Βρίσκομαι στο Μετρό, οπωσδήποτε μία τοποθεσία που προσφέρει αλεξίσφαιρη προστασία από τις θερινές κακουχίες της ζωής στην πρωτεύουσα. Παραδείγματος χάριν, να βαδίζεις στο κουφάρι ενός Μεγάλου Περιπάτου.
Κατεβαίνω Μοναστηράκι. Η κίνηση στην Αθηνάς κανονική – η χρήση της έκφρασης «υποτονική η κίνηση στην αγορά» ενδείκνυται αποκλειστικά για όσους εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε δομημένα ομόλογα εναλλάξ με τον φόβο όπως εκείνος διαχέεται μέσα από μια οθόνη.
Στην περίπου πολύβουη Βαρβάκειο Αγορά ένας Αιγύπτιος με λαδωμένα μαλλιά με καλοσωρίζει σε σπαστά αγγλικά. Από δόντια έτσι κι έτσι, «έχω δει πολλά στη ζωή μου» φωνάζει το πικρό του χαμόγελο.
Κατευθύνομαι στην Ελληνίδα με τις αραβικές πίτες, δηλαδή ψωμί το παλιό το ετερόδοξο. Μιλάει, αναψοκοκκινισμένη, στο τηλέφωνο. Με θυμάται δεν με θυμάται. Για μία ακόμη φορά θα την προλάβω στο τσακ πριν να μου προσφέρει μια πλαστική σακούλα χρώματος μπλε. «Όχι ευχαριστώ» θα της πω και τούτη τη φορά μόνο δεν θα μου απαντήσει, όπως πάντοτε, «ωραία». Προσπαθεί να βάλει τα ψώνια μου στο back pack. Σπρώχνει κι άλλο, το παλεύει να χωρέσουν, κοκκινίζει απότομα, ανοίγει κι άλλο το φερμουάρ, τα δίνει όλα, ανησυχώ για την υγεία της, τα παρατάει στη μέση, τα βάζω στην σωστή σειρά, πληρώνω και φεύγω.
Μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω, τα πράγματα σοβαρεύουν. Δεν θέλω και πολύ, με μαγνητίζει η μάχη των αποξηραμένων φρούτων:
βασιλικοί χουρμάδες από το Ισραήλ συγκρούονται με εκείνους της Περσίας την ώρα που Ελληνικά δαμάσκηνα ανταγωνίζονται βερύκοκα Τουρκίας – χρώματα, αρώματα και γεύσεις στοιβαγμένα σε ένα ράφι αντανακλούν το γεωπολιτικό παίγνιο της περιοχής μας το οποίο, όπως όλα δείχνουν, έχοντας αποδράσει από το account μου στο Twitter διαχέεται πλέον και στην καθημερινότητα μου.
Time offline is the new holidays, έλεγε κάποτε το σύνθημα – που τέτοια τύχη στην εποχή των διαταραχών ιστορίας στην Ανατολική Μεσόγειο εναλλάξ με την θάλασσα του Αζόφ και τα Στενά του Ορμούζ και του πανταχού παρών και τα πάντα πληρών COVID-19.
«Τι να βάλω;» διακόπτει το γεωπολιτικό μου ντελίριο ο ανυποψίαστος πωλητής.
«250 γραμμάρια από κάθε χώρα» απαντώ χαζογελώντας μόνος μου με την ευχή να ξεγελάσω τη νεο-Οθωμανική δίψα διά του εμπορίου, να στηρίξω την τοπική οικονομία, να λάβουν εχέγγυα φιλίας οι, very demanding, γείτονες Ισραηλινοί, και, τέλος, να ανακουφιστεί λιγάκι ο Ιρανικός λαός από το Αμερικάνικο εμπάργκο·
σαν να μην είχα διαβάσει δηλαδή, μόλις την προηγούμενη νύχτα, για μία ακόμη Ιρανική επίθεση με drone σε φορτηγό πλοίο Ισραηλινών συμφερόντων, την συνέντευξη του τέως διοικητή της Mossad στην οποία αφηγείται τις λεπτομέρειες του σαμποτάζ στις υπόγειες εγκαταστάσεις του ιρανικού πυρηνικού συγκροτήματος στο Natanz, τις τελευταίες δηλώσεις του Hulusi Akar, ή, τέλος, λεπτομέρειες από το πιο πρόσφατο επεισόδιο της σειράς «κατασκευάζοντας τον εσωτερικό εχθρό» με fools gold sponsor την Ελληνική κυβέρνηση.
Oh well, o αφαντασίωτος υμών πρώτος τον χουρμά βαλέτω.
No comments:
Post a Comment