another accident

 

In an interview done decades after their 1967 divorce, in the midst of talking about their collaborations in the 1960’s that helped define the New Wave movement, the interviewer suddenly asked them, “can one be happy again after having such an intense relationship?”
In a rough translation, Anna Karina responds “Yes, one can be happy, but in a different way.”
Godard essentially responds “No, I believe one can be much happier.”

Anna Karina begins to tear up and excuses herself from the interview.


via French Cinema




 

Στα ενδότερα της επιθυμίας: Fuck safe distance

Μπορεί εκείνο το ταξίδι στη Λατινική Αμερική να πήρε αναβολή, πάει καιρός τώρα, και μπορεί να με απασχολεί σοβαρά το γεγονός ότι η αναβολή ίσως να γίνει και ακύρωση, έτσι, χωρίς να το πάρω χαμπάρι, μα είναι που υπάρχει κάτι να απαλύνει τον πόνο μου.

 Βλέπετε, ο κύριος στόχος του ταξιδιού μου ήταν ένα θερμό σφιχταγκάλιασμα με μια πραγματικότητα που γνωρίζω μόνο μέσα από φωτογραφικά άλμπουμ του πρακτορείου Magnum. Επιθυμούσα να την αντικρύσω, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, διασχίζοντας χώρες και ατελείωτες υπαίθρους, για επισκέψεις στις φαβέλες θα το σκεφτόμουν κομματάκι παραπάνω φυσικά. Ήθελα να πάρω μια γεύση του πως είναι να ζεις όντας μια αναλώσιμη μονάδα, όντας ένα ανδροειδές [εδώ]. 

 Όταν άνοιξα τα μάτια μου για τα καλά, συνειδητοποίησα, με μια κάποια έκπληξη, πως δεν ήταν ανάγκη να φτάσω στην άλλη άκρη του πολύπαθου πλανήτη μας για να κατορθώσω το στόχο μου. Όταν έφτασε η ώρα να θελήσω πραγματικά αυτό που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου, απλά πήρα το λεωφορείο που σε αφήνει στην Ομόνοια και ξεκίνησα να περπατώ τριγύρω.

 Κατανόησα τότε, αν και το είχα ψυλλιαστεί, πως το να επισκεφθείς το Μαρόκο, και την Ταγγέρη για την ακρίβεια, αναζητώντας ίχνη της ιδιοφυΐας του William Burroughs στο πάτωμα του ξενοδοχείου που τον φιλοξένησε για χρόνια, ίχνη χυμένα όπως και τα μυαλά ενός δολοφονηθέντα με μια μεγάλου διαμετρήματος σφαίρα που σφηνώθηκε κατευθείαν στο δόξα πατρί, δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου∙ κοροϊδεύεις και την τσέπη σου, σταθερά και αμετάκλητα ορθολογική εκ κατασκευής, η οποία μάλλον θα προτιμούσε την Τυνησία για μπάνια ή την Αίγυπτο για τις πυραμίδες της. 

 Ο William Burroughs, ξέχωρα από το γεγονός ότι κρύβεται μέσα σου, γνωστό αυτό και ταυτόχρονα καθόλου κλισέ για όσους δε βλέπουν τηλεόραση, βρίσκεται και δίπλα σου, στην πόλη σου, εκεί που δεν έχεις μάθει ποτέ σου να κοιτάς, όχι γιατί έτσι σου είπαν κάποιοι, μα γιατί έτσι υποδεικνύει το συμφέρον σου. Αυτό υποδεικνύει η λογική σου. 

 Αν κάποιοι επιλέγουν την «παράνοια» [εδώ, ξανά] είναι είτε γιατί δεν αναγνωρίζουν μια πραγματικότητα, είτε γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως “Nothing is true. Everything is permitted.”

+

“Έτσι λοιπόν, έρχεται σήμερα και για τους αριστερούς διανοούμενους η στιγμή της αλήθειας: Θέλατε πραγματική αλλαγή, ωραία λοιπόν, τώρα θα την έχετε! Πίσω στο 1937, στο έργο του «Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν», ο Τζορτζ Όργουελ περιέγραφε θαυμάσια αυτή τη στάση όταν έγραφε ότι «κάθε επαναστατική γνώμη οφείλει μέρος της δύναμης της στην ανομολόγητη πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Οι ριζοσπάστες επικαλούνται την ανάγκη επαναστατικής αλλαγής εν είδει δεισιδαιμονικής τελετουργίας που θα πετύχει το αντίθετο της, εμποδίζοντας να εκδηλωθεί η πραγματική αλλαγή. Κι αν είναι να εκδηλωθεί πραγματική επανάσταση, αυτό πρέπει να συμβεί σε ασφαλή απόσταση: Στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα… έτσι ώστε, ενώ η καρδιά μου θα ζεσταίνεται όσο σκέφτομαι τα μακρινά γεγονότα, εγώ θα μπορώ να συνεχίζω την ακαδημαϊκή μου καριέρα.” [1]

[1] Σλαβόι Ζίζεκ, Ζώντας στην εποχή των τεράτων, διάλεξη στο ΕΜΠ, 19/12/2010. http://aformi.wordpress.com/2010/12/20/%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD/

Κι αν... ίσως.

