ένα κείμενο

bobby breidholt

Είναι ενδιαφέρον το πόσοι πολλοί δεν ξέρουν να διαβάσουν ένα κείμενο, κείμενο θεωρητικό. Ένα κείμενο το οποίο αν και εφόσον κατηγορηθεί ως ελιτίστικο ή και αφ’ υψηλού θα κατηγορηθεί μόνο και μόνο γιατί ακριβώς είναι ένα κείμενο θεωρητικό.

Η Θεωρία, αμαρτωλή και προδότρα της πράξης ενίοτε, είναι η πραγματικότητα που ίπταται πάνω από τα κεφάλια της Λίτσας και του Γιάννη (της Φιλαρέτης και του Οδυσσέα αν προτιμάτε). Είναι μια πραγματικότητα που για να την ακουμπήσεις απαιτείται επίμονη και επίπονη προσπάθεια∙ χρειάζεται και μυαλό. Ίσως όμως και απλά να χρειάζεται να σηκώσεις το κεφάλι σου και να κοιτάξεις ψηλά, θα πρέπει να είναι μια ματιά με λαχτάρα όμως. Μια καθαρή ματιά γιομάτη πίστη.

Το πιο αστείο απ’ όλα είναι ότι ο κατήγορος ενός «αφ’ υψηλού» θεωρητικού κειμένου θα πέσει με τα... λόγια να υπερασπιστεί τη χαμένη τιμή της Λίτσας και του Γιάννη, της Φιλαρέτης και του Οδυσσέα. Αυτό θα το κάνει εκ του ασφαλούς, εκ του προχείρου, και κατά βάση από απόσταση. Η σωματική παρουσία στον αγώνα της προάσπισης των συμφερόντων της Λίτσας και του Γιάννη, της Φιλαρέτης και του Οδυσσέα, υπαγορεύεται αυστηρά από τις επιθυμίες του∙ ίσως και από το κέφι του. Δε νοιώθει κάποιο καθήκον.

Ταυτόχρονα, η ίδια αυτή η υπεράσπιση γίνεται αφ’ υψηλού. Απαλλαγμένος από τον καταναγκασμό να ακολουθεί μια στοχευμένη σκέψη με αρχή, μέση και τέλος, ο τιμητής αυτός θα μιλήσει πρόχειρα και συνθηματικά, και φυσικά πάντοτε εξ’ ονόματι του εαυτού του. Αυτός είναι ένας εαυτός ο οποίος καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με εκείνους της Λίτσας και του Γιάννη, της Φιλαρέτης και του Οδυσσέα. Η παραμικρή υποψία πως ίσως και να συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ήταν αυτοκαταστροφική για εκείνον∙ θα τραυμάτιζε βαθιά τη ψυχολογία του ανασφαλή και επιπόλαιου υμνητή.

Ο πολύπαθος αυτός εαυτός, σέρνεται από πλατεία σε twitter αναπαράγοντας μετά μανίας την πίστη του στο νέο. Από τη στιγμή όμως που δεν υπάρχει το νέο είναι επόμενο να συμπεράνουμε πως απλά αναπαράγει ελαφρά την καρδία μια μασκαρεμένη (και καρναβαλίζουσα, σύμφυτη με τα ήθη των καιρών) παλαιότητα.

Τόσο παλαιά, που ούτε ένα κείμενο δεν μπορεί να κατανοήσει∙ δε γνωρίζει άλλωστε ανάγνωση, σαν τους μακρινούς προγόνους μας. 

Γνωρίζει άλλα πράγματα, καθόλα απαραίτητα τη σήμερον ημέρα, μάλλον και την αυριανή. Και καλά κάνει. Θα ήταν χρήσιμο όμως για την ανθρωπότητα αν μάθαινε να ακούει κιόλας. Θα ήταν χρήσιμο και για τον εαυτό του, εδώ που τα λέμε.

Με άλλα λόγια, αν κατάφερνε να παραδεχτεί στον εαυτό του πως εμπρός στο Χρήστο Γιανναρά* θα έπρεπε να σταθεί ως άλλο μαθητούδι του δημοτικού τότε θα υπήρχε ελπίδα. Αυτό δε σημαίνει πως θα έπρεπε σώνει και καλά να είναι διατεθειμένο, το ενήλικο αυτό δημοτικάκι, να αφουγκραστεί τις λύσεις του δασκάλου του. Είναι γνωστόν τοις πάσι του διαδικτύου πως ο Γιανναράς ενίοτε αντικρύζει τα πράγματα λοξά.

Μα είναι δάσκαλος και ένας δάσκαλος δεν είναι ούτε κακός, ούτε καλός∙ είναι δάσκαλος. Σαν αυτόν που χρειάζεται ο (μη) αναγνώστης που κοιτάει πάντοτε λοξά∙ διαβάζει άλλωστε τα κείμενα λοξά, the internet way. 

*http://vimeo.com/24244972