Ο Geert Wilders και το κόμμα του (Freedom Party [PVV]) ήταν ένας από τους νικητές στις δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν πρόσφατα στην Ολλανδία. Κυριάρχησαν στο ΄Αλμερε και ήρθαν δεύτεροι στη Χάγη. Στην τελευταία άλλωστε έσκισαν και στις Ευρωεκλογές, όπου το κόμμα έκανε το breakthrough στην Ολλανδική πολιτική πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα, το κόμμα συμμετείχε μόνο σ΄αυτές τις δύο περιφέρειες σε σύνολο τριακοσίων ενενήντα τεσσάρων. Πέρα από μια πολιτική μανούβρα δημιουργίας εντυπώσεων, η κίνηση αυτή δύναται να εξηγηθεί και με άλλο τρόπο. Το κόμμα, δεν είχε τον απαραίτητο αριθμό υποψηφίων:
- we should also keep in mind that the PVV only took part in two municipal elections -- and not just for strategic and PR reasons. The fact is that the PVV just doesn't have the manpower to compete on the national level. Even the two leading party candidates who ran in the Almere and The Hague elections were already members of the party's faction in the lower house of the federal parliament. Even if the party confirms the poll numbers by winning 24 of the 150 seats in the parliamentary elections in June, no one knows where the party -- which is lacking in local and regional structures -- is going to find the necessary representatives.[1]
Σιγά το δύσκολο. Το ουσιώδες είναι η δύναμη που εκφράζει το κόμμα μέσα από τη ψήφο της μάζας, η ψήφος εμπιστοσύνης από τον λαό, τα στελέχη τα βρίσκει κανείς μετά. Το παν είναι οι «ιδέες» και από αυτές υπάρχουν αρκετές, η εξής μία: fight Islam. Η Ισλαμοφοβία άλλωστε ήρθε για να μείνει και χώρες όπως η Γαλλία και η Ολλανδία αποτελούν τους μπροστάρηδες στον αγώνα.
Με την πολυβραβευμένη ταινία Un Prophéte, οι Γάλλοι κινητοποιούν την βαριά βιομηχανία του σινεμά υποτίθεται για να μας δείξουν - σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της ταινίας- ότι οι Άραβες υπάρχουν κι αυτοί ανάμεσα μας, αλλά στην πραγματικότητα για να μας πουν ότι βρίσκονται (δικαιωματικά) στη φυλακή. Ο ήρωας της ταινίας εκτίει ποινή 6 χρόνων γιατί επιτέθηκε σε αστυνομικό∙ αυτός το αρνείται μα δε μπορεί παρά να ψεύδεται. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και ήταν αναλφάβητος, παιδί των ghetto. Δε θα μάθουμε ποτέ αν επιτέθηκε στον αστυνομικό επειδή η αστυνομία τον παρενόχλησε και αυτός αντέδρασε βίαια (όπως συμβαίνει στο La Haine [1995], πολλά έχουν αλλάξει από τότε). Αυτή τη φορά, δεν χρειάζεται να ψάξουμε για απαντήσεις, πρόκειται για έναν ακόμη Άραβα που προέρχεται από τα ghetto.
Επίσης, θέλουν να μας πουν ότι οι Άραβες αυξάνονται και πληθύνονται κι αυτό μόνο καλό δε μπορεί να είναι, απειλείται ο κοινωνικός ιστός. Η Κορσικανή μαφία Ιταλικής προελεύσεως λύνει και δένει στην φυλακή. Για λόγους που εξυπηρετούν το σενάριο, οι Κορσικανοί από 20 απομένουν μόνο 5 ωστόσο έχουν ακόμη το πάνω χέρι στης φυλακής την κόλαση. Μαφία με τα όλα της, έχει το know how, ελέγχει τους φύλακες, και ουσιαστικά δεν απειλείται από το πλήθος των μουσουλμάνων που απειλούν λόγω του αυξανόμενου αριθμού τους και μόνο.
