Παρακολουθήσαμε το Μουντομπάσκετ και γίναμε σοφότεροι. Αν και μελαγχολήσαμε λιγάκι.

V

Η δυστυχία του να είσαι μπασκετικός (στην Ευρώπη)

Το σύστημα διεξαγωγής της Euroleague αντιγράφει το NBA. Στις Η.Π.Α. ωστόσο, μέσω της ετήσιας πριμοδότησης των αδύναμων ομάδων με τα ανερχόμενα ταλέντα του Aμερικάνικου μπάσκετ (NBA draft), σε συνδυασμό με το salary cap (όριο στα χρήματα τα οποία δύναται να διαθέσει ο ιδιοκτήτης μιας ομάδας δηλαδή), το οποίο εγγυάται την οικονομική ισονομία των συμμετεχόντων στην κλειστή λίγκα, έχουν εξασφαλίσει ένα rotation των νικητών.

Στην Ευρώπη, η (ημί)κλειστη λίγκα δεν έχει τίποτε από τα δύο. Κάτι απολύτως λογικό θα λέγαμε δεδομένου των διαφορών μεταξύ του Νέου Κόσμου και της Γηραιάς Ηπείρου. Πόσοι μπασκετόφιλοι άραγε θα ήταν χαρούμενοι αν στη θέση της Ρεάλ Μαδρίτης ή της Μπαρτσελόνα πανηγύριζε εξίσου συχνά η Βαλένθια, ή αν η μπασκετική Μόσχα υποσκελιζόταν, όχι μια βραδιά αλλα διά παντός, από το Κάουνας; Κοντολογίς, μια ομάδα από την Καταλονία ή τον Πειραιά εκπροσωπεί πολλά περισσότερα σε σχέση με έναν αθλητικό σύλλογο που εδρεύει στο Dallas.

Κάπως έτσι, στην Euroleague το ενδιαφέρον και τα τρόπαια μονοπωλούνται από ένα μικρό αριθμό ομάδων με μεγάλο μπάτζετ. Είναι αλήθεια βέβαια πως και τα παλαιότερα χρόνια τις διακρίσεις μονοπωλούσαν λίγες ομάδες. Μια μεγάλη διαφορά ωστόσο συνίσταται πως τότε οι «μικροί» είχαν την ευκαιρία να αγωνιστούν απέναντι στους «μεγάλους». 

Το Περιστέρι έζησε κάποτε το δικό του όνειρο στα γήπεδα της Μπολόνια και της Βαρκελώνης, ενώ η Μανρέσα, σπάζοντας το μονοπώλιο των επιτυχιών των δύο γιγάντων του Ισπανικού ομαδικού αθλητισμού, κατάφερε να αγωνιστεί στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης πίσω στο 1998. 

Κάποια χρόνια αργότερα, ο ceo της euroleague jordi betromeu, θα χαρακτήριζε τον θρίαμβο της Μανρέσα ως «ένα μεγάλο λάθος για το μπάσκετ». Με τα δικά του λόγια: 

«προσπαθούμε πάνω απ’όλα να ελαχιστοποιήσουμε το ρίσκο των επενδυτών. Στόχος μας είναι η οικονομική σταθερότητα. Υπάρχει βεβαίως ως κριτήριο και η αγωνιστική επίδοση, αλλά στον αθλητισμό παραμονεύουν πάντοτε και τα ατυχήματα. Αυτά δεν χωράνε στο όραμά μας». (Αναφερόταν στο γεγονός πως η Μανρέσα δεν κατάφερε να είναι ανταγωνιστική τη σεζόν που αγωνίστηκε στην κορυφαία διοργάνωση).   

Όπου «ατυχήματα», βλέπε το δικαίωμα του Δαυίδ να ρίξει στο καναβάτσο τον Γολιάθ, και όπου «όραμα», βάλε την παραμόρφωση της χαράς, τη διαστρέβλωση του νοήματος, την αναίρεση της αξιοκρατικότητας του αθλητισμού.

 

Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα θα μεταμορφωνόταν από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της ηπείρου σε θυγατρική λίγκα του NBA.