το κοπάδι

nicholas grey

Κατηγορήθηκε λοιπόν γιατί ένα υπέροχο καλοκαιρινό απόγευμα αποφάσισε να αποκαλύψει στα υπόλοιπα μέλη της παρέας πως...

< βασικά... εε... δεν μπορώ να πω πως μου αρέσει πλέον το Before Sunrise... πόσο μάλλον το Before Sunset...> Προτιμώ τον Rohmer... βλέπετε... αυτός ξέρει τι κάνει. Κατά συνέπεια, και οι ήρωες του γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάνε >.

Όχι πως δεν το περίμεναν να συμβεί οι υπόλοιποι εννιά της παρέας, πέντε κορίτσια και τέσσερα αγόρια. Γνώριζαν καλά του Μίλτου τα "μασκαριλίκια". Ήξεραν πως παρότι βρισκόταν μαζί τους, βρισκόταν ταυτόχρονα κι αλλού. Το που μονάχα δεν γνώριζαν.

Να 'ταν τόπος; Χρόνος; Άλλη παρέα; Άλλος Θεός από τον δικό τους; Δεν είχαν την παραμικρή ιδέα.

Είχαν όμως κανόνες τους οποίους ακολουθούσαν με θρησκευτική ευλάβεια, έστω και μασκαρεμένη σε κυνισμό και δήθεν απάθεια. Ο πιο απαράβατος απ' όλους: ποτέ μα ποτέ μην τολμήσεις να φύγεις από το κοπάδι. Ο τσοπάνος θα σε βρει και θα σου δώσει ένα σκληρό μάθημα (στον ρόλο του τσοπάνου συναντάμε το ίδιο το κοπάδι μαζί με όλα τα άλλα συγγενικά προς αυτό κοπάδια που βόσκουν δήθεν ανέμελα σε άνυδρα βοσκοτόπια του κέντρου της πόλης). 

Ο Μίλτος είχε αποκρύψει μάλιστα το γεγονός πως απολάμβανε τον ελληνικό κινηματογράφο μιας και το ομορφότερο πρόβατο του κοπαδιού είχε από καιρό δηλώσει: ‘εγώ δεν βλέπω ελληνικό κινηματογράφο’. 

Μα ο Μίλτος είχε ήδη προλάβει, κρυφά απ’ όλους τους άλλους, να ανέβει μόνος του την βουνοπλαγιά που ανέβαιναν οι Απόντες. Είχε αναρριχηθεί στο βουνό όπως το έκαναν αρχικά και οι έξι της παρέας της Σαλαμίνας πριν αυτοί μείνουν προς το τέλος μόλις τρεις. Εκείνος πάντως ήταν μόνος, ένας τον αριθμό δηλαδή. Δεν τον είχε πειράξει καθόλου.

Γιατί μπορεί στον κινηματογράφο τα πάντα να στηρίζονται στην εικόνα, σ' αυτό που είναι ορατό στο μάτι σου, στην πραγματική ζωή όμως είναι η απώλεια που παίρνει τον πρώτο λόγο. Και η απώλεια δεν μπορεί να ιδωθεί μα μονάχα να βιωθεί μέρα με τη μέρα.

Εκείνη την απώλεια, καθώς είχε χάσει πια το κοπάδι του, ο Μίλτος την είχε βιώσει με ανακούφιση. Ήταν πλέον η ώρα να συναντήσει το δάσκαλο του με τον τρόπο που τον είχε συναντήσει κι ο Χρήστος Βακαλόπουλος παίρνοντας μαθήματα κινηματογράφου από τον Éric Rohmer, τον αγαπημένο σκηνοθέτη του Μίλτου μεταξύ άλλων.