Αν επιθυμούσαμε να διαλέξουμε τους πολιτικούς οι οποίοι σημάδεψαν τη διακυβέρνηση Σύριζα (εξαιρώντας τον πρωθυπουργό Τσίπρα), και, κατά συνέπεια, ολόκληρη τη δεκαετία που πέρασε, δεν θα δυσκολεύομασταν ιδιαιτέρως να καταλήξουμε στον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Νίκο Κοτζιά.
Καθόλου παραδόξως, κανείς από τους δύο δεν είναι πολιτικός καριέρας, ουδέποτε υπήρξαν μέλη του Σύριζα. Οι δυο τους δεν θα μπορούσαν να ήταν περισσότερο διαφορετικοί:
ο Βαρουφάκης είναι ένας Globalist κοσμοπολίτης με Αγγλοσαξονική παιδεία, ονειρεύοταν μάλιστα κάποτε φωναχτά τη μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης,
ο Κοτζιάς ένας Ελληνοκεντρικός αριστερός παλαιάς κοπής που κατάφερε να μην εγκλωβιστεί στα στενά – πάντοτε στενά! – όρια μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας ώστε να καταφέρει να εξελιχθεί σε statesman στο απόγειο της καριέρας του.
Ο πρώτος, καθότι οικονομολόγος, προσέγγισε τα προβλήματα της πτωχευμένης και απαξιωμένης χώρας του από την σκοπιά της οικονομίας. Ο δεύτερος, ως καθηγητής διεθνών σχέσεων, αντίκρυσε τα γεγονότα υπό το πρίσμα της ιστορίας του Ελληνισμού και της όποιας δυναμικής του έχει απομείνει, εξού και η κριτική απέναντι στην πολιτική του στο Κυπριακό από τους κοτζαμπάσηδες που εδρεύουν μεταξύ Καθημερινής/Σκάι και Αμερικάνικης πρεσβείας.
Η προπαγάνδα των πολιτικών τους αντιπάλων χρέωσε στον πρώτο ένα αστρονομικό ποσό ως συνέπεια των αλόγιστων πράξεων ενός «ακατάλληλου» για την πολιτική «προβληματικού» χαρακτήρα, εν μια νυκτί κυριολεκτικά περάσαμε από τις «Βαρουφίτσες», οι οποίες αντικατόπτριζαν το κύμα ευφορίας του Ελληνικού λαού εν όψει της κατά μέτωπο μάχης με τις Βρυξέλλες, στη δολοφονία χαρακτήρα (character assassination) ενός πολιτικού ο οποίος καταδικάστηκε ακριβώς επειδή αποπειράθηκε να παράξει πολιτική αντί να υποδυθεί και εκείνος με τη σειρά του το ρόλο του στο δράμα που ανέβηκε στην σκηνή της χώρας με τίτλο “extend and pretend” το οποίο δεν βρίσκει πλέον την εφαρμογή του αποκλειστικά στο πεδίο της οικονομίας αλλά συμπεριλαμβάνει και την πολιτική διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού (eu turkey deal),
ενώ στον δεύτερο καταλόγισε την απώλεια («ξεπούλημα») της ιστορικής κληρονομιάς της Μακεδονίας – ο Κοτζιάς, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις πολλών δημόσιων προσώπων που δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με την ιστορική πραγματικότητα, όπως την υπαγορεύουν τα γεγονότα και όχι τα ιδεολογικά σχήματα της κάθε πολιτικής παράταξης, πρόλαβε σε 3,5 χρόνια θητείας να βρεθεί αρχικά κατηγορούμενος ως εθνικιστής από την αριστερά, έως ότου βαπτιστεί προδότης από τη δεξιά.
Η δολοφονία χαρακτήρα του Βαρουφάκη, όσο και οι απειλές ενάντια στη ζωή του τέως Υπουργού Εξωτερικών, αποτελούν ταυτόχρονα πληγές πάνω στο σώμα της δημοκρατίας στη χώρα μας αλλά και παράσημα για τους δύο πολιτικούς.
Ο Βαρουφάκης τόνωσε τη χαμένη τιμή της δημοκρατίας στην Ευρώπη, οι αποκαλύψεις του σχετικά με την πλήρη αδιαφάνεια των άτυπων, ούτως ή άλλως, συνεδριάσεων του Eurogroup, συνεδρίαση Υπουργών στην οποία δεν κρατούνται ούτε πρακτικά, ανέδειξε το ζήτημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης των πολιτικών των Βρυξελλών, ειδικά στα χρόνια της λιτότητας. Glasnost δηλαδή.
Πιστός οπαδός της ιδέας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης (εργάζεται πλέον άλλωστε στην περαιτέρω εκβάνθυση της μέσω του diem25, του πρώτου πανευρωπαϊκού κόμματος), ο Βαρουφάκης κήρυξε επίμονα την οικονομική απο-νεοφιλευθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκρίνοντας ένα νέο σχέδιο Marshall για την Ευρώπη - ετούτη ήταν λοιπόν η δική του perestroika.
Πράγματι, ο Βαρουφάκης μοιράζεται την ίδια τραγική μοίρα με τον Mikhail Gorbachev, τον σπουδαίο Σοβιετικό πολιτικό ο οποίος όσο λοιδωρήθηκε στη χώρα του, τόσο εκτιμήθηκε εκτός Ρωσίας·
ο Βαρουφάκης ήταν, και παραμένει έως σήμερα, ο σπουδαιότερος πρεσβευτής της Ελλάδας στην liberal παγκόσμια κοινότητα, βρήκε το κοινό το οποίο απώλεσε στη χώρα καταγωγής του (θύμα άλλωστε της τέταρτης εξουσίας) από τους ψηφοφόρους του Bernie Sunders έως τους πολέμιους του Mateo Salvini και του Brexit.
Όσο για τον Κοτζιά, άπαξ της αποπομπής του από τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών στις 17 Οκτώβρη του
2018, ακριβώς 365 ημέρες από την επίσκεψη του Τσίπρα στην Washington και την περίφημη δήλωση του στον κήπο του Λευκού Οίκου - «δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή ότι απειλούμαι»,
(στα τέλη του ίδιου μήνα, η Ελλάδα θα αντικαταστούσε τον πρέσβη της στο Ιράν, ο οποίος βρέθηκε υπέρ το δέον φιλικός στο Ισλαμικό καθεστώς, αλλά και στην Τουρκία, μεταξύ άλλων χωρών, ενώ επίσης θα εγκαινίαζε την πρεσβεία της Κολομβίας στην Αθήνα, ως αντίβαρο φυσικά για τις (όποιες τελοσπάντων) φιλικές σχέσεις του Σύριζα με την Βενεζουέλα του Μαδούρο, κινήσεις που εντάσσονταν σε μία πιο επιθετική κηδεμονία αλά trump των Η.Π.Α. στην Ελλάδα),
έκανε μάλλον σαφές από νωρίς το διακύβευμα της αποπομπής του που δεν ήταν άλλο από την διαφύλαξη της εύρυθμης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Με τα δικά του λόγια, λίγο μετά την παραίτηση του από Υπουργός Εξωτερικών, τον Δεκέμβρη του 2018:
«δεν μπορεί να υπάρχει τομέας της Ελληνικής πολιτικής σκηνής που να μην υπόκειται στον δημοκρατικό κοινοβουλευτικό έλεγχο, όποτε η Βουλή αποκλείστηκε από τον έλεγχο ειδικών υπηρεσιών, η χώρα δεν κατέληξε καλά».
No comments:
Post a Comment