Fruit of the Doom

 

 

 

Στο δρόμο της επιστροφής πλέον, τύπος γύρω στα πενήντα οργίζεται ξαπλωμένος διαγώνια στο πεζοδρόμιο της οδού Αρσάκη. Εμποδίζει την άνοδο/κάθοδο, φράσσει τον δρόμο προς την Στοά του Βιβλίου.

Στάση του σώματος: μπρούμυτα με τα πόδια λυγισμένα και ανοιχτά και τις φτέρνες ενωμένες. Στις μισοβρώμικες πατούσες του φιλοξενείται ένα discman χρώματος μπλε μάρκας Sony. Ακουστικά τύπου ψείρες σκορπίζουν μέσα του rage against the Machine, μηχανή όμοια με εκείνη που θα μεταμορφώσει οσονούπω την Στοά Αρσακείου–Ορφέως σε Food Hall.

Δίνω τόπο στην οργή του, διασχίζω την Πανεπιστημίου συνυπολογίζοντας, όπως πάντα, την πιθανότητα να μου την βγει οδηγός με κόκκινο. Αρπάζομαι από την άκρη του πεζοδρομίου έχοντας μόλις πηδήξει πάνω από την ξεβαμμένη τάφρο του Δημάρχου Μπακογιάννη. Mια εντυπωσιακή ξανθιά με καρφώνει με το βλέμμα της. «ΓΙΝΕ ΑΤΡΩΤΟΣ» μου φωνάζει με νόημα. Συνεχίζει: «ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΖΗΣΕ ΑΦΟΒΑ».

Her name is Poumpouras. Εύη Πούμπουρας. Ειδική πράκτορας της μυστικής υπηρεσίας των Η.Π.Α.

Yolo εν κρανίω κι ετοιμάζομαι να μπουκάρω στο βιβλιοπωλείο ώστε να αγοράσω το βιβλίο που ανήκει στην «Σειρά Sexy Συγγραφέων» των Εκδόσεων Κάκτος, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μου αλλάζει τη γνώμη την ύστατη στιγμή – θα το αγοράσω από τον πάγκο με τα μεταχειρισμένα στην Άστιγγος στην τιμή των 2 ευρώ του χρόνου, το πολύ.

Λίγο βορειότερα με περιμένει κι άλλο Hollywood, γίνονται γυρίσματα στο Βαλλιάνειο Μέγαρο της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ένας σεκιουριτάς λέει να σπάσει την ανία ικανοποιώντας ταυτόχρονα τη δική μου περιέργεια για το ποια ταινία/σειρά γυρίζεται. Ξεκάθαρο win- win, εδώ που τα λέμε, αν σκοπός μου ήταν να βγάλω φωτογραφία με το κινητό ώστε να postάρω επιτόπου με συνοδευτική λεζάντα “Hollywood γίναμε». Not on my watch.

Καταδύομαι λοιπόν με αστείρευτη - κάθε φορά - χαρά στον κόσμο των πιθανοτήτων, των υποθέσεων εργασίας, των αβεβαιοτήτων· τον κόσμο των ανθρώπων.  

Βλέπω κομπάρσες με hijab, αναρωτιέμαι αν προσγειώθηκα “Τεχεράνη” Season 2. Η πρώτη σεζόν άλλωστε γυρίστηκε εν μέρει και στην πόλη μας ξεσηκώνοντας φρενίτιδα ευαρέσκειας στους γνωστούς άγνωστους «σαν έτοιμοι από καιρό σα φευγαλέοι» να δηλώσουν πως μοιάζει η Αθήνα με Ιράν, παρότι βέβαια το sequel του “Mamma Mia” γυρίστηκε στην Κροατία, χώρα που δεν πολυθυμίζει Ελληνικό νησί, οι μολότωφ στο “Jason Bourne” έπεσαν στην Τενερίφε αντί του κέντρου της Αθήνας ενώ ο “Alexander” του Oliver Stone βασίλευε στο Μαρόκο καθότι ακριβή, τότε ακόμη, η Πέλλα της Μακεδονίας.

Ο μαγικός κόσμος του κινηματογράφου vs. boomer μισαθηναϊσμός σημειώσατε άσο ημίχρονο/τελικό & over.

Θα μπορούσα να είχα μπλέξει στα χωράφια του Benoit Blanc στην προσπάθεια του να λύσει ένα ακόμη μυστήριο μετά φόνου για την κινηματογραφική συνέχεια του “Knives Out.” Πιθανόν χρήσιμος και αναγκαίος ένας Πουαρό, εδώ που τα λέμε, τώρα που βγήκαν τα μαχαίρια γκάνια στην χώρα των ιπτάμενων Μπάμπηδων, των καινοτόμων αυτοκτονιών αλά Δογιάκης, και των συμβολαίων θανάτου που ξεχειλίζουνε απ’ τα συρτάρια· όσο για την επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. κατά του οργανωμένου εγκλήματος με την κωδική ονομασία «follow the money», ας ευχηθούμε τα στελέχη της να πέτυχαν στις εξετάσεις του Lower Michigan χωρίς σκονάκι – στην συγκεκριμένη ιστορία, είναι θέμα υψίστης σημασίας να μην μπερδεύουν τα ρήματα.

Τέλος, διόλου απίθανο να είχα τρακάρει με το “Hot Spot” της Πολωνής Agnieszka Smoczyńska, δυστοπικό crime drama με την υπόθεση να χτίζεται γύρω από έναν μυστηριώδη φόνο σε ένα προσφυγικό καμπ. «Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε» πως θέλαμε να γίνουμε hot spot; 276.000.000 ευρώ για πέντε νησιά είναι αυτά!

 

***

Σ’ ένα πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «το Βήμα», η συντάκτρια πανηγύριζε για το γεγονός πως «πολλοί έλληνες extras θα εργαστούν στις παραγωγές του Hollywood στην χώρα μας». Κομπάρσος, -ο βοηθητικός ηθοποιός που λέει ελάχιστα ή καθόλου λόγια, που δεν έχει σημαντικό ρόλο σε μία εξέλιξη.

Περπατάω πάνω στον καινούργιο ασφαλτοτάπητα του παράδρομου της οδού Ακαδημίας. Το κινηματογραφικό συνεργείο έχει στήσει τον εξοπλισμό του στην πίσω αυλή της Βιβλιοθήκης, μια σειρά από φορτηγά της παραγωγής στριμώχνονται απ’ έξω. Πέφτω στα γόνατα, καθαρίζω με τα χέρια λίγη από την σκόνη του χρόνου, ο δρόμος, ως γνωστόν, έχει τη δική του ιστορία, μας λέει:

καλώς ήλθε το δολλάριο.