Πλατεία Κυψέλης. Περιμένω έναν μεσίτη που δεν εμφανίζεται ποτέ. Την ίδια μέρα, ένας Έλληνας που πέρασε κάποτε από την γειτονιά δηλώνει παρόν στο ραντεβού του με την ιστορία.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι πλέον πρωταθλητής κόσμου.
***
Island hopping Αύγουστο μήνα στην Κυψέλη· Άνδρου, Τήνου, Σύρου, Θάσου και Δωδεκανήσου. Ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε πεζοδρόμια, στενούς δρόμους, και τον ελέφαντα του κέντρου της πόλης, τα υπεράριθμα αυτοκίνητα. Πότε κυνηγώ σκιά και πότε ήλιο. Νέα Κυψέλη, Άνω Κυψέλη και βεβαίως, και κυρίως, η παλιά, η αστική, η κουρασμένη, έως πρόσφατα λησμονημένη, νυν πολυφωτογραφημένη, Κυψέλη, κέντρο ενός αλλοτινού κόσμου, δική μας απομακρυσμένη άκρη της καρδιάς της πρωτεύουσας.
«Κυψέλη, απόψε θέλω να με ρίξεις», βάζει πράγματι τα δυνατά της.
Ετοιμάζομαι να τραβήξω φωτό ένα vintage ασθενοφόρο με προλαβαίνει ωστόσο ο Jaakko Eino Kalevi από την Jyväskylä, μεταγραφή της γειτονιάς από το εξωτερικό. Επί της οδού Κυψέλης, μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα μιας κάβας με αισθητική δεκαετίας του ’80 ξεπροβάλλουν τρία ράφια που φιλοξενούν αποκλειστικά Χιώτικη βανίλια, πάνω από την ταμειακή μηχανή, κολλημένες στον τοίχο, φωτογραφίες από παλιές καλές στιγμές· κόβω δεξιά, Τούρκικος καφές με κάρδαμο μου γαργαλάει το θυμικό μέσα από την βιτρίνα ενός mini market μπασταρδεμένης εθνικής ταυτότητος· ακολουθεί μια παλιακή αφίσα που διαφημίζει Ρώσικο ή Βουλγάρικο, Σλάβικο τελοσπάντων, φθηνό αλλιώτικο παγωτό· απροσανατόλιστος εκ πεποιθήσεως, απόψε μου κοστίζει ίσα μ’ ένα χατσαπούρι από τον φούρνο των Γεωργιανών τον οποίο και δεν βρίσκω ποτέ· κρέας χαλάλ στην Αγία Ζώνης, τα χρώματα της Αφρικής και της Αιθιοπίας εκρήγνυνται μέσα από τις φωτογραφίες των προσφερόμενων πιάτων σε ένα ακόμη στενό που σε βγάζει κατά τύχη ο δρόμος.
Πετυχαίνω φαλαφελατζίδικο του 1,5 ευρώ το απλό, 2 ευρώ απ’ όλα, πότε μελιτζάνα και πότε πατατούλες, πάντοτε τηγανητές. One down στον Κεραμεικό που το σέρβιραν χέρια Αραβικά, another one down στην πλατεία Καραϊσκάκη με μεράκι Κούρδων της Τουρκίας, κανένα απολύτως down στην Αιόλου όπου χρόνια τώρα σερβίρεται falafel για ανθρώπους που νομίζουν ότι η indie pop rock με world στοιχεία των Beirut του Zach Condon αποτελούν contemporary Arab culture.
Αράβισσα habibi με διαολεμένα παιχνιδιάρικο βλέμμα που ταλαντεύεται με νεανική άνεση μεταξύ άρνησης αυθάδειας και αποδοχής ετοιμάζει τα υλικά του γεύματος μου· το μαύρο κατράμι των ματιών της με βάζει αποφασιστικά στη θέση μου την οποία δεν είχα καν προλάβει να εγκαταλείψω – preemptive strike το λεγόμενο.
Ανταλλάσσουμε χαριτωμένες αμήχανες αυθόρμητες γκριμάτσες έπειτα από δύο διαδοχικά “where ‘re you from?”. Δυσπιστία και έκπληξη ως προς τα “Greece”/“Lebanon”. Τεστάρει αν μιλάω Ελληνικά ρωτώντας για κρεμμύδια, δεν πείθεται. Ρωτάω για την Βηρυττό, με κοιτάει περιπαικτικά με την υπέρογκη αυτοπεποίθηση της αγαπημένης κόρης ενός δυναμικού μπαμπά. Στο μυαλό της είμαι Europa, στο δικό μου είναι Παλαιστίνια απ’ την Συρία.
Εν τέλει, θα αποχωρήσω από το μαγαζί με ένα φαλάφελ απ’ όλα στην προνομιακή τιμή του ενάμιση ευρώ έπειτα από την παρέμβαση του βαρύθυμου Άραβα που συντόνιζε τόση ώρα, χωρίς να βγάλει κιχ, την εξέλιξη των πραγμάτων.
No comments:
Post a Comment