Vibrations

Βρίσκομαι λίγες μέρες στο νησί όταν μπαίνω σε πειρασμό να τοποθετήσω τον Μισέλ Ουελμπέκ στο σκηνικό που με περιτριγυρίζει: πέτρα, νερό, γύμνια, γαλάζιο, ήλιος, διάχυτη σεξουαλικότητα, good vibes, εμφανίσημοι ηλιοκαμμένοι παραθεριστές. Γενικά μιλώντας, στο ξερονήσι των Κυκλάδων που βρισκόμουν εκείνο το καλοκαίρι απορροφούσα την ακριβώς αντίθετη ενέργεια απ’ εκείνη που ανέβλυζε μέσα από τα «Στοιχειώδη Σωματίδια» του Ουελμπέκ. 

Αναρωτιέμαι πόσο λιγότερο sexually frustrated θα ήταν άραγε ο Μπρούνο αν ο Γάλλος συγγραφέας είχε μνήμες από ένα καλοκαίρι σε ένα νησί των Κυκλάδων. Ομολογώ πως ξεκαρδίστηκα στα γέλια τρεις φορές (πριν παρατήσω το βιβλίο στην 69^η σελίδα) με τις ερωτικές φαντασιώσεις του 42χρονου αντιήρωα του Ουελμπέκ κατά τη διάρκεια της διαμονής του σε ένα νιου έιτζ κάμπινγκ γεμάτο βετεράνους χίπηδες που τόσο αηδιάζουν τον Γάλλο συγγραφέα μιας και του φέρνουν στο νου το μισητό πρόσωπο της μητέρας του. Πιθανόν βέβαια να μην ευθύνεται η παρακμιακή, στα μάτια του Ουελμπέκ, χίπικη υποκουλτούρα για την επιθυμία του να αποδομήσει τόσο πετυχημένα ανθρωπότυπους σαν τον Μπρούνο. Αν θελήσουμε να πιστέψουμε τη μητέρα του, πως δηλαδή ο Ουελμπέκ δεν ήταν ένα παραμελημένο παιδί, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, τότε, πιθανόν ο ποπ μηδενισμός του και η υπαρξιακή του ανάγκη για αποδόμηση να φωλιάζει βαθιά μέσα στη δική του, αυστηρώς προσωπική, πνιγηρή και αγιάτρευτη, νοσηρότητα. 

Όπως και να ‘χει, στις Κυκλάδες η γη δεν καρποφορεί sexual frustration σε δυβάσταχτες δόσεις, εξαρτάται φυσικά από το πρόσωπο που επιλέγεις να στρέψεις το φακό σου. 

Μαυρισμένα κορμιά πλήρως υποταγμένα στις γνώριμες αχόρταγες διαθέσεις του Αυγουστιάτικου ήλιου παρέλαυναν ολόγυμνα στην παραλία επιδεικνύοντας τα κάλλη τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα περιφερόμενα γυμνά ανδρικά μόρια και τα ακάλυπτα στήθη των γυναικών κοινωνούσαν σεξουαλικά μηνύματα κατά μήκος της παραλίας. Φορώντας το μανδύα του πολιτισμού, λίγο στο βλέμμα τους, λίγο στην κίνηση τους, ξεμάκραιναν τη γύμνια τους από τη σφαίρα του αγοραίου ταξιδεύοντας την στον αστερισμό του Ταύρου και των Πλειάδων – σώματα γυμνά δίχως υγρά. Το λιοπύρι του μεσημεριού άλλωστε έκαιγε την όποια προϋπόθεση στύσης για τα αρσενικά την ίδια ώρα που οι θηλές των θηλυκών ευθυγραμμίζονταν νωχελικά με τον ορίζοντα της θάλασσας. 

Στην παραλία νοιώθω πως βλέπω κινηματογραφική ταινία. Κάθε χαρακτήρας κι ένα σπονδυλωτό επεισόδιο, όπως επέτασσε η κινηματογραφική μόδα στα 90’s. 

Θέμα της ταινίας – «γυμνοί στον ήλιο». Καθόλου πρωτότυπο βεβαίως αλλά σάμπως στην άμμο δεν χτίζουμε όλοι μας παλάτια; Ορισμένων τα παλάτια φθάνουν ως τον ουρανό, των περισσότερων πάντως απλά περιμένουν τη σειρά τους έως να τα καταπιεί εντός ολίγων λεπτών το κύμα της θάλασσας που ονομάσαμε ιστορία.