Με γεια τα τρίκυκλα!

Στις 2 Νοεμβρίου έλαβε χώρα η σύνοδος του Craiova Group. Ο Τσίπρας συνάντησε στη Βάρνα τους ομολόγους του από την Βουλγαρία, την Ρουμανία και την Σερβία με τον Νετανιάχου γκεστ σταρ σε ρόλο εγγυητή της ασφάλειας των όποιων πολιτικών επιδιώξεων των τεσσάρων Βαλκανικών χωρών, τον East Med παραδείγματος χάριν, ενεργειακό πρότζεκτ το οποίο αποτελεί σημαντικό κομμάτι του αδιαμόρφωτου παζλ της απόπειρας (στρατηγικής) συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ (υπό την ομπρέλλα των Η.Π.Α.), πρότζεκτ για το οποίο άλλωστε αναμένονταν εξελίξεις εντός του ίδιου μήνα με την άφιξη της ExxonMobil στην Κύπρο.

Στις 28 Οκτωβρίου, ο ένοπλος μειονοτικός εθνικιστής Κατσίφας θα πέσει νεκρός από τα πυρά της αντιτρομοκρατικής μονάδας της Αλβανικής Αστυνομίας. Λίγες ώρες αργότερα, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Ράμα προσέφερε πολιτική κάλυψη στους υφιστάμενους του (ο Υπουργός Εσωτερικών είχε παραιτηθεί προ ημερών) μέσω ενός Τραμπικής προχειρότητας tweet στο οποίο αναφέρθηκε στον Κατσίφα (ορθώς φυσικά) ως εξτρεμιστή (ο Ράμα θα έριχνε τους τόνους λίγες μέρες αργότερα).

Στις 19 Οκτωβρίου οι Υπουργοί Εξωτερικών Αλβανίας – Τουρκίας σε συνάντηση τους στα Τίρανα ανακοίνωσαν τη στενότερη συνεργασία τους για την πάταξη της τρομοκρατίας. 

***

Υπό το φως των δηλώσεων του Κοτζιά πως «στην Ελλάδα κάποιοι, ακόμα και εντός της κυβέρνησης, δεν αναγνωρίζουν τα σύνορα με την Αλβανία»[1] μάλλον δεν έχει νόημα να αναρωτιέται κανείς για το αν ο Κατσίφας πρωταγωνίστησε στο ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Η εργαλειοποίηση του Κατσίφα από μέρος του εγχώριου συστήματος εξουσίας, εν δυνάμει ικανής να ακυρώσει με την ταχύτητα μιας σφαίρας διπλωματικές προσπάθειες ετών, υποδηλώνει πως ο Κατσίφας, ακόμη κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί. 

Λίγους μήνες πριν τις εκλογές, και με τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών ουσιαστικά κενή ή, τουλάχιστον, στον αυτόματο πιλότο, η Ελληνική εξωτερική πολιτική θα παρουσιάζει αποκλίσεις και αντιφάσεις καθώς άλλωστε οι δυνάμεις που αντιτίθενται στην Συμφωνία των Πρεσπών (ή τη βελτίωση των διακρατικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας–Αλβανίας) έχουν πλέον ολοένα και περισσότερο ανοιχτό το πεδίο για άσκηση πολιτικής.

«Τι τα νοιάζει τα παιδιά τι συνέβη το ‘63;»

Καθώς δεν είναι ομολογία πίστεως στο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, η δήλωση του Μητσοτάκη είναι στην πραγματικότητα υποψηφιότητα για ένα ρόλο, εκείνον του πρωθυπουργού ως Πόντιου Πιλάτου, ρόλος ο οποίος κορυφώνεται δραματουργικά στην σκηνή που - παριστάνοντας τον έκπληκτο - αναφωνεί: 

«μα ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;»

---

[1] Η δήλωση προ μηνών του Επίτροπου Χαν, υπεύθυνου για την Ευρωπαϊκή πολιτική γειτονίας και αρμόδιος για τη διεύρυνση, όταν αναφέρθηκε σε «αναδιάρθρωση των Ελληνοαλβανικών συνόρων» απηχεί ακριβώς αυτές τις απόψεις.