Ο φόβος των Ισλαμοφάγων αφορά την ποσότητα, και κατόπιν την ποιότητα. Οι μουσουλμάνοι απειλούν με τον αυξανόμενο αριθμό τους στην Γαλλική κοινωνία. Πρέπει πάση θυσία να μείνουν εκεί που τους αξίζει, στο περιθώριο. Γι΄αυτό άλλωστε οι μουσουλμάνοι αν και αποτελούν το 5% - 9% του πληθυσμού της Γαλλίας, δεν εκλέγουν κανέναν μουσουλμάνο αντιπρόσωπο στην Γαλλική Βουλή. Το λάθος της Κορσικανής μαφίας στην ταινία είναι το ότι δέχτηκε ως μέλος της έναν απ’ αυτούς, λάθος που απέβηκε μοιραίο. Ο εμφύλιος μεταξύ των Σαρκοζικών και των Γάλλων που στέκονται απέναντι του (οι οικολόγοι του Daniel Cohn-Bendit, οι σοσιαλιστές, η αντικαπιταλιστική αριστερά, οι διανοούμενοι) πρέπει να πάψει άμεσα.
Ειδάλλως, η μουσουλμανική λάβα θα λιώσει τα πάντα στο πέρασμα της. Εκεί βασίζεται και η ρητορική του Wilders. Η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει άλλους μουσουλμάνους, απειλείται η ταυτότητα μας. Ο λαϊκιστής Ολλανδός πολιτικός έκανε το μπαμ με μια ταινία-μανιφέστο όπου ανέδειξε το δεύτερο πυλώνα της αντι-μουσουλμανικής του ρητορείας: οι μουσουλμάνοι είναι ποτισμένοι από το δηλητήριο του Ισλάμ. Το Ισλάμ είναι ο πυρήνας του Κακού, είναι όχι το όπιο αλλά το δαιμονικό ελιξήριο των μουσουλμάνων.
Ο ήρωας της ταινίας, όταν μπαίνει στην φυλακή, είναι ένας δεκαεννιάχρονος που δεν ξέρει καλά καλά ούτε πως να διαβάζει. Η ενηλικίωση του θα έρθει μέσω ενός φόνου - ενός Άραβα - κατόπιν απαίτησης της Κορσικανής μαφίας, άτυπο μέλος της οποίας θα γίνει αμέσως μετά έστω και αν θα βρίσκεται στο περιθώριο λόγω της καταγωγής του. Το δίδαγμα της ταινίας είναι ότι ακόμα κι αυτή η υπό όρους ενσωμάτωση του στην ομάδα ήταν ένα οδυνηρό λάθος. Εκπαιδεύεται από την Κορσικανή μαφία, αντιγράφει τις τεχνικές τους, μαθαίνει πως να παίζει διπλό παιχνίδι. Είναι φιλόδοξος, ατομιστής, δε δεσμεύεται από τα θρησκευτικά πιστεύω των υπόλοιπων μουσουλμάνων που θα αποτελούσαν τροχοπέδη στην ανέλιξη του στην καριέρα του εγκλήματος. Την ίδια στιγμή όμως που περιφρονεί τους υπόλοιπους μουσουλμάνους για την αποτυχία τους να είναι τα αφεντικά παρά την αριθμητική τους δύναμη, παρόλο που δεν εκφράζει καμία συμπάθεια προς τους σκοπούς τους ή και τις πρακτικές τους, εν ολίγοις, παρότι είναι στη ουσία όσο Δυτικός όσο και οι μαφιόζοι μέντορες του, οι δεσμοί του με αυτό που αναγκαστικά πρέπει να είναι λόγω χρώματος ή... γονιδίων, υποτίθεται πως δεν μπορούν να κοπούν.
Το φάντασμα του δολοφονημένου από τα χέρια του Άραβα τον συντροφεύει σ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας σαν να πρόκειται για το φάντασμα του Ισλάμ που πετάει πάνω από την Ευρώπη. Ο ήρωας της ταινίας δεν έχει τύψεις για την πράξη του, δεν μετάνοιωσε ποτέ (χαρακτηριστική σκηνή εκείνη που επιπλήττει το φάντασμα λέγοντας του πως δεν θα έπρεπε να εμφανίζεται μπροστά του με την ανοικτή πληγή στον λαιμό, γίνεται ξεκάθαρο πως αδιαφορεί για τον θάνατο του, ήταν μια παράπλευρη απώλεια). Κάτι τέτοιο άλλωστε θα αποτελούσε μια μη ορθολογική άρνηση της δικής του πραγματικότητας, το κυνήγι δηλαδή προς την επιτυχία η οποία δύναται να μεταφραστεί σε χρήματα και ηδονική εξουσία μαφιόζικου τύπου.
