Ι
Όπως το έκανε εμμέσως σαφές ο αρμόδιος Υπουργός όταν αναφέρθηκε στο μπάρμπεκιου της ντροπής, η προτιθέμενη επαναφορά του νόμου περί βλασφημίας αφορούσε εν τέλει την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης η οποία ωστόσο δεν σχετίζεται, σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, με τους οπαδούς που μνημονεύουν την Παναγία του παίκτη της αντίπαλης ομάδας και όσους βγάζουν τα απωθημένα τους στο Twitter.
Το Ελληνικό κράτος δε νοιώθει υπαρξιακή απειλή από τον βλάσφημο Έλληνα πολίτη, ανησυχεί σφόδρα ωστόσο για τα προβλήματα που θα προκύψουν από την παρουσία ενός μεγάλου αριθμού νεοεισελθέντων προσφύγων/μεταναστών στη χώρα, πολλοί εκ των οποίων πιστοί μουσουλμάνοι. Κάτι ανάλογο φυσικά συμβαίνει με τον κλήρο καθώς οι φόβοι τους μονοπωλούνται απ’ ότι ονομάζουν ως «Ισλαμοποίηση» της χώρας, και όχι με την όποια απομάκρυνση των ποιμένων από την εκκλησία.
Παραδόξως, η άρνηση εκ μέρους των liberal πολιτών της χώρας να αντικρύσουν την πραγματικότητα, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις που δεν ξέφυγαν από την σύνηθη καταγγελία της επιχειρούμενης, σύμφωνα με τους ίδιους, παλινόρθωσης της δεξιάς της δεκαετίας του ’60, ξέχωρα ότι αποτελεί άστοχη πολιτική ανάλυση,
ο αντί-liberal άνεμος που πνέει στη χώρα, δεν εμπνέεται αποκλειστικά από τα πεπραγμένα της δεξιάς μισό αιώνα προηγουμένως, εμπνέεται από τη μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης αλά Γαλλικά, λοξοκοιτάει στις αυταρχικές δημοκρατίες της Ε.Ε. (τύπου Ουγγαρία, Πολωνία), αφουγκράζεται τον Σαλβίνι, ας μην ξεχνάμε και τον Πρόεδρο Trump και τον Steve Bannon από το ‘Breitbart generator’ του οποίου μοιάζει να ξεπήδησε ο Μπογδάνος, πιθανόν ο ιδανικός υποψήφιος για να ενσαρκώσει (και να πουλήσει) τον alt-right ανθρωπότυπο στην Ελληνική του έκδοση,
επιπλέον, απο-υποκειμενοποιεί τους πρόσφυγες/μετανάστες, τους μετατρέπει από ανθρώπους με ιδέες, θρησκευτικά πιστεύω, traditional γούστα, ή και αρκούντως μοντέρνες επιθυμίες, σε αιτούντες δικαιωμάτων, θυματοποιημένες υπάρξεις που εκλιπαρούν για βοήθεια, στον τύπο ανθρώπου δηλαδή που κατασκευάζει η βαριά βιομηχανία του κλάδου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες και των Μετα-Κυβερνητικών Οργανώσεων των εύπορων
κρατών της Δύσης· οι υπάλληλοι τους θα αναχωρήσουν κάποτε από τη χώρα,[1] οι Έλληνες πολίτες ωστόσο θα εξακολουθούν να οφείλουν να διαχειριστούν μια νέα πραγματικότητα στην οποία οι culture wars πιθανόν να αποτελούν φλέγοντα ζητήματα.
Η Ελληνική κοινωνία εισέρχεται πλέον στο σύνολο της, ή σχεδόν, στη δίνη της ιστορικής πραγματικότητας που ξεβράστηκε πριν από κάποια χρόνια στις όχθες των νησιών του Αιγαίου που συνορεύουν με την Τουρκία και τα οποία ανακηρύχτηκαν hot
spots, conflict zones δηλαδή, τότε πολλοί νησιώτες πίστεψαν πως τα νησιά τους θα παραμείνουν για πάντοτε transit centers (όπως συνέβη δηλαδή μεταξύ της άνοιξης του 2015 και του Μάρτιου του 2016), κατά τον ίδιο τρόπο οι Αθηναίοι σήμερα αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν πως λίγα πράγματα έχουν παραμείνει ίδια από την περίοδο κατά την οποία η χώρα υποδέχτηκε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες τη δεκαετία του ’90∙
κάποτε, ονειρευόμασταν Ολυμπιακούς Αγώνες ενώ οι μετανάστες προέρχονταν είτε από ομόδοξες χώρες των Βαλκανίων, είτε από την κατά πλειοψηφία μουσουλμανική Αλβανία έπειτα από μισό αιώνα εντατικής αποθρησκειοποίησης, εν μέσω ενός λησμονημένου και, εν πολλοίς ανεκμετάλλευτου, κύματος φιλελληνισμού των λαών των Βαλκανίων·
σήμερα, προσπαθούμε να μην πολυσκεφτόμαστε τον εφιάλτη μιας σύγκρουσης με την Τουρκία ενώ η πλειοψηφία των προσφύγων στη χώρα καταφθάνουν από εμπόλεμες ζώνες (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ), failes states στα οποία η θρησκεία εσχάτως εργαλειοποιείται και γίνεται όχημα αντίστασης στα πρότυπα του μαχητικού πολιτικού Ισλάμ των Αδελφών Μουσουλμάνων παραδείγματος χάριν ή και των πλείστων ένοπλων ομάδων στις χώρες της Αφρικής που επικαλούνται την τζιχάντ, οι διωγμοί θρησκευτικών και εθνοθρησκευτικών μειονοτήτων στη Μέση Ανατολή (χριστιανοί, Γιαζίντι) στέκουν ως θλιβερή απόδειξη άλλωστε ετούτης της πραγματικότητας.
Θέλω να πω, τα πράγματα είναι σοβαρά.
[1] Όσο το νωρίτερο, τόσο πιο ωφέλιμο για την
εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης – που ακούστηκε άλλωστε οι λειτουργοί και οι
εκπρόσωπου ενός κράτους υποδοχής προσφύγων να πρωταγωνιστούν αποκλειστικά στο ρόλο του ‘bad cop’ και οι εργαζόμενοι των διεθνών οργανώσεων, οι οποίες ασφαλώς εκπροσωπούν και
αντιπροσωπεύουν εν μέρει τρίτες χώρες,
να υποδύονται τον ‘good cop.’
No comments:
Post a Comment