Άνω κάτω στην Ερμούπολη σε μαρμάρινα σκαλιά, πέτρινα μονοπάτια, και στενά χωρητικότητας της περιέργειας ενός ατόμου, ανακαινισμένες και φρεσκοβαμμένες κατοικίες κονταροχτυπιούνται με ετοιμόρροπα σπίτια και εγκαταλελειμμένους εμπορικούς χώρους, κατάλοιπα της προηγούμενης ζωής του νησιού·
- «το 10% της Ερμούπολης είναι ερείπια, από τις περίπου 5000 ιδιοκτησίες οι 482 έχουν πολύ σοβαρές φθορές,[1] «διατηρητέα νεοκλασικά, αφήνονται στην τύχη τους εξαιτίας της χρονοβόρας διαδικασίας έκδοσης οικοδομικών αδειών, η ολοκλήρωση της διαδικασίας μπορεί να πάρει από δύο έως και πέντε χρόνια, καθώς ο όγκος των μελετών που καλούνται να διαχειριστούν οι υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ είναι πολύ μεγάλος, κανείς δεν θα μπει στη διαδικασία επισκευής, αποκατάστασης και επανάχρησης ενός κτιρίου σε αυτά τα χρονικά διαστήματα»[2]·
μία σκλήρυνση,
έναν όγκο
έχεις μέσα στην μυαλό
λες και μάγια σου ΄χουν κάνει
αααχχ ΥΠΠΌΑ μου αργό.
Κανείς, περίπου κανείς, ποιητική αδεία κανείς, απ’ όσους εργάζονται στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου δεν επιθυμούν να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, ενυπάρχει άλλωστε ο κίνδυνος να υποχρεωθούν να ξεκινήσουν να εργάζονται επί μονίμου βάσεως με ρυθμούς ανάλογους με την χορήγηση αναρρωτικών αδειών,
κανείς, περίπου κανείς, δεν κυκλοφορεί στην πόλη με κρύο επτά μποφώρ και συννεφιά, ριπές ανέμου απειλούν να ταξιδέψουν την τραγιάσκα μου, θα προστατευτώ σ’ ένα ανήλιαγο στενό, στάζει πράσινη η υγρασία από τους ξεφλουδισμένους τοίχους ruins λαϊκών μονοκατοικιών, “you shall meet a tall dark stranger” μοιάζει σαν να λέει το ρεπεράζ, γκρο πλαν στον Christopher Walken (The Comfort of Strangers) στου μυαλού μου το μοντάζ, σκέψη που χαράσσεται στο πρόσωπο έτσι ώστε να creepάρει μια μεσήλικη Αλβανίδα, ο άντρας της εργάζεται στα ναυπηγεία, εκείνη σε ξενοδοχεία, κρυφοκοιτάζει μέσα από ξύλινα παλιά πατζούρια που θα κλείσουνε με κρότο, αποφασιστικά – είχα γίνει ο δικός της (not so) tall, (not so) dark, 90% stranger·
ξεμακραίνω προς τα ανατολικά, παίρνουν απουσία σήμερα οι επίμονοι κολυμβητές, σπιταρόνες under renovation παραλιακά, μια πρόσχαρη γοητευτική E.U. μαμά χαμογελά, χαιρετά έναν μαγαζάτορα στα Ελληνικά, λιγουλάκι ντόπια πια,
ένας αστυνόμος με πολιτικά φωτογραφίζει την φουρτουνιασμένη θάλασσα, κοιτάει προς τη Μύκονο, στο Cavo Paradiso, όποιος νύχτα υπηρετεί πτώματα και sexy γκόμενες θα δει, it’s hard, I know,
κοιτάω προς την Δήλο όπου δεν επιτρέπεται να διανυκτερεύσεις, επιμένει η παράδοση στο νησί που κάποτε απαγορεύονταν κηδείες τοκετοί, seemingly impossible, I know,
καταλήγω σ’ ένα γήπεδο μπάσκετ, γριά ετών εξήντα οκτώ στέκεται πίσω από λευκές κουρτίνες κεντημένες σταυροβελονιά, ανατέμνει μια στιγμή, γεύση στυφή, από το παρελθόν,
«τι φωτογραφίζετε εκεί;»
«το γήπεδο»,
«δεν είναι γήπεδο αυτό!»
«το μπάσκετ, το μπάσκετ...»
«δεν έχετε άδεια να φωτογραφίζετε, σταματήστε να φωτογραφίζετε, απαγορεύεται να φωτογραφίζετε!»
γιατί πατρίδα σου είναι εκεί
που ξένισες
και σε cringάραν περισσότερο
απ’ οπουδήποτε αλλού.
No comments:
Post a Comment