Σε μια άλλη σκηνή, ο πρωταγωνιστής χρήζεται προφήτης από έναν αδίστακτο γκάνγκστερ, Άραβας κι αυτός, καθώς υποτίθεται πως προέβλεψε ένα ατύχημα. Στην πραγματικότητα στάθηκε τυχερός∙ έτυχε να δει κάτι που παρέβλεψαν οι υπόλοιποι. Έτσι λοιπόν ο γκάνγκστερ που μέχρι εκείνη την στιγμή τον απειλούσε με όπλο, θα παραβλέψει την κυνική ομολογία του τελευταίου πως εκείνος αφαίρεσε τη ζωή του φίλου του. Όλοι οι μουσουλμάνοι, ακόμα και εκείνοι που διάγουν βίο γκάνγκστερ σε δυτικές μεγαλουπόλεις, αναμένουν την έλευση του Προφήτη εναγωνίως. Κατόπιν, η Ευρώπη θα κατασπαραχθεί από τις ευλογημένες ορδές του Ισλάμ.
Ο ήρωας έχοντας κερδίσει τη εύνοια του βαρυσήμαντου (και χρήσιμου γι΄αυτόν) γκάνγκστερ, θα αρνηθεί την πρόσκληση του νέου του φίλου για κολατσιό και γλέντι και θα κατευθυνθεί προς την παραλία όπου σαν άλλος στερεοτυπικός ήρωας Αμερικάνικης ταινίας θα βρέξει τα πόδια του στην ανοιχτή θάλασσα για πρώτη φορά, ατενίζοντας το μέλλον. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν (μας λέει η ταινία) είναι το φάντασμα του Ισλάμ προσωποποιημένο το οποίο ποτισμένο από Δυτικές αξίες και εξοπλισμένο με Δυτική τεχνογνωσία, θα καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα.
Στο κλείσιμο της ταινίας με μια κίνηση ματ θα εξολοθρεύσει του μαφιόζους οι οποίοι και θα αλληλοσπαραχτούν. Θα απομείνει μόνο ο αρχηγός, επικεφαλής ενός ανύπαρκτου στρατού. Απέναντι του στέκεται ο πρώην στρατιώτης του μαζί με τους νέους του συντρόφους. Πλησιάζοντας προς το μέρος του σε αναζήτηση στηρίγματος, θα βρεθεί ξαπλωμένος στο έδαφος. Ο αγώνας έχει χαθεί. Το Ισλάμ, με όχημα την ανεκτικότητα των εχθρών του, θα θριαμβεύσει. Κατά την έξοδο του από την φυλακή, ένα κομβόϊ από αυτοκίνητα Αράβων «αδερφών» θα τον συνοδεύσει στη νέα του ζωή με τη γυναίκα του νεκρού πια Άραβα φίλου του (σαν άλλος μοναχικός καβαλάρης Αμερικάνος μπάτσος στον αγώνα κατά της σήψης της κοινωνίας σε μια από τις μυριάδες αστυνομικές ταινίες του Hollywood με το ίδιο story).
Για να επιστρέψουμε στον Wilders, είναι κοινώς αποδεκτό ότι το κόμμα του δεν έχει καμία πολιτική ατζέντα, κανένα πολιτικό πρόγραμμα, καμία ιδέα να ρίξει στο τραπέζι. Η ψήφος των Ολλανδών δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας αλλά ταυτόχρονα δεν αποτελεί και ψήφο εμπιστοσύνης μιας και αυτό είναι αδύνατον. Η ψήφος τους δεν αποκαλύπτει τη δύναμη του κόμματος, κάθε άλλο, η ανυπαρξία, ακόμα και σε έμψυχο υλικό όπως είδαμε, του PPV είναι πασιφανής.
Η ψήφος της μάζας εκμαιεύεται από το φόβο. Ο φόβος είναι διάχυτος στις Δυτικές κοινωνίες at risk, με πρώτη διδάξασα την Αμερικάνικη κοινωνία η οποία απειλείται καθημερινά: τρομοκρατία (μουσουλμάνοι), εγκληματικότητα (ισπανόφωνοι-συμμορίες), ηλεκτρονική εγκληματικότητα (Κίνέζοι hackers), πυρηνικό πόλεμο (Ιράν). Παραδόξως η απειλή εκ των έσω εκφράζεται μεμονωμένα μόνο από τους πιστολέρο που θερίζουν ζωές σε παροξυσμικές κρίσεις σχιζοφρένειας. Η Αμερικάνικη κοινωνία αρνείται να αποδεχτεί την ίδια της την παθογένεια∙ οι πιστολέρο είναι ψυχικά άρρωστοι άνθρωποι, αποτελούν την εξαίρεση, είναι μια μικρή παραφωνία σε μία χώρα που το ίδιο της το όραμα, το American suburban dream, αποτέλεσε την αρχή ενός κάποιου τέλους (βλ. η φούσκα των ακινήτων και η βαθιά οικονομική κρίση που ακολούθησε).
