Εν αντιθέσει με τους Άραβες, της καταστροφής της Συρίας κι έπειτα, που σ’ αναζητούν στα μάτια, κι άλλοτε, βολιδοσκοπούν προθέσεις με την άκρη του οφθαλμού, ρίχνουν πλάγια βλέμματα ένθεν κι ένθεν της Πατησίων την ώρα που στις κάθετες γραμμές των μετώπων τους κυλούν οι αμφιβολίες, η ένταση, η αγωνία και το ενδιαφέρον, πλαγιοκοπούν, σε κόβουν σαν ξυράφι,
κι εγώ, ο κόσμος μας, κάπως Μεσανατολικόψυχος εσχάτως·
***
δεν τα φέρνει τα παιδάκια ο Θεός, με γέννησε η Κρύστα, την ανέθρεψε ο Νάσος, σύμφωνα δε με τα λεγόμενα, αν και ξανθός γαλανομάτης, στα αυτοσχέδια γλέντια στο φτωχικό του στο Νέο Ψυχικό (όπου δεν έλειψε ποτέ το κρασί και το τραγούδι) απαντούσε στα ονόματα-πειράγματα των φίλων του- Farouk, Moshe Dayan, και πότε πότε Nasser, όσον αφορά τα θρυλούμενα, λέγεται πως δεν ξεχνούσαν τον Ξενοφάνη Κολοφώνιο:
«Να επαινείς εκείνον που όταν πιει δεν χάνει το μυαλό του,
αλλά στις αγαθές πράξεις αφιερώνει όλη τη σκέψη και τον ύμνο
και που ποτέ για μάχες δεν μιλά Τιτάνων και Γιγάντων
ή και Κενταύρων, μυθεύματα παλαιών ποιητών,
για εμφύλιες συγκρούσεις· ανώφελα όλα!
ο σεβασμός προς τους Θεούς είναι το πιο σπουδαίο.»
Καμιά εξηνταριά χρόνια αργότερα από τους συμποτικούς παιάνες μιας παρέας που ανήκε ιδεολογικά στην πλευρά των νικητών του Εμφυλίου Πολέμου, τραβάω νοητές χιαστί γραμμές:
ο Νάσος ήταν αυταρχικός χαρακτήρας αλλά «ήταν θερμός άντρας ο παππούς σου» εξού και, πιθανολογώ, το υποκοριστικό Farouk - ο βασιλιάς των Αιγυπτίων ήταν γνωστός για την κλίση του στα glorious orgies, όπως το γνωρίζουμε από τον πράκτορα της CIA και μετέπειτα συγγραφέα και μουσικό Miles Copeland Jr.·
με τον στρατηγό Dayan, πολύ απλά (καθόλου απλά) μοιράζονταν το μάτι πειρατή, αποτύπωμα στο σώμα τους της φρίκης της δεκαετίας του ’40·
τέλος, με τον Gamal Abdel Nasser Hussein τους ένωνε η πίστη τους στο στράτευμα.
Τρόμαζα λιγάκι, σκιαζόμουν, κάθε που τον συναντούσα σε μια ξεθωριασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία σε κάδρο εποχής (65χ48) στον τοίχο ενός συγγενικού σπιτιού. Το eye patch συναγωνιζόταν τη βλοσυρότητα του ύφους του, μάχη με νικητή κάθε φορά το μαύρο πανί που σκέπαζε το αριστερό του μάτι.
Pirate’s patch: κάποτε ο μόνος άνθρωπος με κάλυπτρο ματιού που είχα κατά νου ήταν ο κοκκινογέννης καπετάνιος του πειρατικού πλοίου που βούλιαζε σε κάθε νέο επεισόδιο του Asterix· πλέον, ήδη από καιρό, ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτομαι είναι ο Moshe Dayan, κι ας το πάλεψαν οι σεναριογράφοι του Hollywood με τον Nick Fury (Samuel L. Jackson → respect)·
the Middle East vs. Marvel Cinematic Universe σημειώσατε 1.
