Miss Βραυρώνα

Ατένιζα τον πράσινο λόφο που κατέληγε στη θάλασσα στο βάθος της live εικόνας, λόφος που στολιζόταν από διάσπαρτα αυθαίρετα σπίτια σπαρμένα στην Αττική γη προ εικοσαετίας, δωμάτια με θέα (και ΕΝΦΙΑ πλέον).

Είχε στρώσει την πετσέτα της λίγα μέτρα στα αριστερά μας. Ήταν ξαπλωμένη στο πλάι, τα πόδια της, κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο, έλαμπαν κάτω από τον ήλιο τόσο ώστε να με τυφλώσουν. Είχε υπέροχα λεπτά μακριά πόδια, πόδια κομψά, ούτε αδύνατα, ούτε παχουλά. Το δέρμα της ήταν λείο, σφιχτό, φρεσκοξυρισμένο - είχαμε εισέλθει άλλωστε στην καυτή ζώνη του καλοκαιριού. 

Δεν χρειαζόταν να σηκωθεί όρθια ώστε να συμπεράνω πως βρισκόμουν σε κοντινή απόσταση από τη Miss Βραυρώνα. Η τυπική επαλήθευση πάντως έφθασε σχετικά γρήγορα όταν αποφάσισε να περπατήσει ως την άκρη των βράχων μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Έριχνε αυτάρεσκα βλέμματα από εδώ και από κει. Πολύ τα χάρηκα αυτά τα βλέμματα. Είχε ύψος 1.68 και βάρος λίγο κάτω από τα 50 κιλά. Οι αναλογίες της άγγιζαν την τελειότητα, φορούσε ένα Tezenis Brazilian μαγιό σλιπ χρώματος μαύρου διακοσμημένο με πολύχρωμα λουλούδια το οποίο άφηνε ακάλυπτο ένα μέρος του πισινού της. Ο κώλος της ήταν διακριτικός, όχι όμως ανύπαρκτος ή πλακουτσωτός, μάλλον υπαινικτικά τουρλωτός. Όπως και να ‘χει, βρισκόταν σε πλήρη αρμονία με το υπόλοιπο σώμα της. 

Αποφάσισα να κοιτάξω προσεκτικότερα το πρόσωπο της (όσο πιο διακριτικά γινόταν, το κόλπο είναι να μην σε πάρει χαμπάρι πως δεν θα μπορούσες να ονειρευτείς οτιδήποτε άλλο από το να υμνείς την ομορφιά της, ξαπλωμένοι οι δυο σας στο κρεβάτι μέχρι τα ξημερώματα), αν και εξαρχής είχα υποψιαστεί πως η πηγή της ομορφιάς της δεν πήγαζε από το πρόσωπο, από τα μάτια της, έμοιαζε να είχε επενδύσει πολλά πάνω στο αψεγάδιαστο σώμα της. Διατηρούσε μονίμως μια συνοφρυωμένη έκφραση στο πρόσωπο της, ο ήλιος βέβαια έκαιγε αλύπητα εκείνη την ώρα. Δεν ευθυνόταν όμως το Ελληνικό καλοκαίρι που η 35χρονη με τη χαριτωμένα στρουμπουλή και κάπως πλατιά μύτη και την πρώτη μίνι επέλαση από μικρές ρυτίδες σε ένα, κατ’ τα άλλα, καλοζωϊσμένο πρόσωπο, αδυνατούσε να κυριεύσει με το βάθος του βλέμματος της την καρδιά ενός θαυμαστή της.

Πράγματι, όταν το βλέμμα μου συνάντησε το δικό της ένοιωσα μια αόρατη δύναμη να με κατευθύνει βιαστικά στα πόδια της, στη στενή της μέση, στην θελκτική επίπεδη κοιλιά της την οποία στόλιζε ένας χαριτωμένος αφαλός · εκεί, και λίγο πιο κάτω, βρισκόταν η – ανεξάντλητη στα μάτια μου, τούτες τις μέρες του Ελληνικού καλοκαιριού - πηγή ισχύος της Miss Βραυρώνα. 

Κι όμως, υπάρχουν γυναίκες οι οποίες σε μαγνητίζουν, σε φυλακίζουν δηλαδή, για να πάψουμε να μιλάμε μεταφορικά, με το βλέμμα τους, πριν σε ξαποστείλουν ξαναμμένο και, προπαντός, εντελώς κυριευμένο από την επιθυμία, να εξερευνήσεις τη σαγήνη του κορμιού τους. 

Αυτή είναι μια γυναίκα για την οποία θα μεθύσεις μια νύχτα, πολλές νύχτες, θα της γράψεις ερωτοχτυπημένες αρλούμπες τα ξημερώματα χωρίς να ορκίζεσαι πίστη φυσικά σε πολλές λέξεις απ’ όσες θα προσγειωθούν στην οθόνη της, γυναίκα που για χάρη της θα ανατριχιάσει ολόκληρο το σώμα σου όταν θα θυμηθείς πως την έβλεπες να περιφέρεται γυμνή μέσα στο σπίτι, γυρνούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο, τα φώτα μισόκλειστα, προσπαθούσε να θυμηθεί που είχε ακουμπήσει την καρδιά σου ώστε να στην επιστρέψει, λίγο πριν την αποχαιρετήσεις για εκείνο το βράδυ, μέχρι το επόμενο, ή έτσι τουλάχιστον θέλεις να πιστεύεις, κι ας εξαρτάσαι κι εσύ από τις ορέξεις της θεάς του έρωτα. 

«Η Miss Βραυρώνα δεν ήταν μία απ’ αυτές τις γυναίκες» σκέφτηκα, λίγη ώρα προτού εμφανιστούν τρεις γνωστοί της, δύο άντρες και μία γυναίκα. Αφού αντάλλαξαν τα σύνηθη μεσογειακά φιλιά στα μάγουλα, οι τρεις τους αποχώρησαν με ένα κανό για τη βραχονησίδα που βρισκόταν μισό μίλι μακριά από την ακτή. Εκείνη έγειρε νωχελικά το κορμί της στην πετσέτα της, την ίδια στην οποία η μητέρα της, ξαπλωμένη λίγα μέτρα μακριά όλη αυτήν την ώρα, είχε τυλίξει προηγουμένως την καρδιά της κόρης της.