Neverland

gravity will always help you down

Κάποια φορά με αγχώνει το γεγονός πως γερνώ σχεδόν ταυτόχρονα με τον Macaulay Culkin. Θα προτιμούσα να είχε φτάσει ήδη κοντά στα πενήντα οκτώ τη στιγμή που μιλάμε κι ας πηγαίναμε σχολείο την ίδια πάνω κάτω εποχή.

Ίσως να φταίει που λίγα χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία του Μόνος στο Σπίτι, ο πανέμορφος ξανθός μπόμπιρας που κάθε Ελληνάκι του δημοτικού σχολείου ζήλεψε καθότι θεώρησε τον εαυτό του μαυροτσούκαλο, ή τουλάχιστον καθόλου ασπρουλιάρικο ξανθό, ενοικιάστηκε από τους γονείς του στον βασιλιά της ποπ.

Εφηβεία στη Χώρα του Πουθενά.

Έτσι λοιπόν ο αγαπημένος υιός της Αμερικής έφθασε να συμβολίζει τη χαμένη γενιά του... (τι ψευδής δήλωση!!  χαμένη γενιά; δεν υπάρχει χαμένη γενιά... γιατί άλλωστε, 'τι είχαμε, τι χάσαμε'... ή, ακόμα, 'μια γενιά δεν σβήνεται από τη συλλογική μνήμη αλλά αντίθετα αφήνει πάντοτε το αποτύπωμα της στην ιστορία, αποτύπωμα από αίμα ή από έργα)... έφθασε λοιπόν να συμβολίζει τον τρόμο σε δυο μάτια παιδικά κλεισμένο. 

Κι αν ένα άτομο μόνο, ας ήταν και βασιλιάς, μπορούσε να απάγει νόμιμα τον εκλεκτό υιό της μεγάλης οθόνης, φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί με τα άλλα, τα ανώνυμα, παιδάκια του κόσμου. 

Ένα παράδειγμα: να συνεχίσουν να κολυμπούν στα ρηχά της ποπ κουλτούρας χορεύοντας δήθεν με τα αστέρια.