Στροβιλίζομαι στα γνώριμα μέρη της Αγίας Παρασκευής. Πριν καταλήξω να κάψω 168 θερμίδες ως αποτέλεσμα 9.659 βημάτων τα οποία κάλυψαν μια απόσταση 5.88 χιλιομέτρων, η φιλόξενη γειτονιά των βορείων προαστείων στάθηκε γενναιόδωρη απέναντι μου:
συνάντησα, δηλαδή φωτογράφησα, ένα λευκό Volvo της δεκαετίας του ’60, ένα μαύρο classic Mini με Αγγλική σημαία στον οροφή και ένα Beetle bleu noir – πρόκειται για τον τριακοστό τρίτο σκαραβαίο που ανήκει στην επικράτεια του μπλε στο δρόμο προς το Instagram.
Μετράω vintage αυτοκίνητα επειδή αναγκάστηκα να σταματήσω να μετράω μπάνια/παγωτά – σημασία έχει να επιμένεις ν’ αγαπάς.
Ανηφορίζω έναν ήσυχο δρόμο με μονοκατοικίες στα βόρεια του δήμου. Ένα αδέσποτο σκυλί γαβγίζει ανήσυχο εκατό μέτρα μακριά - βρίσκομαι σε απόσταση ασφαλείας. Πολύ σύντομα, ένας τετράποδος φύλακας που φέρνει βόλτες σε κάποια γειτονική αυλή ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του είδους του.
Flanάροντας σε άσημα στενάκια, στην Πεντέλη, στο Χαλάνδρι, ή και στο Μοσχάτο, άγρυπνοι φρουροί υβριδικοί σκύλοι μου ‘κοψαν το αίμα πάμπολλες φορές αποτρέποντας αδιάκριτα κλικαρίσματα με την πειθώ δοντιών που αστράφτουν μέσα από καγκελόπορτες. Κάποτε μάλιστα, ένα ανήλιαγο απόγευμα που σεργιάνιζα σε χωματόδρομους που διέσχιζαν ελικοειδώς κτήματα και χωράφια έξω από τη Ναύπακτο, τρία σκυλιά πήδηξαν μια μάντρα και με πήραν στο κυνήγι. I can forgive, but I can’t forget.
Πρώτα κυκλοφορούμε, κι έπειτα αποφασίζουμε με ποιους θα πάμε· με τις μέλισσες, τις γάτες, και όλους όσους δεν έπαψαν να πιστεύουν στην συνύπαρξη Εβραίων και Αράβων της Παλαιστίνης, ακόμα κι αν απαιτείται να ξεχάσουν προς στιγμήν πως η μάχη για την ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ δεν ξεκίνησε πριν λίγες εβδομάδες – πρόκειται για μια παμπάλαια αιμοβόρα ιστορία.
Κυρίως με τι γάτες δηλαδή, και όσες (γυναίκες ντε!) τους μοιάζουν.
***
«Γιατί βγάζεις φωτογραφίες το σπίτι;;» θα φωνάξει ένας κύριος γύρω στα 55 με 60. Μιλούσε από τον πρώτο όροφο της απέναντι διπλοκατοικίας, είχε στριμώξει τη μούρη του ανάμεσα από τα κάγκελα και την κατεβασμένη τέντα.
«Γεια σας, ένα ά γ α λ μ α έβγαζα, όχι το σπίτι...»
«Αυτά που ξέρεις να τ’ αφήσεις!!!» θα απαντήσει αυξάνοντας απότομα την ένταση της φωνής του. «Έρχομαι κάτω τώρα να σε φωτογραφήσω!!» Βρισκόταν πλέον σε ημιάγρια κατάσταση.
Προτού τελειώσει την πρόταση του έχω ήδη ξεκινήσει να αποχωρώ από την σκηνή του εγκλήματος κατά της ατομικής ιδιοκτησίας που έχει τελεστεί στο μυαλό του έξαλλου συμπολίτη μας και για το οποίο έχει εκδοθεί εις βάρος μου αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αγίας Παρασκευής με έδρα το υπόγειο του σπιτιού του.
Ανεβάζω την ταχύτητα του βηματισμού μου όταν θα ακούσω τον ήχο μιας πόρτας να κλείνει, πιθανόν η εξώπορτα του σπιτιού του μαλωμένου με τον παρακείμενο χρόνο Αγιοπαρασκευιώτη:
the past is a grotesque animal
and in its eyes you can see
how wrong you can be
how wrong you can be
No comments:
Post a Comment