Λίγες ώρες αργότερα, ο ζάμπλουτος Άραβας ιδιοκτήτης του ‘al Mirqab’, γνωστός και ως HBJ, the king of London real estate (the former emir once said that while he ran the country it was HBJ who owned it), αποφασίζει να βολτάρει στην πόλη. Αν και στα τοπικά Μ.Μ.Ε. κυκλοφόρησε η είδηση πως δείπνησε με ψάρια, σύμφωνα με την πλέον αξιόπιστη επιστημονική μέθοδο αναζήτησης της αλήθειας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα έως τώρα, το word of mouth δηλαδή, οι Καταριανοί τίμησαν και το κατσικάκι από το Νιόκαστρο.
Βρίσκομαι κάτω από έναν πλάτανο που ‘χει αρχίσει να αρρωσταίνει έπειτα από αχρείαστη άστοχη ανθρώπινη παρέμβαση. Μισοκρύβομαι πίσω απ’ τον κορμό του δέντρου την ώρα που ένας ντόπιος τραβάει στα κλεφτά βίντεο τον Σεΐχη πριν χυμήξει καταπάνω του ένας μπαρουτοκαπνισμένος Βρετανός. Πρόκειται για μέλος της προσωπικής φρουράς ενός εκ των πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο, κύριου διαχειριστή επί σειρά ετών του Qatar Investment Authority το οποίο σήμερα διαθέτει 300 δισεκατομμύρια σε assets και αποτελεί το 11ο μεγαλύτερο fund παγκοσμίως.
Στην εποχή του HBJ (the omnipotent sheikh), οι Καταριανοί went shopping - μεταξύ 2009 και 2013 επένδυσαν 100 δισεκατομμύρια με focus στην Μεγάλη Βρετανία. Πρώτα διέσωσαν την Barclay’s από την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, ακολούθως αγόρασαν ρισπέκτ και διεθνές πρεστίζ (Harrods, The Shard, Canary Wharf, Chelsea Barracks). Δεν αμέλησαν τις στρατηγικές επενδύσεις (Glencore).
They go way back, Βρετανοί και Άραβες του Κατάρ - από το 1916 ως το 1971 η μοναρχία του Κόλπου ήταν Βρετανικό προτεκτοράτο. The show must go on, κάπως έτσι Καταριανοί και Βρετανοί βρέθηκαν ενωμένοι στα πεδία της μάχης στη Συρία και τη Λιβύη: “we worked with your governments since the first day” όπως το έθετε επίμονα ο HBJ στον Charlie Rose όταν ο Αμερικάνος δημοσιογράφος επιχειρούσε να του κουνήσει το δάχτυλο για το χάος στη Μέση Ανατολή·
την ώρα που η Guardian και το CNN βομβάρδιζαν το ίντερνετ με άρθρα για τον θρίαμβο των social media στην «Αραβική Άνοιξη», στα διάτρητα σύνορα της Λιβύης με την Αίγυπτο οι Καταριανοί εξόπλιζαν non stop τους αντι-Κανταφικούς στην Βεγγάζη, όπως το γνωρίζουμε άλλωστε από τον Frederic Wehrey από το Carnegie Endowment for International Peace, (meanwhile, Carnegie Institution for Science is selling its Washington D.C. headquarters to Qatar), δεν θα αργούσε και η μέρα που ο διαβόητος Moussa Koussa, Υπουργός Εξωτερικών και πρώην Αρχηγός των Μυστικών Υπηρεσιών του Καντάφι, θα αυτομολούσε για την Ντόχα μέσω Λονδίνου.
***
...στις πόσες γεωπολιτικές ανατριχίλες κρασάρει η αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος ασφάλειας; Προσωπικά μιλώντας, δεν έχω να φοβηθώ απολύτως τίποτα:
κείνο που με τρώει
κυρίως στο συκώτι
είναι που εμπνέομαι
απ’ τον δον Κιχώτη...
κι απ' την πετσέτα εκείνη, βλέπω την ίδια ταινία, κάθε καλοκαίρι, τον πόλεμο στη Ναυπακτία.
Είναι πασιφανές άλλωστε πως το yacht του Σεΐχη δεν είναι παρά ένα Transformer έτοιμο να επιτεθεί με ακτίνες από παχύρευστο μαύρο υγρό - πετρέλαιο ντε! – το οποίο θα καλύψει κάθε σπιθαμή από τα τείχη του κάστρου, τα πεύκα, τα κεραμίδια, το βουνό ολόκληρο·
την ίδια ώρα, η περιώνυμη προνοητικότητα των Γερμανών να εντοπίζουν έγκαιρα τις επιχειρηματικές ευκαιρίες (υποκλέπτοντας συνομιλίες αξιωματούχων τρίτων χωρών μέσω των θυγατρικών της Deutsche Telekom) έχει φροντίσει ώστε με το πάτημα ενός κουμπιού οι ανεμογεννήτριες να μετατρέπονται σε γίγαντες με πολεμικές αρετές - τα πτερύγια τους ξερνούν πελώριες φλόγες που τυλίγουν το κάστρο από τα δυτικά,
στα ανατολικά μεριμνά η περίφημη νεοΕλληνική αμεριμνησία καθώς οι πύργοι της Δ.Ε.Η. μεταμορφώνονται σε πρόθυμα σπίρτα.
Υπήρξε μια εποχή που έβλεπα σημαίες και σκεφτόμουν Ολυμπιακούς Αγώνες, Eurovision, και χαρτάκια της Panini·
σήμερα, ανεμίζουν σημαίες και αυτομάτως γύρω μου σκάνε βόμβες, Ναγκόρνο-Καραμπάχ, εκατόμβες τα θύματα στην Συρία, αναζωπυρώνονται εθνικοί ανταγωνισμοί, διεξάγεται μυστική διπλωματία, υπογράφονται διεθνείς συνθήκες ώστε να λύσουν τις τρέχουσες διαφορές μεταξύ κρατών βάζοντας νομοτελειακά τις βάσεις για νέες νίκες για νέες συμφορές, εδάφη κατακτώνται, γέφυρες καίγονται και τείχη υψώνονται την ώρα που ειδήμονες περί της γεωπολιτικής ξεφυτρώνουν με ρυθμό αεροβόλου στο Twitter - είναι παντελώς ανίδεοι ωστόσο περί της θάλασσας:
με κουράρει, μ’ εξαγνίζει, με ταξιδεύει αλλού, περνώ κάτω από τη γέφυρα κατασκευαστικό άθλο που επιμένει να ενώνει “nowhere much to nowhere at all,” εγκαταλείπω, ελαφρά την καρδία, «τον χρόνο της Γης, δηλαδή τον χρόνο του γεωργού, χρόνος κυκλικός που βασίζεται στην εναλλαγή των εποχών, την επανάληψη, τη μίμηση», εισέρχομαι, σαν έτοιμος από καιρό, «στον χρόνο του ναυτικού, είναι ανοιχτός, χαρακτηρίζεται από την ενδεχομενικότητα, τον κίνδυνο, την συνάντηση με την ετερότητα...»[i]
η θάλασσα
με πάει
στην Αλεξάνδρεια
στην Ιστανμπούλ, στην Χάϊφα
στην Κυρηναΐκή...
No comments:
Post a Comment