Κάποτε, νομίσαμε θα ζούσαμε σ’ ένα παγκόσμιο χωριό,
παγκόσμιο, γιατί εμπορεύματα και άνθρωποι θα κυκλοφορούσαν με περίσσεια άνεση δίχως σύνορα, τελωνεία, και γραφειοκρατία να μπλέκουν ανάμεσα απ’ τα βραχύβια θέλω μας·
χωριό, διότι με τη βοήθεια της τεχνολογίας θα είμασταν κοντά ο ένας στον άλλο, ασφαλείς.
Εν τέλει, θα ζήσουμε σε καστροπολιτείες. Τίποτε το εξωφρενικά καινοφανές, για να γράφουμε και την πεζή αλήθεια καμιά φορά. Συχνά οι άνθρωποι πίσω από τείχη, φυσικά και μη, επέλεγαν να ονειρεύονται. Στις ανοιχτές πεδιάδες δίνονταν οι μάχες.
***
Σήμερα έχει συννεφιά. Κατά συνέπεια, κανείς μέσα στη θάλασσα των 19.3°C. Δε φυσάει, άρα απουσιάζουν οι δαμαστές των κυμάτων με τα kites. Όταν λέμε ουδείς, εξαιρούνται τα παιδιά κάτω των δώδεκα, ατρόμητα μέσα στην άγνοια τους. Ignorance is bliss,
για τα νιάτα τουλάχιστον, τους αναχωρητές παντός καιρού, τους εραστές και τους/τις συζύγους ενώ, εσχάτως, και τους μόνιμους κατοίκους της Αθήνας – υποθέτω λίγοι θα ‘ναι πρόθυμοι to read between the lines αν πέσουν στα χέρια τους τα 24 (?) συμβόλαια θανάτου των τελευταίων τεσσάρων ετών. Better safe than sorry, σαν να λέμε dead.
Κολυμπάω στην «περιοχή με τα πολλά νερά» όπως μεταφράζεται από τα Σλάβικα το όνομα της παραλίας. Στο ίπτιο αντικρύζω Ενετικά τείχη, στο πρόσθιο διακρίνω το Τζαμί του Πορθητή Βαγιαζήτ Β’ – το ημερολόγιο έγραφε 1499. Ακολουθεί το ελεύθερο και ο Πύργος Μπότσαρη. Τέλος, έπειτα από μια ψευτοκατάδυση το μάτι μου πέφτει ακριβώς στους δείκτες του ρολογιού-κωδωνοστασίου του κάστρου, προσθήκη των αρχών του 20ου αιώνα. Κι όμως, δείχνει τη σωστή ώρα!
Ένα μακροβούτι αργότερα, μπόλικο αλάτι στα μάτια μου, νερό στ’ αυτιά μου, αναρωτιέμαι αν το ρολόι λειτουργεί για πρώτη φορά διότι οι Έλληνες το πήραν απόφαση επιτέλους να μετοικήσουν στο εδώ και τώρα·
Ø πράγματι, τη στιγμή που μιλάμε, πίσω από μια μάσκα, πλείστοι Έλληνες διαβιούν στο 462 π.Χ.· άλλοι, πιο μελαγχολικοί, στο 1453. Άγριοι και ακαταμάχητες στο 1917. Ένα υπολογίσιμο κομμάτι του Δημόσιου Φορέβα την βγάζει στο 1981. Άλλοι πεθύμησαν τον Αύγουστο του 2004 for God sake – χάθηκε ο Ιούνης του 1987; Στο 331 π.Χ. κατοικούν σκύλοι που γαβγίζουν αλλά δε δαγκώνουν· στο 1967, οι αμετανόητοι. Τέλος, ωραία θα ‘ταν να ξεχνούσαμε για λίγο όσους ζουν και αναπνέουν στο 7 π.Χ. – έχουν όμως το ok να μας διαφεντεύουν. Αλίμονο.
Ξέχωρα από το ρολόι, κάποιος έχει φροντίσει για την αποψίλωση της χαμηλής βλάστησης, η κωμόπολη μετά από αρκετά χρόνια δείχνει τα δυτικά τείχη της. Από δόντια άλλωστε, λίγα της έχουν απομείνει - ένας συνδυασμός από στραβοδαγκωνιές σε χοιρινές μπριζόλες που βρήκαν κόκκαλο, υπερβολική δόση Coca Cola, και ενάμιση πακέτο Marlboro ημερησίως επί σειρά πακετών Ντελόρ ακολουθώντας, λίγο πολύ, την κοινή Μεταπολιτευτική μας μοίρα.
Στα δυτικά της παλαιάς πόλης διακρίνεται, ολόλευκο σαν φάντασμα, το German Geist: 23 ανεμογεννήτριες σε χαμηλό υψόμετρο κυριαρχούν στο φυσικό τοπίο. Ανατολικά, μισή ντουζίνα πύργοι της ΔΕΗ περιμένουν την υπογειοποίηση τους – στην Ελλάδα τα υπόγεια καλώδια είναι μόλις το 11% του δικτύου, όταν στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι 50%. Καταπώς φαίνεται, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Ταμείο Ανάκαμψης.
Μέχρι τότε, οι ξύλινες κολώνες της Δ.Ε.Η. θα συνεχίζουν να στέκουν ως σύμβολα φιλίας δύο λαών της Βαλκανικής. Για το λόγου το αληθές, θυμάμαι έναν Ρουμάνο φίλο να εκφράζει τη ζήλια του για τους αυτοκινητόδρομους της Ελλάδας – είχε διακοπάρει στην Ελλάδα ταξιδεύοντας οδικώς. Μου είχε κάνει κάποτε την τιμή να μου δείξει ένα δρόμο στην επαρχία Ντολζ, κατασκευασμένο με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, που κατέληγε στη μέση ενός χωραφιού. Αδυνατούσε ωστόσο να βρει λογική εξήγηση για τις υπέργειες ξύλινες δοκούς της Δ.Ε.Η., στη Ρουμανία θα ήταν ένα ασυνήθιστο θέαμα.
“We are in this shit together malaaaka…” μου είπε. Κι έπειτα, αγκαλιαστήκαμε.
No comments:
Post a Comment