Οι Ολλανδοί φοβούνται κι αυτοί με την σειρά τους και ψηφίζουν Wilders. Η μάζα ωστόσο ψηφίζει μια ανύπαρκτη πολιτική οντότητα. Το πρόβλημα προκύπτει από την αναντιστοιχία που παράγεται από την στόχευση της ψήφου προς μια πολιτική δύναμη που παίρνει μορφή μόνο μέσω Wilders όταν αυτός αναπαράγει τους φόβους του πλήθους σε τηλεοπτικά show, όταν αυτός διώκεται -υπό τα φώτα της δημοσιότητας- από την Δικαοσύνη κτλ.
Έχω την εντύπωση πως δεν πρόκειται για παραφωνία παρά για μια ακόμη πτυχή της αλήθειας. Η Πολιτική στα πλαίσια της φθίνουσας πορείας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δυτικού τύπου έχει εξαφανιστεί. Πρόσφατα η Ολλανδική κυβέρνηση (προιόν συνασπισμού τριών κομμάτων, κάτι σύνηθες στη χώρα) κατέρρευσε, ήταν η τέταρτη φορά που ο πρωθυπουργός της χώρας απέτυχε να συμπληρώσει τετραετία. Θα έλεγε κανείς πως μέσα σ΄αυτές τις συνθήκες θα υπήρχε μια κινητικότητα, μια ανησυχία του κόσμου ως προς την συνεχόμενη αποτυχία σταθερής διακυβέρνησης της χώρας. Αυτό δεν συμβαίνει. Δεν συμβαίνει ούτε στο ελάχιστο. Στη χώρα δεν υπάρχει έλλειμμα πολιτικής, υπάρχει απουσία της Πολιτικής. Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει θέμα σταθερότητας, κρίση πουθενά στον ορίζοντα. Είναι θέμα «προόδου», η Ολλανδία είναι σαν την Αγορά, αυτορυθμίζεται επιτυχώς, όλα κινούνται ρολόϊ στη χώρα.
Η χώρα είναι ένα περίεργο παζλ. Διαθέτει σίγουρα κάτι από το χρώμα της Ελβετίας λόγω της Ολλανδικής ουδετέροτητας τα τελευταία 200 περίπου χρόνια η οποία παραβιάστηκε μονάχα από τις δυνάμεις των Ναζί, ένα μεγάλο σοκ τότε για τους Ολλανδούς. Το Ολλανδικό προτεσταντικό work ethic τους φέρνει κοντά με τους Βρετανούς. Με την Γερμανία φυσικά μοιράζεται πολλά παραπάνω από μια γλώσσα που βρίσκεται κοντά η μία στην άλλη και δεν αναφερόμαστε μονάχα στην εκφορά των λέξεων αλλά και στην γλώσσα του σώματος, των συναισθημάτων κτλ. Τέλος, αν η Νέα Υόρκη είναι η Ευρώπη των Η.Π.Α. τότε η Ολλανδία είναι η Αμερική της Ευρώπης:
- Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση που θέλει τα supermarket, με αδιαφιλονίκητο κυρίαρχο τα Albert Heijn (που είναι και royal, τίτλος τιμής στη χώρα), να αποτελούν κάτι μεταξύ εξαγώγιμου πολιτιστικού προιόντος και ιερής αγελάδας.
- Η πολυπολιτισμικότητα της θυμίζει εκείνη των Αμερικανικών μεγαλουπόλεων (κατ’ επίφασην δημοκρατικός πλουραλισμός και στην πραγματικότητα καπιταλιστικός χυλός ομογενοποιημένων συνειδήσεων και ταυτοτήτων).
- Το Άμστερνταμ, όπως και η Νέα Υόρκη, είναι δύο τουριστικοί «παράδεισοι» που προσφέρουν λίγο πολύ τα πάντα σε ένα liberal περιτύλιγμα και αποτελούν συνάμα τις άτυπες πρωτεύουσες των δύο χωρών, παρόλο που στην πραγματικότητα η Ουάσινγκτον και η Χάγη (οι πραγματικές πρωτεύουσες των δύο χωρών) δηλώνουν πολλά περισσότερα για τις δύο αυτές χώρες.
