Μέσα από τη θάλασσα βλέπω την καταιγίδα να πλησιάζει. Γκρίζα σύννεφα τυλίγουν την κορυφή του Βοδιά, ετοιμάζονται να εκκενώσουν την παραλία. Αλλάζω πλευρό στην πετσέτα, όλα είναι καταγάλανα. Μεταξύ των δύο ουρανών, στο σημείο που αραιώνουν τα σύννεφα και αντιστέκεται το καλοκαίρι, η γέφυρα του Ρίου Αντιρρίου μοιάζει να υπακούει στη φύση της.
Ξαπλώνω ανάσκελα κάτω από ένα άρρωστο πλατάνι και δίπλα από ένα βιβλίο του Άμος Οζ, «Μαύρο Κουτί» μιας πάσχουσας από υπερβολική δόση κυνισμού και νοσηρότητας παθιασμένης ερωτικής σχέσης που γέννησε μια δυσλειτουργική οικογένεια, ένα μυθιστόρημα απροκατάληπτο από το αίμα, τα δάκρυα και τον ιδρώτα που στιγμή δεν έπαψε να χύνεται στη Μέση Ανατολή στο οποίο ο Ισραηλινός καταγράφει τις τελευταίες στιγμές πριν από το ιστορικό δυστύχημα της παγίωσης του φανατισμού στα πέριξ της Ιερουσαλήμ, σε πείσμα της πολυβραβευμένης μελέτης του alter ego του συγγραφέα στο εν προκειμένω βιβλίο αλλά και του έργου του ίδιου του Οζ.
Μέσα από το άνοιγμα ενός άλλου μαύρου κουτιού γνωρίζουμε πλέον περισσότερα για την μυστηριώδη ασθένεια που προσβάλλει τα πλατάνια της περιοχής τα τελευταία χρόνια. Πράγματι, το κακό με τον μύκητα Ceratocystis platani, διαβόητο δολοφόνο πλατανιών, ξεκίνησε από μηχανήματα εκσκαφής και εργαλεία κοπής κλάδων σε ακατάλληλα ανθρώπινα χέρια.
Ο σημαντικότερος παράγοντας διασποράς του παθογόνου είναι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο άνθρωπος. Κατά συνέπεια, η πόλη πάτησε το πράσινο κουμπί του συναγερμού, πιθανόν φαινομενικά και μόνο, αν σκεφτεί κανείς πως ένας δημοτικός σύμβουλος σε μήνυμα του προς τους πολίτες επέστησε την προσοχή για την προστασία των αιωνόβιων δέντρων δηλώνοντας πως «έχουμε ευθύνη να παραδώσουμε την πόλη μας όμορφη στους επόμενους» επιβεβαιώνοντας, εν αγνοία του, τη Νιτσεϊκή ρήση πως «η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος».
Με άλλα λόγια, κοντεύει ο καιρός που οι κομψές μίνιμαλ γραμμές των μεταλλικών σκελετών των ομπρελών παραλίας θα επικρατήσουν στο συλλογικό φαντασιακό των ανθρώπων έτσι ώστε να απαλλαγούμε επιτέλους από τους ακαλαίσθητους κορμούς των δέντρων με κλαδιά και φύλλα που ποτέ τους δεν μας ρώτησαν αν πρέπει να τα ρίχνουν.
*
Οι πρώτες σταγόνες βροχής πέφτουν στην θάλασσα. Στο βάθος αστραπές. Ήταν πλέον θέμα χρόνου να κάνει την εμφάνιση του κι ο Βροντής ο οποίος πάντως, όσο κι αν το προσπάθησε, δεν κατάφερε να με σκιάξει. Τις τρεις προηγούμενες μέρες άλλωστε τα ισχυρά ηχητικά κύματα δεν τα είχε προκαλέσει ο ηττημένος, στη μάχη του με τον Απόλλωνα, Κύκλωπας αλλά οι κινητήρες από τα μαχητικά αεροσκάφη της Ελληνικής Αεροπορίας - πετούσαν προς το Κεντρικό Αιγαίο για μία ακόμη αερομαχία·
κάθε F-16 κι ένα μαύρο κουτί, ας μην ανοίξει.
No comments:
Post a Comment