Harry

 

 

Έξω από το Βυζαντινό Μουσείο, στην στάση του λεωφορείου. Σύμφωνα με την τηλεματική, το 220 θα βρίσκεται εδώ σε ένα λεπτό. Χέρι στην τσέπη, Ath.ena Card πουθενά. Η πλέον πολύτιμη κάρτα – «πήγαινέ με όπου θέλεις, οδηγέ, πιάνω παράθυρο». Η δυσφορία στην σκέψη της απώλειας πολλαπλασιάζεται επί 38 βαθμούς Κελσίου. Η ώρα είναι τρεις το μεσημέρι.

Ξεκινούν οι υπολογισμοί. Να πάω στο Σύνταγμα να βγάλω καινούργια, ζητούν φωτογραφία, που είναι ο κωδικός οέο, δύο ευρώ, πέντε εργάσιμες μέρες αναμονής.

Δεν μπορεί παρά να έπεσε όταν έβγαλα το μπλοκάκι ώστε να κρατήσω σημειώσεις για τον Truman. Έπρεπε να επιστρέψω, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Ακολουθώ, βεβαίως, την ίδια ακριβώς διαδρομή. Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας, Ρηγίλλης, Βασιλέως Γεωργίου, Κλεάνθους, λεωφόρος Βασιλίσσης Κωνσταντίνου.

Nada στην Βασιλίσσης, στην Ρηγίλης σκουπιδάκια και τρικάκια του Ρουβίκωνα – «Έξω οι Τούρκοι από το Κουρδιστάν». Μια κλούβα των ΜΑΤ φυλάει την Τουρκική Πρεσβεία. Ξελιγωμένες πανωραίες γάτες μέσα από το Λύκειο του Αριστοτέλη επτά τον αριθμό ζητιανεύουν νερό. Στην Κλεάνθους απολύτως τίποτα, έξω από την πρεσβεία της Ινδίας, που γιορτάζει τα 75 της χρόνια ως μοντέρνο κράτος, ο Gandhi παραμένει χαμογελαστός μεν, ασαφής κι αόριστος σαν γνήσιος Ανατολίτης guru δε. Χμμμ.

Μπροστά από το άγαλμα του Truman η κάρτα μου δε διαταράσσει την λευκότητα των μαρμάρων, οι κόκκινες μπογιές του Κ.Κ.Ε. έχουν σβηστεί από καιρό. Τερματικός σταθμός της διαδρομής ο σκιερός χώρος πίσω από τις στήλες με τα λόγια ευγνωμοσύνης του ελληνικού λαού προς τον Πρόεδρο των Η.Π.Α.

Βλέπω την κάρτα στο έδαφος. Κάθομαι στο πεζούλι ύψους λίγων εκατοστών στην σκιά του ευχαριστώ των Ελλήνων χαραγμενο σε λευκό μάρμαρο· ανακουφισμένος προφανώς, προβληματισμένος ελαφρώς. Νερό αναβλύζει από το συντριβάνι έπειτα από χρόνια, ξεδιαλύνει τις σκέψεις μου.

Ο Harry Truman, όπως κάθε άλλο δημόσιο γλυπτό, συνδιαλλέγεται με την πόλη του, πόσο μάλλον που επιμένει να στέκεται στη θέση του έπειτα από τέσσερις βομβιστικές επιθέσεις· έχει κατ’ επανάληψην βαφτεί κόκκινος ή ροζ από μπογιές, κάποτε του ‘κοψαν κιόλας τα ποδάρια.

Υπάρχει ζωή εντός του ορειχάλκινου ανδριάντα ύψους 3,20 μέτρων - πίσω από τον θόρυβο των γρύλων και των τζιτζικιών τις νύχτες του καλοκαιριού λέγεται συνομιλούν τ’ αγάλματα, πως συζητούν τα μυστικά μας.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ήταν το μακρύ χέρι του Harry λοιπόν που «κατέσχεσε» την κάρτα μου, η, έστω πρόσκαιρη, στέρηση της ελευθερίας μετακίνησης με τη δημόσια συγκοινωνία ήρθε ως απάντηση των ύπουλων πράξεων μου. Είναι αλήθεια άλλωστε πως βρέθηκα εδώ, ήδη από το προηγούμενο post, για σκοπούς υποδόριας προπαγάνδας:

είχα ολοφάνερα πάρει θέση υπέρ του σοφού και ηθικού Ινδού ηγέτη έναντι του κυνικού Αμερικανού Προέδρου επί της θητείας του οποίου σχεδιάστηκε το σωτήριο, και για την Ελλάδα, περίφημο σχέδιο ανοικοδόμησης της Ευρώπης.

Γενικά μιλώντας, οι napalm στο Βίτσι και στο Γράμμο του “Truman Doctrine” χορεύουν swing και rock ‘n’ roll με το Marshall Plan. Όσο για το “Little Boy” της Hiroshima και τον “Fat Man” στο Nagasaki:

o   "Mr. President, I have blood on my hands."

Truman was disgusted by Oppenheimer’s cry-baby attitude. "I told him," Truman said later, "the blood was on my hands—let me worry about that."

Το ‘χε έννοια ωστόσο και ο Robert McNamara, ορίστε η δική του -οπωσδήποτε πειστικότερη-γενεαλογία του τρόμου του πολέμου:

“I don’t fault Truman for dropping the nuclear bomb. What can one criticize is that the human race prior to that time and today has not really grappled with ‘the rules of war’. Was there a rule then that said you shouldn’t bomb, shouldn’t kill, shouldn’t burn to death 100.000 civilians in a night? LeMay said “if we ‘d lost the war, we would all have been prosecuted as war criminals”. And I think he is right. He, and I’d say I, were behaving as war criminals. LeMay recognized that what he was doing would be thought immoral if his side had lost.

But what makes it immoral if you lose and not immoral if you win?

 

***

Μαζεύω την κάρτα από κάτω, ετοιμάζομαι να αποχωρήσω.

«Πες κι εσύ τίποτα ρε Γκάντι...»

“There is no way to peace, peace is the way” απαντά τεστάροντας τις αντοχές μου.