- Οι κοινοί τους δεσμοί είναι παλαιοί και στενοί. Ξεκινούν φυσικά από το Νέο Άμστερνταμ φθάνοντας έως στην εκλογή του Obama που για τους Ολλανδούς ήταν θέμα μείζονος σημασίας. Η προεκλογική μάχη του 2008, έγινε τόσο αισθητή στην Ολλανδία όσο αισθητή έγινε η άφιξη του Κλίντον στην Ελλάδα προ ετών (το κέντρο της Αθήνας γνώρισε μέρες 2008). Στην Ολλανδία ωστόσο, κυριάρχησαν τα προεκλογικά party σε club (με ντισκ τζόκευς και τέτοια, σοβαρά τώρα!) και βιβλιοπωλεία όπου φαντάζομαι ότι θα έλαβε χώρα και κάποια κουβεντούλα.
- Τέλος, κάθε πανεπιστήμιο της χώρας έχει και από ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα American Studies (βασικά εννοούν North American, αλλά το ίδιο κάνει!).
Πρόσφατα στο Melkweg, ένα πιο προχωρημένο και καλαίσθητο Gagarin, διεξήχθη ένα event με τίτλο, «Γιορτή της Δημοκρατίας» (ή κάτι τέτοιο, δεν μπορώ να βρω λινκ οπότε μεταφέρω την πληροφορία όπως έφτασε στα αυτιά μου μέσω Skype). Απ΄όλα είχε ο μπαξές φυσικά, μουσικές, μπουφέδες, κουβεντούλα, ίσως και μπαλόνια. Το πανηγύρι της δημοκρατίας δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν επιθανάτιο ρόγχο για μια έννοια, η οποία όχι μόνο έχει σκουριάσει αλλά εδώ και κάμποσο χρησιμοποιείται καταχρηστικά (και καταπραϋντικά).
Στη φίλα χώρα των Η.Π.Α. όπου και έχουν αντιληφθεί - ή καλύτερα, έχουν εργαστεί σκληρά πάνω σ’ αυτό - τον ξεπεσμό της έννοιας της δημοκρατίας, έκαναν πρόσφατα μια μικρή κίνηση:
- A far-right faction of the Texas State Board of Education succeeded Friday in injecting conservative ideals into social studies, history and economics lessons that will be taught to millions of students for the next decade […] Curriculum standards also will describe the U.S. government as a "constitutional republic," rather than democratic.[2]
Άλλο Texas κι άλλο New York βέβαια, αλλά δε χωράει αμφισβήτηση στο ότι η φωνή της δεξιάς, και δη της σκληροπυρηνικής (και όχι μόνο στο Αμέρικα), είναι πολύ πιο κοντά στο Πραγματικό από εκείνη της αριστεράς. Αυτή η φωνή, ζαλισμένη από την επιτυχία της πρώτης διδάξασας Σιγκαπούρης και του κολοσσού που λέγεται Κίνα, ίσως να λοξοκοιτάει προς το πιο επιτυχημένο μοντέλο (στις μέρες μας) του too hard to die καπιταλισμού, capitalism with Asian values, το όνομα του.
Την ίδια στιγμή, το πολυδιαφημισμένο liberal Obama project αιωρείται μονότονα στον παγωμένο αέρα γύρω από το Berlin Victory Column, εκεί που μπροστά σε 200.000 Βερολινέζους υποσχόταν... τι ακριβώς? Δεν γνωρίζουμε. O συγκεντρωμένος κόσμος-fans δεν άκουσε τίποτα, ήταν απασχολημένος με το να τραβάει videos. Οι δημοσιογράφοι ήταν απασχολημένοι με την πιθανότητα κατάρριψης του ρεκόρ ανεβάσματος video στο You Tube, για το μήνα Ιούλιο με θερμοκρασίες άνω των 15οC. Τέλος, οι πολιτικοί ήταν απασχολημένοι με το να φωτογραφηθούν με τον κάτοχο του ρεκόρ αποθανατίσεων του δεξιού προφίλ, και τι σπουδαίο που το προφίλ αυτό ανήκει σ’ έναν έγχρωμο!
