2 ή 3 πράγματα που ξέρω γι΄αυτόν (τον τόπο καταγωγής μου).

1)Η Ναύπακτος είναι μία ακόμα διεφθαρμένη κωμόπολη της Ελληνικής επικράτειας. Αρκεί να σκεφτείς τα αρσενικά, ηλικίας μεταξύ 28-38 ετών, τα οποία παραβρέθηκαν στο μεγάλο αυτό event της Ανάστασης, Μεγάλο Σάββατο βράδυ, ώστε να βγάλεις τα συμπεράσματα σου: γερασμένες φάτσες, λιωμένες στο ουίσκι∙ μπουζοκόβιοι, θαυμαστές του κάλλους της Ανατολικής Ευρώπης∙ αγενείς και κακόγουστοι, η πλειοψηφεία πνιγόταν σε πανομοιότυπα (βαρετά) blue black κουστούμια.

 Η φάρσα της Ανάστασης κάθε Πάσχα είναι γνωστή σε όλους. Φέτος, ο παπάς αρχικά φώναζε να κάνουν ησυχία οι πίσω, ενώ λίγο μετά έβαλε τις φωνές μέσω μικροφώνου για το πρωτόγνωρο - όπως μας ενημέρωσε - γεγονός της παρουσίας ενός σκύλου εντός της εκκλησίας το βράδυ της Ανάστασης. Ο κόσμος όπως πάντα και παντού έσκασε μύτη παρά δέκα και την έκανε και πέντε. Τέτοιες στιγμές, ανέκαθεν ευχόμουν να μην βαριόμουν του θανατά να τη βγάλω στην εκκλησία μπας και γλυτώσω από τα ξερατά της μάζας. Το πρόβλημα για μένα βρίσκεται σε μια πασιφανή αντίφαση: ο οίκος του Θεού δεν μυρίζει πίστη μα βρωμοκοπάει σαν ένα λείψανο, ένα σαπισμένο πτώμα. Θαρρείς πως ο Ιησούς δεν αναστήθηκε ποτέ και το σαπισμένο πτώμα του βρίσκεται διασκορπισμένο κομματάκι κομματάκι στις εκκλησιές όλου του κόσμου. Δεν είναι στενάχωρο, ούτε και ανεξήγητο. Η θρησκευτικότητα απουσιάζει πλήρως από κάθε θρησκευτική δήθεν κατάνυξη, έχει διοτεχευθεί σε άλλες συνήθειες και πρακτικές. Υπό μία έννοια, αν βρεθείς στο χρηματιστήριο Αθηνών θα δεις την πίστη όλου του κόσμου μαζεμένη. Μια πίστη στην Αγορά φυσικά, πίστη δυνατή και μεταφυσική όσο και εκείνη στην Αγία Τριάδα.   

2)Η μονοδρόμηση μια σειράς δρόμων κοντά στην παραλία, οδήγησε στο εξής παράδοξο: Για να φθάσεις στο σπίτι σου αναγκαστικά πρέπει να πας από τον παραλιακό δρόμο, ο συγκεκριμένος δρόμος όμως είναι κλειστός για τα αυτοκίνητα κάθε καλοκαίρι μιας και οι παραθεριστές θέλουν το χώρο για τα παιδιά τους (και καλά κάνουν). Κατά συνέπεια, σπίτι σου δε μπορείς να πας. Ο δήμαρχος φέρεται να δήλωσε σε περίοικο της γειτονιάς πως η λύση είναι απλή: “δε χάθηκε και ο κόσμος βρε αδερφέ να μπαίνεις ανάποδα για 30-40 μέτρα.” Η νέα κυκλοφοριακή ρύθμιση έλαβε χώρα πριν ένα χρόνο. Είτε λοιπόν η ανικανότητα είναι ασύλληπτων διαστάσεων για το ανθρώπινο μυαλό, είτε η παρανομία αποτελεί κι αυτή ένα κομμάτι της εκάστοτε νόμιμης (απο)ρύθμισης.

3)Στην ίδια γειτονιά, ένας περίοικος πρόκειται να καταθέσει μήνυση στους απέναντι. Αφορμή ένας πλάτανος. Ο πλάτανος αυτός φυτρώνει στην αυλή μιας πολυκατοικίας και απλώνει περήφανα τα κλαδιά του προς τη πλευρά του σπιτιού του οργισμένου μηνυτή. Το τριώροφο ιδιόκτητο κτίσμα του δεν απειλείται από τον γέρικο πλάτανο, τα κλαδιά του δεν προτίθενται να τρυπήσουν τα τσιμέντα ούτε να ρίξουν καταή τις βεράντες. Απεναντίας, τα κλαδιά του πλάτανου στέκονται ευγενικά μπροστά από την τσιμεντοκατασκευή προσφέροντας δωρεάν σκιά, δροσιά, ζωή. Ο μηνυτής απαιτεί το ξερίζωμα του δέντρου μετά μανίας. Ίσως να είναι επιθυμία του να έχουν θέα οι γείτονες στο σπίτι του, το οποίο και έκτισε με τον ιδρώτα του, μαθαίνω. Ίσως να επιθυμεί να παίρνει ανενόχλητος μάτι τα κορίτσια απέναντι καθότι γυναικάς, λένε στη γειτονιά. Στην ουσία, μάλλον πως απλά θέλει να αφαιρέσει ένα διακοσμητικό στοιχείο, να αλλάξει το ντεκόρ, η Φύση δεν εκλαμβάνεται διαφορετικά πλέον ούτε απ΄αυτόν, ούτε από κανέναν άλλο. Ποιος ξέρει, ποιος θέλει να ξέρει?

4)Το λιμάνι (όταν είναι άδειο από κόσμο) είναι όμορφο. Το ίδιο και ο καφές στο κάστρο.

p.s. Ο πλάτανος κόπηκε.