η εκδικητική σκέψη

roland tamayo

< Οι σκέψεις καμιά φορά είναι εκδικητικές, προσγειώνονται στο κεφάλι σου (κρατάμε ως άγνωστο το «που»), λίγο πριν κλείσεις τα μάτια, γύρω στη μία μετά το μεσάνυχτα. Είτε λοιπόν θα βρεις το κουράγιο να σηκωθείς ώστε να πιάσεις χαρτί και μολύβι, είτε θα παραδοθείς ώστε ο εαυτός σου να αφεθεί για μία ακόμη φορά στη παραισθητική ζάλη των ονείρων. Και ξέρεις, με τα όνειρα δυσκολεύεσαι λίγο περισσότερο να πιάσεις το μολύβι > μονολόγησε ο Μίλτος καθώς ο αδέσποτος σκύλος στον οποίο απευθύνοταν δεν αναμενόταν να δώσει έστω μια υποτυπώδη απάντηση, απ’ αυτές που έδιναν τα κορίτσια που φλέρταρε κατά καιρούς. Τον είχε βρει να ρεμβάζει στο δασάκι μια σταλιά, δίπλα από τον σταθμό του τραίνου στο Θησείο.

[Είχε βιώσει μια περίεργη βραδιά γεμάτη από όνειρα. Είχε προσπαθήσει, ανεπιτυχώς, να διατάξει κάτι λυκόσκυλα να επιτεθούν στον εχθρό του∙ εχθρός με πρόσωπο γέρικο και βλοσυρό. Θυμόταν επίσης πως είχε δυνάμεις σούπερ ήρωα για λίγο∙ η ανταρσία των άγριων σκυλιών τον είχε ξαφνιάσει.

Κυρίως όμως, είχε νοιώσει αρκετά άβολα με το που σηκώθηκε από το κρεβάτι του το επόμενο πρωί. Είχε την αίσθηση πως ότι είχε δει στον ύπνο του συμπυκνωνόταν στην εξής παράδοξη ιδέα: πως καθετί πάνω στον πλανήτη έχει δική του ψυχή. Δεν ήταν δική του ιδέα αυτή, ποτέ του δεν είχε σκεφτεί τέτοιο πράμα, μα ήταν τόσο έντονη η σκέψη, σχεδόν βιωματική, που τον ταρακούνησε.]

< Αυτά που θα γραφούν τις στιγμές που γυρίζεις ανήσυχος πλευρό στο κρεβάτι κατά τη διάρκεια μιας κοπιώδους νύχτας γεμάτη από λαβυρινθώδη όνειρα θα είναι ολοδικά σου. Δε συμβαίνει το ίδιο με τις σκέψεις που θα καταγράψεις λίγο πριν κοιμηθείς. Αυτές είναι των άλλων, εσύ βάζεις μόνο το στυλ. Βάζεις επίσης και όρια, συνήθως εκεί που δεν υπάρχουν.

Με τα όνειρα λειτουργεί αλλιώς, τα φτιάχνεις όλα μόνος σου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι μεγάλοι εμπιστεύονται τα όνειρα. Εσύ και εγώ εμπιστεύομαστε το δηλητήριο αλλά ευτυχώς και κάποια όμορφα βιβλία νεκρών ποιητών. Κάποια φορά, ίσως και έναν μεγάλο έρωτα> . 

Πίστευε πως είχε φθάσει πλέον η ώρα να πιάσει το μολύβι καθότι από βιβλία νεκρών και από έρωτες είχε πια χορτάσει, ή τουλάχιστον έτσι ένοιωθε < και μεταξύ μας τώρα, αφού νοιώθω, έχει καμία σημασία αν συμβαίνει και στ’ αλήθεια; >