The situation is far from perfect.

5.

Αδειάζω από βίωμα όσο γεμίζω από κουραφέξαλα ιδεών. Σ’ αυτό στέκομαι μονάχος, διαπιστώνω με θλίψη, με θλίψη ισόποση μ’ αυτήν όλου του κόσμου. Φαίνεται πως όλοι πιάνονται από κάπου· πίστεψαν τον Μποντριγιάρ όταν έλεγε πως «η ζωή δεν είναι για απελπισία αλλά πως είναι ήπια μελαγχολική». Βρήκε αδικαιολόγητη την απελπισία ο Γάλλος αλλά αναρωτιέμαι αν ταξίδεψε ποτέ του με σκοπό να συναντήσει κάποιον Νοτιοαφρικάνο ανθρακωρύχο που κρατά μαντσέτα στο χέρι, έτοιμος να κόψει χέρι αστυνομικού ή χειρότερα, χέρι απεργοσπάστη. Τι θα έκανε; Θα τον κατηγορούσε, θα τον δικαιολογούσε ή θα τον κατανοούσε;

 Στ’ αλήθεια τώρα, τι θα συνέβαινε; Ας τολμήσω να υποθέσω, να υποθέσω ξανά. 

-          Δεν θα τον κατηγορούσε γιατί δεν θα το έβρισκε ηθικά ακέραιο.

-          Δεν θα τον δικαιολογούσε γιατί θα ήταν πολύ εύκολο, θα ήταν ύποπτο.

-          Δε θα τον κατανοούσε γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατο. 

Νομίζω λοιπόν πως θα κατανοούσε την κατάσταση, κάτι που όμως απέχει πολύ από το να κατανοούσε τον ίδιο τον ανθρακωρύχο. Κατανοώ μια παλιοκατάσταση σημαίνει απόσταση από τα υποκείμενα που εμπλέκονται σ΄ αυτή, διαδιακασία που δηλώνει ξεκάθαρα τα όρια εκείνα τα οποία δε δύναται κανείς να ξεπεράσει· η απελπισία του ανθρακωρύχου υπάρχει, είναι δεδομένη, μα δε γίνεται να την ακουμπήσει κανείς. Αν την ακουμπήσεις καίγεσαι· αν δεχτείς πως η ζωή, καμιά φορά, είναι για απελπισία, αυτομάτως εισέρχεσαι στη θέση του άλλου, του απελπισμένου, του απεργού με τη μαντσέτα στο χέρι. Τότε είναι που χάνεται η ελπίδα και όπως και να το κάνουμε (σχεδόν) κανείς δε θέλει να πεθάνει. Μένει μονάχα ένα πράγμα να συμβεί· να κτιστεί η απόσταση, να πάρει μορφή και συνήθως η ανάγνωση βιβλίων βοηθάει αυτή τη διαδικασία που ούτως ή άλλως ενυπάρχει από μόνη της. Γιατί ποτέ κανείς δεν ακούμπησε τον άλλο όταν και θέλησε να πετύχει κάτι.

Μακριά από τον άνθρωπο είναι εκεί που γεννιέται ο νέος άνθρωπος.