νεκροταφείο

gabriel pacheco

«Το blog σου έχει μυρωδιά νεκροταφείου. Το ξέρεις;»

«Θες να πεις ότι είναι δικό μου το φταίξιμο που γαμούσες πτώματα όλα αυτά τα χρόνια;» απάντησε κοφτά ο Μίλτος.

«Μήπως στην πραγματικότητα, και προσπερνώντας τα προσβλητικά σου λόγια, θα επιθυμούσες σφοδρά και εσύ ο ίδιος να γράψεις επιτέλους και για πράγματα που σε ευχαριστούν;»

«Ομολογώ πως με ευχαριστεί η ιδέα του θανάτου και δη και του δικού μου θανάτου. Όπως το έλεγε και ο Κάφκα: ‘the first sign of the beginning of understanding is the wish to die’».

«Βρωμάει νεκροταφίλα η υπόθεση λέω γω...»

«Εσύ το ήξερες, φανατικέ πολέμιε του νεκροταφείου ως τόπου συνάθροισης και συντροφικότητας έστω και αν αυτό γίνεται με σκουληκιασμένα πτώματα, πως ο Σιοράν μικρός που ήταν την έβγαζε σε τέτοια μέρη τριγύρω; Έπαιζε μάλιστα μπάλα με μια νεκροκεφαλή κάποτε. Δεν του είχε φανεί καθόλου παράξενο» συμπλήρωσε ο Μίλτος φορώντας ένα πονηρό χαμόγελο.

«Μάλιστα. Μιλάς για εκείνον που βρέθηκε σε δυσθεώρητα ύψη απόγνωσης στα είκοσι δύο του χρόνια... Κάτι πήρε το αυτί μου μάλιστα για κάποιες σοκαριστικές εκμυστηρεύσεις στον Τσελάν τον καιρό της μεγάλης σφαγής στην Ευρώπη. Είδες που σε φθάνει καμιά φορά η απόγνωση;»

«Ναι! Μιλώ για εκείνον που τα περισσότερα χρόνια της ζωής του πίστευε πραγματικά, πίστη λέω κι όχι αστεία, πως ο κόσμος όλος κοιτούσε στραβά. Ο κόσμος ολόκληρος εκτός από εκείνον! Και τι μοναδικό αίσθημα, έτσι; Ήταν και ευφυής, δόξα τω Θεώ. Επίσης, ας μην ανοίξουμε και το φάκελο Χάιντεγκερ τώρα σε παρακαλώ...» 

«Μήπως λοιπόν την πέρασε αυτή τη μία του ζωή κλεισμένος σε ένα νεκροταφείο ο αγαπημένος σου Ρουμάνος; Μήπως η δόξα του Θεού δεν... έφτασε και για αυτόν;»

«Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα ♫. Αλλά ξέχασα, πάσχεις από έλλειψη ενσυναίσθησης» είπε ο Μίλτος δίχως ίχνος κακίας και κοιτώντας ήδη έξω από τα παράθυρο. Ήθελε γρήγορα να γυρίσει σπίτι.

«Ωραία! Να σου δώσουμε μια έδρα ενσυναίσθησης σε κάποιο πανεπιστήμιο ρε Μίλτο...» φώναξε ο αμφισβητίας με τον Μίλτο ήδη στα τριάντα μέτρα μακρύτερα από τον τόπο του εγκλήματος (όπου έγκλημα: κουβεντολόϊ κτισμένο πάνω στην τραγική έλλειψη μιας κοινής βάσης).

Ο Μίλτος ακούγοντας την ατάκα του παραδόπιστου φίλου του δεν έκανε την εξής σκέψη: «δε θα ‘ταν κακή ιδέα». Δεν έκανε αυτήν τη σκέψη γιατί άλλωστε γνώριζε καλά ότι καθένας υποχρεούται σ’ αυτήν τη ζωή να ξεκινήσει – από μικρή ηλικία κι από μόνος του - να αρχίσει να κατασκευάζει τον τάφο του.