ένα τραγούδι ίσως να 'ναι αρκετό

jesse treece

Η πλάκα φυσικά είναι ότι το λυρικό υποκείμενο έχει εξαφανισθεί από προσώπου γης. Δεν αγνοείται η τύχη του συγγραφέα-ποιητή∙ ούτε έπαψε ποτέ η μάχη της τακτοποίησης του Εγώ μέσα σε δυο σελίδες. 

Είναι που το τραγούδι δεν τραγουδιέται πια από κανέναν. Ούτε από τον ποιητή τον ίδιο.

Την ίδια στιγμή, ο λυρισμός στον γραπτό λόγο γίνεται αντικείμενο χλεύης από κυνικά γουρούνια. 

  

[Μην ανησυχείς όμως γι’ αυτά, άνοιξε ένα βιβλίο και θα δεις πως αποτελούν πάντοτε τον γελοιωδέστερο των χαρακτήρων ενός σπουδαίου μυθιστορήματος. Πάντοτε καταλήγουν μόνοι, σαν αράχνες ανάπηρες που δεν έμαθαν ποτέ τους να υφαίνουν έναν ιστό της προκοπής.]

Το λυρικό υποκείμενο είναι το μόνο που λείπει από ένα γραπτό κείμενο λυρικό∙ λέξεις που γίνονται αντικείμενο χλεύης γιατί άλλωστε κατέληξαν να είναι ένα ακόμη αντικείμενο, αντικείμενο ανακυκλώσιμο (reblog) χωρίς αυτό να σηματοδοτεί κάποιου είδους (ιντερνετική) κατάφαση καθώς μάλλον αντανακλά μια ένδεια, κατά βάση ποιητική.

Από τη στιγμή που το λυρικό υποκείμενο έπαψε να τραγουδά, και να τραγουδιέται, απώλεσε την ουσία του. Έμεινε πρόκα δίχως σφυρί, πεταμένη στο δάπεδο, τροφή για κυνικά γουρούνια που κατοικούν στα επίγεια. (Στα υπόγεια κατοικούν τα πουλιά που τραγουδούν ενώ στα δώματα τα πουλιά που αποδημούν άλλωστε.)

Ένα τραγούδι θα μας σώσει, όποιο κι αν είναι αυτό. Αρκεί να τραγουδηθεί από χείλη πυρακτωμένα και πεινασμένες καρδιές.

Ένα τραγούδι σαν αυτό που απαγγέλει ένας άγγελος της καταστροφής, ο ορισμός του λυρικού υποκειμένου φυσικά.