This is petroleum

 

Μεσημεράκι Παρασκευής και εξασκούμαι στο αγαπημένο μου θερινό χόμπι, για τις ώρες που αράζω σε κάποια παραλία τουλάχιστον – αλιευτής microplastics.

Μάτι εκπαιδευμένο πλέον, ικανό να ξεχωρίζει ανάμεσα από πολύχρωμα βότσαλα το τεχνητό μπλε, το κόκκινο των χρωστικών ουσιών, το πράσινο που δεν συναντάται στην φύση, την Μεσογειακή τουλάχιστον – ποιος ξέρει τι μυστήρια κρύβει μια ζούγκλα στην Καμπότζη;

Μια συνήθεια που έγινε ανάγκη που έγινε λατρεία η οποία ξεκίνησε όταν ο απόηχος του συνθήματος του Μάη του 68 «κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία» έπαψε να δονεί τη νεολαία.

Αναμενόμενο, ζούμε στην εποχή που «κάτω από την παραλία υπάρχει πλαστικό». Προηγήθηκε χρονικά η «Αλλαγή» - από τον φραπέ στο χέρι περάσαμε στον take-away freddo cappuccino, το πλαστικό ποτήρι και τα καλαμάκια μιας χρήσης παρέμειναν περίπου ως είχαν.

The devil is in the details, οπωσδήποτε πλαστικοποιημένες πλέον, τις οποίες ήμουν στη δυσάρεστη/ευχάριστη θέση να διακρίνω αφότου σταμάτησα να επισκέφτομαι τη θάλασσα με hangover.

Πάει καιρός που εξομολογούμαι τα πάθη μου στη θάλασσα, αντί μιας μακρόστενης ξύλινης μπάρας. Κι άλλωστε, είτε κολυμπάς σε νερό της φωτιάς σε κάποιο μπαρ στο κέντρο της πόλης με soundtrack τη χλαλοή του κόσμου, είτε καταπίνεις λίγο λίγο την αλμύρα που φέρνει το κύμα την ώρα που βρίσκεσαι ανάσκελα στην επιφάνεια του νερού με τα χέρια σε έκταση και τον αδυσώπητο ήλιο να μοχλεύει τους ωκεανούς της μνήμης σου,

θαλασσοδέρνεσαι, θαλασσοπαλεύεις.

Ήρθαν τα πράγματα έτσι ώστε χρόνια τώρα να πηγαίνω στην παραλία οπλισμένος με πλαστική σακούλα. Και μπόλικο κουράγιο· ας μην ξεχνάμε πως τόσο οι υπέρμαχοι της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια αλλά και εκείνοι που πίστευαν πως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του τον Αύγουστο ξεχνούσαν τις διαφορές τους και έθαβαν το τσεκούρι του πολέμου τις γόπες των τσιγάρων τους στην άμμο.

Like father, like son - ορίστε λοιπόν μια απόδειξη της αδιατάρακτης ομοψυχίας της μεσαίας τάξης στη χώρα μας!

Δεν θα πάψω να γεμίζω σακούλες με μικροπλαστικά για όσο καιρό τουλάχιστον σκαπτικά μηχανήματα θα οργώνουν παραλίες λίγο πριν την έναρξη της τουριστικής σεζόν ώστε να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλίκι.

 

“This is water.”

“This is water” απαντούσε ο David Foster Wallace στα νεαρά ψάρια που κολυμπούσαν αμέριμνα στη θάλασσα και αναρωτιόνταν ειλικρινώς ‘what the hell is water?’ Άτυπος εκπρόσωπος της Generation X, ο Αμερικανός συγγραφέας απευθυνόταν δυνητικά τόσο σε boomers, οι οποίοι κάθε άλλο παρά ευήκοα ώτα αποδείχθηκε πως είχαν δεδομένης της έξης τους στο Philip Rothικό μάντρα "I cum, therefore I am," όσο και σε millennials οι οποίοι, ακολουθώντας το παράδειγμα των μπαμπάδων τους, they turned on, tuned in, but didn’t drop out – they burnout instead.

“This is petroleum.”

“This is petroleum” απαντώ από μέσα μου στα αδιάκριτα βλέμματα απροβλημάτιστων παραθεριστών που συνήθισαν να ζουν ως τουρίστες στον τόπο τους:

γιαγιάδες, προ κορωνοϊού, μειδιούν σαν με βλέπουν να πιάνω με τα γυμνά μου χέρια καπάκια -που κρύβονται ανάμεσα από πέτρες και χαλίκια, παντελώς ανυποψίαστες πως το πλαστικό έχει περάσει πλέον στην τροφική αλυσίδα, κατά συνέπεια, το σερβίρουν στα εγγόνια τους στο πιάτο·

μεσήλικες γυναίκες που μπαίνουν στη θάλασσα μέχρι τη μέση αμφιταλαντεύονται μεταξύ αμηχανίας και άρνησης· συνομήλικοι τους άντρες τρολάρουν, διερωτώνται ρητορικά αν θα πρέπει πια να πηγαίνουμε στην παραλία κουβαλώντας πλαστικές σακούλες·

τέλος, υπήρξε κι εκείνο το μεσημέρι του Ιούνη·

μια βαμμένη ξανθιά με ωραία πόδια έστρωσε την πετσέτα της δύο μέτρα μακριά από τη δική μου. Ήταν η δεύτερη μέρα στη σειρά. Δεν κατάλαβα πως έγινε, αλλά αγόρασα freddo espresso. ΣΕ ΠΛΑΣΤΙΚΟ. Έβαλα ακουστικά, το “Harlem River” από τον Kevin Morby στο repeat.

Σμαράγδια και ρουμπίνια πια, τα microplastics άστραφταν κάτω από τον ήλιο...