Και πως να τον λησμονήσω άλλωστε τον υπουργό Αμύνης του Ισραήλ όταν μου κόστισε κιόλας έναν έρωτα;
We were going steady for a whole week on Okcupid με μια ηθοποιό σε state of mind «ήπια απελπισία» ως αποτέλεσμα του διπλού κακού που είχε βρει τον επαγγελματικό της κλάδο (covid-19 και Νέα Δημοκρατία)· κι έπειτα, η ώρα της κρίσης, Κυριακή μεσημέρι προς απόγευμα, με ρώτησε πως πέρασα το Σαββατόβραδο (είχε βγει χαλαρά για ποτάκι με φίλες).
Παντελώς αδιάφορος για τις οδηγίες του manual του individualισμού, παραδείγματος χάριν το “fake it till you make it”, Αγγλικό mantra με έτος γεννήσεως που συμπίμπτει με την πετρελαϊκή κρίση του 1973, παρουσίασα τα γεγονότα ακριβώς όπως είχαν:
«Άσε χαμούλης... ξεκίνησα τη βραδιά με ένα long read του Edward Said στο London Review of Books, έβαλα ένα ποτό (METAXA 3*), ακολούθησε δεύτερο essay από τον Nathan Thrall επίσης από LRB, ήπια άλλο ένα brandy, ζαλίστηκα λίγο, μετά από δύο κείμενα για το Παλαιστινιακό από pro-Palestine point of view είπα να ματσάρω με τηλεοπτική συνέντευξη του Moshe Dayan Ισραηλινού στρατηγού και Υπουργού Άμυνας του 3ου Αραβοϊσραηλινού Πολέμου, μετά έβαλα να δω ντοκυμαντέρ στο You Tube για τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, ε κάπου εκεί με πήρε ο ύπνος...»
Η συνεσταλμένη ηθοποιός, κούκλα κοκκινομάλλα, εγκατέλειψε δίχως αντίο, σύμφωνα με τα internetικά ήθη, τις πύλες του φαντασιακού μου - έφαγα unmatch την Κυριακή το βράδυ. Κι ας της είχα αποκρύψει το τρίτο το κονιάκ!
***
Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα φέρνω κάπως βόλτα, διακρίνω,
την αποστροφή στο βλέμμα ενός Αλγερινού για ότι μοιάζει με 'pah-rhee'·
το όνειρο μιας εύπορης ζωής κάπου στην λευκή Ευρώπη (τυλιγμένο για καιρό σε προσφυγικό μπόγο) ενός Σύρου από το Χαλέπι·
το θαμμένο στα πίσω κελιά της μνήμης συγκαλυμμένο μίσος για την Αμερική ενός Ιρακινού από την Μοσούλη·
το αίσθημα της αδικίας, μπολιασμένο από μνησικακία, ενός Παλαιστίνιου της Δυτικής Όχθης, ή κάποιου καταυλισμού της Ιορδανίας·
την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση μιας ξεχωριστής μοίρας, ενός άλλου Αραβικού ανήκειν, μίας secular Λιβανέζας από την Βηρυττό ·
τέλος, την τρυφερότητα και την απαλότητα στο βλέμμα ενός Άραβα, του Άραβα του Tahar Ben Jellun, tenderness που αναβλύζει στην αντίπερα όχθη της σκληρότητας ίσως του πλέον υποταγμένου λαού στην ομορφιά, στο δέος, στην αλήθεια του πατρός, στο απόλυτο του Ενός ·
«Ω, μάτι του ανθρώπου, ζωή αφ’ εαυτής, καρπέ δημιουργίας, ζωή μεστωμένη! Είναι στο μάτι που η δημιουργία απέχει το πιο πολύ από το άψυχο κι ωστόσο ζωηφόρο χώμα, από το οποίο πήρε τη μορφή του, είναι το μάτι που βρίσκεται πιο κοντά με την πράξη της δημιουργίας, το μάτι στο οποίο ανατέθηκε η αδέκαστη κρίση πάνω σε κάθε ανθρώπινη γνώση, ανατέθηκε η απόφαση για τις δικές του πράξεις δημιουργίας, είτε αυτές των αριθμών, είτε αυτές της τέχνης, η λυδία λίθος και των δύο· στο μάτι συμπυκνώνεται το ανθρώπινο του ανθρώπου, κι εδώ έγκειται η ανάπαυση του αφού με την ικανότητα του ματιού να γνωρίζει, έγινε αυτός δημιουργός.»*
*Χέρμαν Μπροχ, Οι Αθώοι.
