«είμαστε το μέλλον αυτής της γειτονιάς»
διαβάζω σε μια αφίσα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς», βρίσκεται κολλημένη πάνω σε έναν καφέ κάδο για οργανικά απορρίμματα, κάδος που ανοίγει με κλειδί που αποκτάς έπειτα από μια αίτηση στο Δημαρχείο, διαδικασία που αποτρέπει έως τώρα τις ορδές των καταναλωτών από το να αποθέτουν εντός τους πλαστικά ποτήρια μιας χρήσης με υπολείμματα freddo espresso, χώρια τα πλαστικά μπουκαλάκια του νερού·
«είμαστε το μέλλον αυτής της χώρας»
διαβάζω στη σκέψη των κατοίκων της γειτονιάς, θαμώνων του κατάμεστου all day espresso bar που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον καφέ κάδο, το κόμμα που υποστηρίζουν οι πελάτες του μαγαζιού πρόσφατα κέρδισε τις εκλογές, στις τσέπες τους κουδουνίζουν ένα σωρό κλειδιά εκτός από εκείνο του κάδου απέναντι·
«είμαστε το μέλλον αυτού του πλανήτη»
λέω εγώ, είτε μας θάψουν, είτε μας κάψουν, πάλι ανακύκλωση θα γίνουμε, σαν τις τομάτες μας,
είχε άλλωστε περάσει κοντά ενάμισης μήνας που αντίκρυζα αποκλειστικά τις δικές μου μπανανόφλουδες, κουκούτσια και τσάγια στον πάτο του κάδου, κινητή μονάδα φροντίδας του πλανήτη μας για την ακρίβεια, ευτυχώς να λέμε ένα βράδυ συνάντησα ένα κουνουπίδι, μία φρατζόλα ψωμί και κάποια πορτοκάλια που δεν είχα στύψει εγώ, δεν ήμουν πλέον μόνος, μια αδελφή ψυχή που ορκίστηκε πίστη στο reduce/reuse/recycle ονειρεύεται μερικά στενά πιο μακριά.
No comments:
Post a Comment