Αααχχ.... 035, Ηούς και Πειραιώς, Αθηνάς και Μπουμπουλίνας, Αλεξάνδρας και Κυψέλης και το συντριβάνι της Ομόνοιας να δροσίζει το πλήθος μέσα από ανοιχτά παράθυρα – λεωφορείον ο μόχθος·
στην αφετηρία, στον Ταύρο, ανάμεσα από εργατικές πολυκατοικίες, ξεκινάμε me myself & I, στα Πετράλωνα δεν επιβιβάζεται κανείς, αγαπάμε Πετράλωνα, Θησείο - Μοναστηράκι κόσμος με σακούλες, μαζευόμαστε επί της Αθηνάς,
Ελληνίδα τροφαντή γύρω στα τριάντα βυθίζεται στο κινητό (παίζει ένα παιχνίδι) ώστε να μην χρειαστεί να παραχωρήσει την θέση της, κάθεται φάτσα με την είσοδο, καλοβαλμένος μεσήλικας Πακιστανός, Ελληνικά καλούτσικα, μαλώνει δυο μαυράκια, Αφροελληνάκια, που τρώνε γαριδάκια, σταματούν για μια στιμή ώσπου να συνεχίσουν να σκορπούν χαμόγελα με το κράτσα κρούτσα, η μητέρα τους, λίγα κεφάλια στο βάθος, κρατά στάση ουδετερότητας,
Ομόνοια και Γ’ Σεπτεμβρίου λαμβάνουν χώρα κορωνοπραξίες, «φοβόμαστε... τι να κάνουμε» μονολογεί βραχύσωμη κυρία από την Ουκρανία, περπατάει σκυφτή, καθάριζε για χρόνια δικηγορικά γραφεία επί της Ευελπίδων, και σκάλες, πολλές σκάλες, «που θα πάει θα τελειώσει κι αυτό το παραμύθι!» απαντά στεντόρεια συνταξιούχος που συχνάζει στον ΟΠΑΠ της οδού Σπετσών, κάποτε ζητούσε να τον κάνουνε πρωθυπουργό για μία μέρα, τύπος κατάκοπος μπαίνει χωρίς μάσκα την οποία βάζει πρόθυμα μετά την κατακραυγή (με την εξαίρεση ενός πρωτοετή φοιτητή του ΕΚΠΑ που φωνάζει «ξεκολλήστε πια με τα φασιστικά», έπειτα βάζει εκ νέου ακουστικά), απολογείται δυνατόφωνα πως «υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους αρέσει ο πόλεμος, ο πόλεμος είναι δυστυχία, εμένα μου αρέσει να πεθαίνουν οι άνθρωποι... ως άνθρωποι», πιάνει φιλίες με κυρίες,
στην Ηπείρου, Αφγανή κυοφορεί, ο ψηλός οπλοφορεί, κι εγώ,
«κυκλοφορώ
κι αδιαφορώ
κι ούτε που θέλω της αλήθειας
το νερό
κυκλοφορώ
κι αδιαφορώ
γιατί ποτέ να σ' αποκτήσω
δεν μπορώ»
στα Εξάρχεια, στην Μπουμπουλίνας, το κύμα της ενέργειας φθάνει πια στον οδηγό, φωνάζει στον Σλοβάκο με backpacker look (έχει το συνήθειο να φτύνει στην οδό Κεφαλληνίας, ευελπιστεί η υγρασία εδάφους της πόλης της Αθήνας να φθάσει κάποτε στα επίπεδα της κεντρικής Ευρώπης) «να βάλει την μούρη του μέσα» που την είχε βγάλει από το παράθυρο λόγω covid-19 που κάθεται δίπλα σε μια Βουλγάρα γιαγιά που υποδέχεται με «τσκ τσκ τσκ» Αραβίδα με χιτζάμπ που πασχίζει να κουμαντάρει καροτσάκι με μωρό, δύο υπερκινητικά πιτσιρίκια, και ένα PTSD,
δεξιά στην Αλεξάνδρας, αριστερά στην Μουστοξύδη, το τούνελ -κάτω από τα σύννεφα της γέφυρας που στάζει έγνοιες του παρελθόντος, πάνω από την γη του αλανιάρη μετροπόντικα που κουβαλά στην πλάτη του πιο άνετες μέρες- μας ξεβράζει στην Κυψέλη,
στάση Ευελπίδων, 20άχρονο κουκλί με ροζ παστέλ μαλλί, πρόκειται να επισκεφθεί το pop up branch στην foca negra Κυριακή πρωί, κατεβαίνει,
40άρα proud grombre αφήνει τη ρίζα στο μαλλί στο φυσικό της πλέον γκρι, μέσα από τα casual φαρδιά της σκούρα ρούχα κρύβεται ένα χορτασμένο δοτικό sexy κορμί, ανεβαίνει,
τέλος, 60άρα βαμμένη ξανθιά, κάθεται μόνη της, θυμάται τα παλιά, το Σανζ Ελυζέ, την Blanche Dubois, και τα λοιπά,
έχω κολλήσει στην ίδια σελίδα, «άντε να διαβάσει κανείς με τόση φασαρία» με ειρωνεύεται απαλά κυρία από την Αλβανία, σακούλες του Βασιλόπουλου βαραίνουν τα πόδια της, αντίο για την ώρα ο «Υπερ-Ατλαντικός», Βίτολντ 'τρελέ μπάσταρδε' Γκομπρόβιτς, και ο Υπερ-Σιβηρικός, γιοκ, η βοή, δηλαδή η μουσική, συνεχίζεται τουλάχιστον, κόσμος ανεβοκατεβαίνει, οι φοιτητές συχνά λαθραία,
Λονδίνο Άμστερνταμ ή Βερολίνο
δεν το ‘χεις εύκολο εφέτος για να πας
όσο κι αν έχουν δανεικά οι Brussels να σου δίνουν
εσύ να κάνεις βόλτες με το magic bus
the buzz of the magic bus, ένα όργιο ανθρωπίλας σε Ελληνικά, Ούρντου και Παντζάμπι, international Αγγλικά (του Airbnb, της teleperfomance, της Biennale), Σουαχίλι, Ρώσικα ή Ουκρανικά, μοιάζουν αυτά, Αφρικανικά (της επιβίωσης, της πιάτσας, και της προσευχής) Νταρί, Πολωνικά, Αμερικάνικα (του brunch, του street food, της Αναπτύξεως), Γιορούμπα και Λινγκάλα, Τουρκικά, Γερμανικά, Αραβικά (της προσφυγιάς, της πιάτσας, και της πίστης), Ρουμάνικα, Βουλγάρικα, Γαλλικά (του Παρισιού, της Μασσαλίας, και της Αφρικής), Ισπανικά, Ορόμο ή Τιγκρινιακά ή και, φυσικά, στην γλώσσα του σώματος.
«Say it again Χρήστο», this is Kypseli·
η Κυψέλη είναι το κέντρο της άκρης του κόσμου.
No comments:
Post a Comment