We have now lost the narrative. Συνεργεία του Δήμου επελαύνουν Λέσβου και Κιμώλου, στην Αιγίνης κάπως πιο συγκρατημένα, κομμένα κλαδιά νερατζιάς μου φράσσουν το δρόμο - είχε τη δική του ιστορία, ok, μας διαφεύγει όμως πια το ν ό η μ α του:
· «σόρρυ λάθος, έλλειψη πόρων» σύμφωνα με τον διευθυντή της Υπηρεσίας Πρασίνου του Δήμου Αθηναίων·
· «για την Αθήνα, ο ανθισμένος Απρίλιος θα μπορούσε να θυμίζει τις ανθισμένες κερασιές στην Ουάσιγκτον ή την Ιαπωνία ή τις ανθισμένες μανόλιες στο Λονδίνο»·[1]
· «πετσοκόβουν τα δέντρα για παραγωγή πέλλετ... όλα για το χρήμα γίνονται!»·
· «οι νεραντζιές είναι συγκινητικά δέντρα, τη δεκαετία του ’50 ήταν όμορφα, αλλά τότε τα κτίρια ήταν διώροφα και τριώροφα, τώρα που είναι επτά και οκτώ ορόφων θες κλίμακα πρασίνου αντίστοιχη με την κλίμακα της πόλης»·
· «ως δήμος, υλοποιούμε φέτος ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αυστηρού κλαδέματος, διαδικασία επιστημονικά τεκμηριωμένη» αναφέρει η Διεύθυνση Πρασίνου της Αθήνας.
Στην Πανεπιστημίου επίσης· we are losing it. Οι μπογιές ξεβάφουν, τα φυτά αγκομαχούν στις ζαρντινιέρες, εργοτάξιο άδειο από εργάτες - τα πρώτα δύο, ή διακόσια ένα, χρόνια είναι τα δύσκολα.
***
Περπατώντας στην Κυψέλη παίρνεις φόρα, φόρα κατηφόρα, με βγάζει στο Toronto. Νέα άφιξη στην γειτονιά, café με smart καρέκλες vintage αισθητικής προγραμματισμένες να διώχνουν πισινούς έπειτα από τρία τέταρτα της ώρας. Νέα café, ποιοτικός espresso, νέα glocal ήθη, δεν με ξενίζουν, δεν ένοιωθα και σούπερ άνετα που βούλιαζα σε καρέκλες σκηνοθέτη στα καφέ των Εξαρχείων, και ας μην έκρυβα στην τσάντα μου τότε ακόμη το Anatomy of Restlessness του Bruce Chatwin:
- «Το καλύτερο πράγμα είναι το περπάτημα. Θα έπρεπε να ακολουθούμε τον Κινέζο ποιητή Λι Πο στις ‘ταλαιπωρίες του ταξιδιού και τις πολλές διακλαδώσεις του δρόμου’ γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι στην άγρια φύση. Αυτή η παγκόσμιας μέχρι κοινοτοπίας αντίληψη δεν θα μπορούσε να είχε επιζήσει αν δεν ήταν βιολογικά ορθή. Κανένας από τους επαναστάτες ήρωες μας δεν αξίζει τίποτα πριν διανύσει μια μεγάλη απόσταση με τα πόδια. Δείτε τι απέδωσε στον Μάο Τσε Τουνγκ η Μακριά Πορεία και τι η Έξοδος στον Μωυσή. Η κίνηση είναι η καλύτερη θεραπεία της μελαγχολίας, όπως διαπίστωσε ο Robert Burton The Anatomy of Melancholy.»
Ακούω το σώμα μου, ζητεί υποκατάστατο της μέθης που γενναιόδωρα προσφέρουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα άνθη από τις νεραντζιές – μήνυμα ελήφθη από την γειτονιά:
διακόσια δεκαεπτά (217) χρόνια αλισβερίσι, δεξιά και αριστερά της Πατησίων, προϊόντων υψηλής περιεκτικότητας σε ευεξία: καφέ, κουλουράκια, βότανα.
Στάση πρώτη, το καφεκοπτείο· από το 1914 στο κέντρο της Αθήνας, και από το 1960 στην Κυψέλη συνδράμει τον πολίτη, έναντι δίκαιου αντιτίμου, στην τέλεση των πνευματικών του καθηκόντων, της καθημερινής ανάγνωσης των ειδησεογραφικών site δηλαδή, «την πρωινή προσευχή του σύγχρονου ανθρώπου» όπως το έθεσε ο Georg Wilhelm Friedrich Hegel.
Προηγήθηκε του Γερμανού φιλόσοφου ένα μυστικιστικό τάγμα του Ισλάμ, ο καφές ως ελιξήριο πίστης: “coffee would help the Sufis get into high spiritual states, the drink was known to be drunk in gatherings where they would remember God”.
Ο ιδιοκτήτης, λιγομίλητος, άνω των 60, μιλάει σιγανά, αλέθει τον καφέ με αργές κινήσεις, εξηγεί την αύξηση της τιμής του καφέ - εκτόξευση των τιμών μεταφορών και ενέργειας σε συνδυασμό με την καταστροφή του προηγούμενου καλοκαιριού στις φυτείες στον Αμαζόνιο, «εσύ που ‘σαι μορφωμένος το καταλαβαίνεις, με τους γέρους δεν ξέρω τι θα κάνω...» πιστεύει θα τα ρίξουν πάνω του, τα τρία ευρώ το κιλό της αύξησης του Ελληνικού καφέ, καθώς θα αυξάνει η τιμή του, θα μειώνεται η κατανάλωση του τουλάχιστον, λιγότεροι πλέον θα παραληρούν περί της «ανθυγιεινότητας» του, παρηγορώ τον εαυτό μου,
συζητάμε ενώ ο χώρος, τα αντικείμενα, κακάο Cadbury's σε πλαστικό κουτί των 5 κιλών, καραμέλες που δεν αγοράζει κανείς, σακιά να ξεχειλίζουν κόκκους καφέ, λικέρ που θυμίζουν γιαγιά, αταξινόμητα, κάπως ανοικονόμητα, μας επιβάλλουν την σκόνη του χρόνου τους,
κουβεντιάζουμε, απαλλαγμένοι εν προκειμένω από το βάρος της απόφασης, σαν την κυβέρνηση, την πρώην και τη νυν, δίχως το βάρος της ευθύνης των αποφάσεων, πορεύονται,
παραδείγματος χάριν για το ενεργειακό, στην παράλληλη πραγματικότητα των εγχώριων ΜΜΕ οι δηλώσεις του Ισραηλινού πρέσβη, «συζητούμε για τον EastMed για 12-13 χρόνια, ώσπου οι Αμερικανοί μας είπαν ότι δεν οδηγεί πουθενά, δεν νομίζω ότι κανείς από εμάς εξεπλάγην, ας σκεφτούμε άλλες εναλλακτικές, είναι ώρα να σημειώσουμε μια κάποια πρόοδο, δεν νομίζω ότι έχουμε άλλα δέκα χρόνια για να συζητήσουμε τον EastMed»[2], και της Υπουργού Ενέργειας του Ισραήλ «πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και όχι να συζητάμε»[3], ερμηνεύτηκαν κυρίως ως κριτική στην Υφυπουργό Εξωτερικών των Η.Π.Α. Victoria Nuland.
No comments:
Post a Comment