Ανήκει, η Αυστριακή, στα θηλυκά που λάμπουνε τα πρόσωπα τους άβαφα τα πρωινά, στον ύπνο, στην παραλία έπειτα από βουτιά,
σε αντίθεση με τις γυναίκες που με ρουζ και μάσκαρα λειαίνουν διαφορές, κάμπτουν αντιστάσεις από random ανδρικές καρδιές, με extension βλεφαρίδες χαϊδεύουνε καρδιές, διακόσιες αποχρώσεις της παλέτας των χρωμάτων στα χείλη τους γεννούν διακόσιες χιλιάδες παραλλαγές, του πόθου, όσο για το μολύβι, καταγράφει τις ιστορίες των κατακτήσεων τους.
Η ζωή στο Gratz μπορεί και να ‘ναι sweet, harmony σαν αυτή που εκπέμπει το μέγεθος και το σχήμα της μύτης της ως προς τα μάτια της, σκούρα πράσινα, το στήθος της ως προς την περιφέρεια της μέσης της, λιτά στητά και απέριττα, τα χρήματα που διέθεσε για το μαύρο ψηλόμεσο τζιν σωλήνα ως προς το βιοτικό επίπεδο της πλατείας Βικτωρίας, το φυσικό ξανθοκάστανο των μαλλιών της σε σχέση με τον ανόμοιο τόνο του δέρματος του προσώπου της, η αδύνατη τρίχα της ως προς τη δική μου,
το Ανοιξιάτικο φως φωτίζει την ενυδατωμένη επιδερμίδα των χεριών της, απαλόσαρκη, coconut oil, ασυνήθιστο στην πόλη μας όπου το ελαιόλαδο αστράφτει στα μπράτσα και στις γάμπες γυναικών ευφρόσυνων της Μεσογείου, στην Κυψέλη δε, οι ώμοι κοριτσιών από Σενεγάλη, Γκάνα, Νιγηρία μεταγγίζουν palm oil στους θαυμαστές της mama Africa, τέλος, στα Πατήσια συναντάς ενίοτε Ασιάτισες με καλυμμένα από χιτζάμπ μαλλιά και μέτωπα από mustard ή rice oil,
το χαμόγελο της, αν και αυθόρμητο, δεν υπόσχεται τίποτα, ευτυχώς,
υπάρχουν χαμόγελα σε μπαρ που φανερώνουνε το τέλος μονομιάς, τα cigarettes after sex ή τα τσιγάρα της παρηγοριάς, μόνος σου στην μπάρα, στο τέλος της βραδιάς,
υπάρχουν και εκείνα τα χαμόγελα από κορίτσια συμβατά, τα κάπως αλαζονικά, το άλλο τους μισό, αναιδώς ειρωνικά, γυναίκες κάστρα που πέφτουνε έπειτα από αλησμόνητο καυγά, με το εγώ σου, να δεις πόσο θα το ‘θελε να εκνευριστεί με όλα αυτά, τα βλέμματα τα παιγνιώδη απορριπτικά, κι όμως! αν ποτέ φτάσεις σε χάδια αγκαλιές φιλιά, η λάβα του Erta Ale, θα σας σκεπάσει θριαμβευτικά.
Αναζητώ την χτυπητή ατέλεια πάνω της, μια ελαφρώς σπασμένη μύτη από πέσιμο στο μπαλέτο στην παιδική ηλικία, λεύκη στα χέρια ή ακόμη και στο πρόσωπο, πλατυποδία, ένα κάποιο αλληθώρισμα, ένα κενό στα μπροστινά δόντια, ίσως να τραγουδάει φάλτσα ‘meine liebe meine liebe” την ώρα που οδηγεί, ποθώ την ικανή συνθήκη ώστε να παραδοθώ, να της δοθώ,
«οι Αμαζόνες ακρωτηρίαζαν τα αρσενικά, πεπεισμένες καθώς ήταν πως η οδύνη οδηγεί τον λειψό άντρα στη συσσώρευση επιθυμίας και στην παραγωγή σπέρματος ανώτερης ποιότητας, άλλωστε ήταν σε θέση να ισχυριστούν οι Αμαζόνες πως ξέρουν καλά για τι πράγμα μιλάνε, αφού έκοβαν κι αυτές τον δεξιό μαστό τους για να τοξεύουν καλύτερα, η αρτιότητα είναι η ασθένεια, έλεγαν, να την προσέχετε την ξεκομμένη ορθότητα και την αρτιότητα»[1]
να με πάρεις να φύγουμε, να σε πάρω να μείνουμε, το ίδιο κάνει,
ας με πάρεις να φύγουμε,
πιθανόν να βρίσκεται under the skin, το λάθος που αναζητώ, συμφωνούμε και οι δυο, το σώμα των ανθρώπων είναι στα δύο τρίτα του νερό, διαφωνούμε, πιθανολογώ, πως «η προσωπικότητα είναι αέρας φρέσκος, δηλαδή έλλειψη, σε ανάλογο ποσοστό»[2]·
δύσκολο να συναντήσεις Έλληνα να μην αμφιταλαντεύεται αν είμαστε «ανατολική χώρα που ανήκει στη Δύση, όπως σχολίασε ένας Κινέζος, ή μια δυτική χώρα κοντά στην Ανατολή»[3], εξίσου ασυνήθιστο βεβαίως να γνωρίσεις άνθρωπο του Global North που δεν λογίζει την αυτάρκεια του εαυτού ως ατομικό θρίαμβο, αντί για software bug του τρέχοντος πολιτιστικού παραδείγματος.
No comments:
Post a Comment