομική λιτότητα που επιβάλλει στην Ευρώπη η Γερμανία, τις οικονομικές κυρώσεις της Ε.Ε κατά της Ρωσίας για τις οποίες οι Ιταλοί διαμαρτύρονται σχεδόν εξαρχής (την ίδια περίοδο ο άσημος ακόμα Σαλβίνι φωτογραφιζόταν με T-shirt Πούτιν μπροστά από Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βασιλείου στη Μόσχα). Μόλις λίγα χρόνια προηγουμένως, η Ιταλία είχε συνάψει συμφωνία (διά εξαγοράς) με τη Λιβύη του Καντάφι με την οποία έλεγχε τη μετανάστευση από την υποσαχάρια Αφρική, ενώ μέσω του Μπερλουσκόνι φιλοδοξούσε να αποτελέσει προνομιακό εταίρο της Ρωσίας του Πούτιν.

Με άλλα λόγια, καμία Μεγάλη Δύναμη δεν πρόκειται να προστρέξει εθελοντικά στην μετατροπή της σε «Μεγάλο Ασθενή» - το παράδειγμα της Ευρωπαΐκής Ένωσης είναι ίσως το πιο ενδεικτικό.