Vibrations

IV

Η πιο σεξουαλική γυναίκα στο κάμπινγκ δεν είχε φτάσει ακόμη στα τριάντα, θα γινόταν 28 λίγο αργότερα μέσα στη χρονιά. Ήταν επίσης ξανθιά. Το σώμα της πιθανόν να μην το ζήλευε ένας Αναγεννησιακός ζωγράφος, σίγουρα ωστόσο θα είχε την έγκριση ενός παραγωγού xxx ταινιών στην κοιλάδα του Σαν Φερνάρντο, την καρδιά της μπίζνας της πορνογραφίας.

Το ύψος της ήταν περίπου 1,72, το βάρος της λίγο κάτω από τα 60 κιλά. Τα πόδια της ήταν θελκτικά, σχετικά μακριά, αψεγάδιαστα, δεν ήταν όμως εύθραστα ή αδύνατα, αντιθέτως, έμοιαζαν σαν τα σίγουρα πόδια μιας χορεύτριας χωρίς όμως διογκωμένες γάμπες  ή αυθάδη κόκκαλα– ήταν τα πόδια μιας πρωταθλήτριας του ανταγωνιστικότατου σπορ του σέξινες. Τα πόδια της οδηγούσαν από την πίσω όψη σε έναν σφιχτό, στητό, σε αρμονία με το υπόλοιπο σώμα της, κωλαράκο. Η μέση της ήταν σχετικά στενή, η κοιλίτσα της επίπεδη, και λίγο πιο κάτω από έναν χαριτωμένο αφαλό ακολουθούσε ένας επικλινής δρόμος με απότομη κλίση, δρόμος που κατέληγε θριαμβευτικά στην πηγή της σεξουαλικότητας της – το μουνάκι της. Δεν ήταν ξυρισμένη τελείως, είχε διατηρήσει, με επιμελώς ατημέλητο τρόπο, κάποιες λίγες μακριές τριχούλες τις οποίες ο ήλιος είχε καταστήσει σχετικά αόρατες. 

Στο πάνω μέρος του θεσπέσιου σώματος της, συναντούσες ένα ζευγάρι από στητά στήθη μεσαίου μεγέθους με ευμεγέθεις ρόγες. Τα στήθη της βρισκόντουσαν σε πλήρη αρμονία με τους φαρδείς, αθλητικούς ώμους της, δεν ήταν όμως στρογγυλά αλλά μάλλον κάπως μακρόστενα, το φυσικό αντίστοιχο της Πάμελα Άντερσον επί εποχής Μπέιγουοτς. Πράγματι, όταν κατέβαινε με γοργό βήμα προς τη θάλασσα, ή όταν έτρεχε πίσω από το σκυλάκι της, που ήταν ίδιος ο Ιντεφίξ, όταν εκείνο επιχειρούσε εφόδους στις πετσέτες των  παραθεριστών, τα βυζιά της ανεβοκατέβαιναν με τέτοια φυσικότητα και χάρη, που έστελναν ρίγη συγκίνησης στους πολυάριθμους θαυμαστές της, άλλους σιωπηλούς κι άλλους πιο εκδηλωτικούς. Δεν ήταν και λίγοι όσοι περνούσαν από την καβάτζα της καθημερινά ώστε να την καλημερίσουν, αναφέρονταν σε εκείνην ως «τι μουνάκι είναι αυτό!» Δεν θα μπορούσε να είναι «μουνάρα», δεν είχε το σωματότυπο της Μόνικα Μπελούτσι. Ούτε «μουνί», όπως η Ιρίνα Σάικ. «Μούναρος» για τους άντρες είναι μια γυναίκα του τύπου Τζένιφερ Λόπεζ, πιθανόν και κάποια από τις Καρντάσιανς. Ήταν «μουνάκι» λοιπόν, σαν την Τζένιφερ Λόρενς, αντί για την προσποιητή αθωτότητα της Αμερικανίδας ηθοποιού, είχε την γοητευτική ευθύτητα μιας γυναίκας της Μεσογείου. 

Είχε τη δική της καβάτζα (τέσσερις καλαμιές με ένα κομμάτι μαύρο ύφασμα για σκέπαστρο) στην παραλία, μία από τις λίγες, την είχε κληρονομήσει  από κάτι φίλους της που είχαν διακοπάρει στο νησί στις αρχές του καλοκαιριού. Εκείνη είχε επιλέξει φυσικά τον Αύγουστο, όσο πιο γεμάτο το κάμπινγκ, τόσες πιο πολλές οι επιλογές άλλωστε. Όχι πως σκόπευε να ξεσαλώσει, σεξουαλικώς μιλώντας, εκείνο το καλοκαίρι. Εν τέλει, πηδήχτηκε με έναν Δανό δύο βραδιές, από τη μία εβδομάδα που εκείνος παρέμεινε στο νησί. Ενδιάμεσα, είχε αποκρούσει, συνήθως με νάζι και συγκατάβαση, κανά δυο φορές ωστόσο σνομπάροντας, για άμεσα αποτελέσματα, ένα σωρό από επίδοξους μνηστήρες. Της άρεσαν οι άντρες που περιποιούνταν το σώμα τους, που το διατηρούσαν καθαρό και ακμαίο, που δεν φοβόνταν την αποτρίχωση, που τα γεννητικά τους όργανα δεν ήταν αποκλειστικά μια μηχανή εκσπερμάτωσης αλλά μάλλον ένα μνημείο κάλλους – όπως συνέβαινε με γυναίκες σαν κι εκείνη άλλωστε. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να αράζει με αγόρια ντυμένα στα μαύρα, βερμούδα και ξεχειλωμένο T-shirt, μούσι και ατημέλητα μαλλιά, μ’ αυτούς διασκέδαζε άλλωστε τα βράδια στο μπιτς μπαρ - απλά δεν θα πηδιόταν μαζί τους, εκτός πια κι αν κάποιος κατάφερνε να την κάνει να γελάσει πολύ παρέχοντας της ταυτόχρονα μια αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς – δύσκολα πράγματα δηλαδή.

Τα μακριά, έφθαναν λίγο πιο κάτω από τους ώμους, σπαστά ξανθά μαλλιά της είχαν αποκτήσει μια ξεκάθαρη χρυσαφί απόχρωση, όπως και το δέρμα της. Πράγματι, είχε το ομορφότερο μαύρισμα που είχα συναντήσει ποτέ μου – καστανό χρυσαφί που έμοιαζε θαρρείς το όνειρο κάθε όμορφου σώματος, ανεξαρτήτως φύλου, που εμπιστευόταν με τις ώρες τις διαθέσεις του ήλιου σε μία παραλία της Μεσογείου. 

Ένα τέλειο σώμα στο χρώμα του χρυσού για μια εξπέρ της αποτρίχωσης – αλλά αυτή ήταν η καρδιά του νησιού για εκείνο τον Αύγουστο, ένα πλάσμα των αισθήσεων και της απόλαυσης.