Μάνα μου, οι αγώνες σου*

Το δυστοπικό sci fi του the Boy είναι ένα b movie με τεχνοτροπία που ανήκει στη δεκαετία του, ταινία δύσβατο αστικό τοπίο-ερείπιο, δημιούργημα που εξιτάρει την ακοή όσο και την όραση, ο the Boy άλλωστε πιστεύει πως σινεμά χωρίς διαλόγους γίνεται, χωρίς μουσική είναι αδιανόητο, πράγματι, η μουσικότητα της ταινίας είναι αντίστοιχη των ποιημάτων που απαγγέλνει σε λαϊβάδικα εδώ και χρόνια·  το Νήμα είναι μια ταινία με αναφορές στα φιλμικά genre στα οποία ανήκει, αναφορών φιλτραρισμένων μέσα από το ιδιοσυγκρασιακό κι εσωστρεφές, μα ολότελα προσωπικό, καλλιτεχνικό σύμπαν του the Boy, εξωφιλμικό σύμπαν σε μεγάλο βαθμό βεβαίως, κινηματογραφική μουσική και μουσικότροπα φιλμ,  οι τέχνες διασταυρώνονται, όπως τα θέλω μας, οι έρωτες μας· ταινία που αν και πειραματίζεται δίχως ίχνος συμπόνοιας για τον θεατή που δεν σκαμπάζει από genre films, ιστορία του σινεμά γενικώς και την φάση του the Boy ειδικώς, σου αφήνει μια υποβόσκουσα αίσθηση ενός ασυνείδητου tribute στο Terminator 2, ταινία επιδραστική άλλωστε για την προεφηβεία όσων γεννήθηκαν το ’81 - πριν τον Harry Potter υπήρξε ο Edward Furlong, στο πρόσωπο του συμπυκνώθηκαν τότε οι made in Hollywood πόθοι των ανυπόμονων εφήβων· το Νήμα αλλάζει πίστα στο σημείο που η πολιτική δίωξη της μάνας-αγωνίστριας αντικαθίσταται από τις φαντασιοπληξίες του νεαρού γιου της – η επανάσταση γίνεται προϊστορία ενώ η καύλα ένα επίμονο καταπιεστικό παρόν· καυλωμένος μεν, ελαφρά βραχυκυκλωμένος δε, βασανίζομαι δηλαδή, σαν τη φουρνιά μας, οι νευρώσεις δεν μπλοκάρουν την καύλα του, ματώνουν όμως το σπέρμα του, γεμίζουν σπέρμα το αίμα του, το χειροκρότημα του Λευτέρη δε θα φτάσει ποτέ στ’ αυτιά του αντικείμενου της ηδονής του, πόσο μάλλον της νεκρής από καιρό μάνας, μένει μονάχα να επικροτεί τον πόνο του, εξού και η φωνή του χάνεται στο τέλος, μονάχα η φωνή της συνείδησης θα μείνει άθικτη, του λέει:

«Καύλα και επανάσταση Λευτέρη - επανάσταση για την καύλα της!».

*the Boy – Κουστουμάκι.

Wormwood

Εν τω μεταξύ, το Wormwood, ένα ντοκυμαντέρ του Errol Morris, το οποίο, αν και διαρκεί δύο ώρες περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε (4 ώρες απλωμένες σε 6 επεισόδια αντί για δίωρο ντοκυμαντέρ, call me Netflix), καταφέρνει να είναι πειστικό ως προς τον στόχο του, 

να πείσει δηλαδή τον θεατή πως ο θάνατος ενός στρατιωτικού επιστήμονα που δούλευε για την CIA το μακρινό 1953 δεν ήταν ένα ατύχημα το οποίο προήλθε ως έμμεση συνέπεια ενός πειράματος με LSD που οργάνωσε η ίδια η CIA και το οποίο πήγε τελείως στραβά, όπως είναι το επίσημο στόρυ από το 1975 έως και σήμερα, θεωρία που αντικατέστησε την αρχική εξήγηση που δόθηκε το 1953 και μιλούσε για αυτοκτονία, αλλά ήταν μια καλά σχεδιασμένη δολοφονία από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των Η.Π.Α. ενός αντιφρονούντα (dissident) στους κόλπους της, 

εν τέλει παρουσιάζεται από το σύνολο των media ως ένα ντοκυμαντέρ που εξιστορεί μια περίεργη (bizarre) υπόθεση που αφορά τη CIA, ένα τρελό πείραμα με LSD, και μια αυτοκτονία, θεωρία που άλλωστε πούλησε στο κοινό επί δεκαετίες η ίδια η CIA και την οποία το ντοκυμαντέρ φιλοδοξεί να ανατρέψει.