Ο ξεπεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας Δυτικού τύπου δύναται να φανεί και κατά έναν άλλο τρόπο. Το παράδειγμα του Berlusconi είναι ενδεικτικό. Ο Ζίζεκ βάλλοντας εναντίον του ανέφερε ένα περιστατικό θέλοντας να δείξει την απόλυτη περιφρόνηση του Ιταλού γόη ως προς το αξίωμα του και ως προς την άσκηση πολιτικής, γενικότερα. Οι φήμες ήθελαν τη πρώην γυναίκα του να είχε σχέσεις με τον καθηγητή φιλοσοφίας και δήμαρχο της Βενετίας, Massimo Cacciari. Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με έναν ξένο διπλωμάτη τον οποίο υποδεχόταν υπό τα φώτα της δημοσιότητας, ο Ιταλός πρωθυπουργός, άγγελος μιας επερχόμενης «καταστροφής», θέλησε να αστειευτεί λέγοντας, πάνω κάτω, στον προσκεκλημένο του ... “ωραίο παιδί είσαι και του λόγου σου, μήπως σου κάνει η γυναίκα μου μπας και αφήσει τον δήμαρχο και ησυχάσουμε απ΄αυτόν?”
Η δημοκρατία όταν κυοφορείται σε συνθήκες Berlusconi αποτελεί την επιτομή της μετατροπής της σε Θέαμα, κακόγουστο και παραπλανητικό. Τα σκάνδαλα του il Cavaliere επισκιάζουν κάθε άλλη πολιτική δραστηριότητα. Ο τρελός χορός γύρω από ιστορίες με μοντέλα, βίλες, μαφία, απιστίες, ποδόσφαιρο, πλήττει κάθε πτυχή έκφρασης στη γειτονική χώρα. Η Πολιτική από θέατρο σκιών τείνει να εξελιχθεί σε ένα σινεμά φαντασμάτων. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο είναι η αμεσότητα και η διαφάνεια.
Φαινομενικά, ο Μπερλουσκονισμός έχει κι απ΄τα δύο. Ο Berlusconi καταργεί τα σύνορα μεταξύ στείρου πολιτικού λόγου και καφενειακής αερολογίας, και μεταξύ της politically correctness του δημόσιου βίου των πολιτικών και τη χυδαία εξωστρέφεια του δημόσιου βίου των τηλε-αστέρων. Ταυτόχρονα, όλα βγαίνουν στη φόρα: η κουβεντούλα για τα σεξουαλικά του, οι διώξεις από την Δικαιοσύνη, τα περιουσιακά του στοιχεία, το ένα το άλλο. Η αμεσότητα και η διαφάνεια, όπως αυτές εμφανίζονται μπροστά μας, παίρνουν μια μορφή διεστραβλωμένη και αρκούντως επικίνδυνη.
Ο Berlusconi κτίζει γέφυρες με θεμέλια που αρχίζουν σιγά σιγά να φαίνονται πολύ ισχυρά. Η γέφυρα μεταξύ μιας ανήθικης αμεσότητας και μιας «διεφθαρμένης» διαφάνειας της διαφθοράς είναι η άσκηση εξουσίας μέσω μιας κυνικής ανηθικότητας:
§ Berlusconi is a significant figure, and Italy an experimental laboratory where our future is being worked out. If our political choice is between permissive-liberal technocratism and fundamentalist populism, Berlusconi’s great achievement has been to reconcile the two, to embody both at the same time. It is arguably this combination which makes him unbeatable, at least in the near future: the remains of the Italian ‘left’ are now resigned to him as their fate. This is perhaps the saddest aspect of his reign: his democracy is a democracy of those who win by default, who rule through cynical demoralisation.[3]
Από τον δισεκατομμυριούχο businessman προέδρο της Χιλής μέχρι τον ερωτύλο λαϊκιστή πρόεδρο της Γαλλίας, και από τον μισογύνη Βόσνιο πολιτικό-media tycoon (Fahrudin Radončić), έως τον επόμενο αντιπρόσωπο της ανηθικότητας που θα μας απασχολήσει, ο Berlusconi θέτει standards και εμπνέει. Η στήριξη του από το μεγαλύτερο κομμάτι των Ιταλών άλλωστε, δίνει το πράσινο φως για την μεταμπαλάδευση της Ιταλικής πρωτοπορίας ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα, ίσως αργεί ακόμη. Εμείς (θα) τη βγάζουμε ωραιότατα με τη διαστροφική εμμονή-πίστη στα πατροπαράδοτα και παραδοσιακά τζάκια.
foto 1,4: insurgencia grafica
No comments:
Post a Comment