Κολυμπώ στη θάλασσα. Ολομόναχος για σήμερα. Δόξα τα μποφώρ. Πιθανόν πέντε. Τα υπολογίζω ενστικτωδώς, χωρίς τη βοήθεια του app στο κινητό, ανασύρω από τη βάση δεδομένων της μνήμης μου ότι έχω προλάβει να διδαχτώ έως τώρα από τη ζωή κοντά στην φύση.
Μάλλον τίποτα, για να ‘μαστε ειλικρινείς - «είμαστε τα μέλη της πιο ανίκανης γενιάς / για να επιβιώσει μόνη της μέσα σε ένα δάσος»[1]. Σκεφτείτε κάτι σαν Πάρνηθα, αντί για δάσος της βροχής.
Ψέμματα, δεν ήμουν εντελώς μόνος. Στην άκρη της παραλίας έξι μαχητές της θάλασσας παλεύουν με τα κύματα. Είναι εξοπλισμένοι με αετοσανίδες με την εξαίρεση του αρχηγού της φυλής των θαλάσσιων σπορ – he keeps it real, είναι wind surfer.
Γυμνάζουν τους μυς τους δαμάζοντας τα κύματα. Όσο για εμένα, αφήνομαι να με κάνουν ότι θέλω· ανανεώνω τα κύτταρα του ρινικού βλεννογόνου, εξολοθρεύω τους κάλους μου, γυμνάζω τη μνήμη μου, κοιτάω το κάστρο στον λόφο, παλαιά τα τείχη του, δεν στέκουν πλέον παράταιρα σ’ έναν κόσμο που υψώνονται διαρκώς νέα:
μεταξύ Δύσης και της ανατολής της Ρωσίας, της Περσίας, και της Ottomania,
μεταξύ υπέρμαχων της κοσμικής εξουσίας και όσων θέλουν να την ακούν από το ίδιο κουτάλι μέσα σε μια εκκλησία εν μέσω πανδημίας,
και, φυσικά, μεταξύ λαών και πληθυσμών.
Τα έθνη πίσω από φράκτες, οι πόλεις πίσω από τείχη από σκυρόδεμα, βαίνουν με αυξανόμενο ρυθμό – φτάσαμε περίπου εβδομήντα σύμφωνα με τους New York Times. Από τo Τέξας των Η.Π.Α. ως τα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, από τον Έβρο και τα Διαβατά μέχρι την Ινδία και το Πακιστάν, από την Σλοβενία μέχρι την Λίμα του Περού· last but certainly not least, η προσπάθεια Ισραηλινών (Δυτική Όχθη, Γάζα) και Αιγυπτίων (Γάζα) να κρατήσουν έξω, μακριά, τους Άραβες της Παλαιστίνης.
Πράγματι λοιπόν, ο σπουδαίος Εβραίος ιστορικός Tony Judt που είδε τα - made in kibbutz - όνειρα του να εξανεμίζονται έπειτα από το νικηφόρο για το Ισραήλ «Πόλεμο των Έξι Ημερών» το 1967 (ακολούθησε η κατοχή της Δυτικής Όχθης, της Γάζας, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, των Υψιπέδων του Γκολάν, η οποία κόστισε, κοστίζει, στο Ισραήλ την ψυχή του, σύμφωνα τουλάχιστον με την άποψη ενός τέως διοικητή της περιβόητης Shabak[2]), δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο έξω θα έπεφτε όταν το 2003 έγραφε πως το κράτος του Ισραήλ είναι ένας αναχρονισμός:
Ø The problem with Israel is not that it is a European ‘enclave’ in the Arab world; but rather that it arrived too late. It has imported a characteristically late-19th-century separatist project into a world that has moved on, a world of individual rights, open frontiers, and international law. Israel, in short, is an anachronism.”[3]
Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, η Ιερουσαλήμ παίρνει την εκδίκηση της.
Ø Today, it is Judt’s liberal internationalist certainty that seems like an anachronism, while Israel – a ‘hybrid society of ancient phobias and high-tech hope, a combination of tribalism and globalism’ - looks increasingly like the embryo of a new world.[4]
***
Βγάζω το κεφάλι μου έξω από τους 18.2°C του νερού. Κοιτάω ξανά τα πέτρινα τείχη που σφιχταγκαλιάζουν το λόφο.
Κάποτε, πιστέψαμε θα ζήσουμε σ’ ένα παγκόσμιο χωριό.
Σήμερα, καθείς και η καστροπολιτεία του.
No comments:
Post a Comment