σέικερ

Ο Gonzasufi δε σ’ αρέσει αν δε θέλεις να αποδεχτείς, ελαφρά την καρδία, την παρούσα κατάσταση.

Σ’ αρέσει όμως όταν δεν έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα να συνυπάρξεις με αυτό που βρίσκεται ολόγυρα σου στα δισκοπωλεία (τα ποια;), στις καφετερίες του κέντρου, στα ίντερνετ όπου διακινείται μουσική με το ρυθμό που ένας μεθυσμένος Ανωγειανός κατεβάζει μαντινάδες μετά από μια ολονυκτία με ρακές στο καφενείο.

Με άλλα λόγια, αν δεν σε ενοχλεί το γεγονός ότι η μουσική, πιο πολύ από ποτέ, είναι ένα κολάζ ανακυκλώσιμων ήχων, θα ακούσεις τον δίσκο του με μεγάλη όρεξη. Αν προσποιηθείς πως δεν έχεις μουσικές που καταλαμβάνουν χώρο άνω των 250GB στον υπολογιστή σου ο δίσκος θα σου φανεί μεγαλειώδης. Αυτό όμως, μάλλον πως είναι απίθανο να συμβεί. 

Ακούγοντας τις μουσικές του συνθέσεις καταλαβαίνεις αυτόματα πως το υλικό δεν είναι δικό του∙ μόνο το σέικερ που τα ανακατεύει είναι δικό του. Δε χρειάζεται να στο πει κάποιος, το καταλαβαίνεις. Είναι δάνειο και τα μουσικά δάνεια αναγνωρίζονται αυτόματα όπως άλλωστε αναγνωρίζονται και τα δανεικά ευρώ που πήρε ένας νεόπλουτος που μόλις μετακόμισε στην Πολιτεία μα πραγματικά δικό του, και όχι της τράπεζας, δε λες ότι έχει και τίποτα.

Βάζω στοίχημα δηλαδή πως και να μην έχεις ακούσει ποτέ σου πάνω από μαζεμένα εξήντα λεπτά μουσική θα καταλάβεις αμέσως, όχι πως κάποιο λάκκο έχεις η φάβα του Gonzasufi, αλλά πως ο λάκκος στον οποίο αναπαύουμε εδώ και καιρό τα κουρασμένα μας αυτιά έχει ατελείωτο βάθος. Όλο και κάποιος θα εμφανίζεται κάνοντας τα ίδια δηλαδή∙ τόσο ίδια που μοιάζουν διαφορετικά.

Προσοχή όμως! Η παραβολή του λάκκου με κανένα τρόπο δεν υποδηλώνει πως όλοι εμείς την βγάζουμε αράζοντας σε κιτρινωπά λιβάδια, λιβάδια που βοσκάς την αισθητική σου φτώχεια. Αυτό άλλωστε θα φανεί στο βάθος του χρόνου (στο πολύ βάθος).

Δηλώνει ξεκάθαρα όμως πως αν ζητάς το νέο δε έχει και πολύ πλάκα, ή και νόημα, να προσποιείσαι πως το βρήκες κάθε τρεις και λίγο. Το νέο βρίσκεται πάντοτε μακριά από εκεί που όλα είναι τόσο αναγνωρίσιμα. Τόσο αναγνωρίσιμα που στο τέλος (εκείνη την κρίσιμη στιγμή που μορφοποιείται η έσχατη ανάγκη μας∙ στην προκειμένη περίπτωση η ανάγκη για λίγο ακόμα ψέμα) όλα μοιάζουν με καινούργια.