Yannis Behrakis

Κι αν δε θέλω να καταβροχθίσω ωμό τον Θεόδωρο Πάγκαλο, ίσως να φταίει που είναι τόσο πελώριος και μόνο το αλατάκι που θα χρειαστώ θα σημαίνει να αποχωριστώ ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό από τη τσέπη μου.

 Κι αν το αίτημα για αγάπη μοιάζει να παίρνει αναβολή τώρα που αρχινίσανε οι πρώτες μπούφλες του όχλου (υπερβολή∙ αυτό το αίτημα δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ), ίσως και να σημαίνει πως ήρθε η ώρα να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να ξεκινήσω για κάπου αλλού ("στους δρόμους" ή σε ξένους τόπους).

 Είναι που η διάλυση, η αποδόμηση, η καταστροφή μοιάζει να με τρομάζει τώρα (όχι και τόσο παλαιότερα, τότε τη βγάζαμε με ταινίες και κοκτέιλ).

 Κι αν το μυαλό μου έχει κολλήσει, κι αν δεν σκέφτομαι πια καθαρά και ξάστερα όπως τον καιρό που ήμουν ερωτευμένος (οποία ειρωνία!), και ούτε το Lost μπορεί να με ξεκουράσει από τον πόνο της νοητικής μου θολούρας (οποία ξεκούραση! Τι τα θες), τότε δε μου μένουν και πολλά.

 Είναι που ο θυμός που μας τυλίγει σφίγγει τα ζωνάρια∙ κάνει τα Χριστούγεννα να θυμίζουν τη μέρα των Ευχαριστιών στην Αμερική την οποία δεν έχει τύχει ποτέ μου να γιορτάσω καθότι Έλληνας πολίτης.

 Κι αν δε βρίσκουμε ικανοποιητικές απαντήσεις για την έξοδο, παραμονή, παύση, αναδιάρθρωση (κι αν ακόμα μου φαίνεται παράλογο να προσθέσω το “από την Ευρωπαϊκή Ένωση” μετά το έξοδο και το “χρέους” μετά το αναδιάρθρωση), ίσως και να είναι που φοβόμαστε, αρνούμαστε να δεχθούμε τις συνέπειες των όποιων ικανοποιητικών απαντήσεων.

 Κι αν έχουμε να δούμε ακόμα (ακόμη κι αν κάνουμε πως δεν ακούμε). Κι αν έχουμε να πράξουμε.

Do you know my poetry?

“… a conversation that Blake, approaching death, had with his old friend, Henry Crabb Robinson, in December of 1825: “On my asking in what light he viewed the great question concerning the Divinity of Jesus Christ,” Robinson reported, Blake “said; ‘He is the only God.’ But then he added — ‘And so am I and so are you.’ ” The language of nomos (in this case, of religious order) is adopted, but only to impress upon the listener its partiality, relativity, and distortion. The “law” is stated in order to transgress it explicitly. “I am the only God and so are you,” spoken by a London engraver, would not make quite the same impression as “He is the only God. And so am I and so are you.” Rather than megalomaniacal or fantastic, Blake’s way of making his point is antinomian.”

Kripal, Jeffrey John, Reality against Society: William Blake, Antinomianism, and the American Counterculture, Common Knowledge - Volume 13, Issue 1, Winter 2007, p. 100.

Rage [δεν είμαι αριθμός]

 Μικρός που ήμουν, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάποια στιγμή θα θελήσω να γίνω αριθμός. Ούτε θέλησα να γίνω άνθρωπος, αποφάσισα απλά να ζήσω.

 Κυκλοφορεί ένας θυμός∙ ας μην κρυβόμαστε πια. “Οσες κι αν κτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει,” που λέει κι ο Θανάσης, έλα μου όμως που φοβόμαστε να γίνουμε αληταριό την ίδια στιγμή που οι φυλακές επιθυμούν να ιδιωτικοποιηθούν (with a little help of our rulers).

Ξεφεύγω κι όλο λέω πως κοιτάζω μπροστά
και μένω στεγνός και είμαι αριθμός
οι μέρες μου περνάνε σα θλιμμένη σκιά
φαντάζω σωστός, δεν είμαι σωστός.

Κρατήθηκα από πάντα καρφωμένος καλά
και τώρα αργώ, τώρα ακροβατώ
το νιώθω και το ξέρω πως πατάω χαλαρά
στων άλλων το φως, σε ξένων το φως.

Ξεφεύγω κι όλο λέω πως κοιτάζω μπροστά
και μένω στεγνός και είμαι αριθμός
οι μέρες μου περνάνε σα θλιμμένη σκιά
φαντάζω σωστός, δεν είμαι σωστός

Συνήθεια νομίζω πως κρατάω κακιά
να παίρνω διαρκώς καινούρια στολίδια
να κόβομαι στα δύο, να ζητάω ματιά
στα σκουπίδια.

             

                         

                                                               *

 Μαζί τα φάγαμε, ο καλός Χριστούλης μας φορτώνει ενοχές, ο Πάγκαλος το ίδιο, η αριστερά μας φορτώνει το νευρικό της κλονισμό μιας και αδυνατεί να κατέβει στο πεδίο της μάχης ελλείψει στρατού αλλά και γενικού πλάνου, εγώ ο πολίτης όμως δε θα το βάλω κάτω, θα συνταχθώ με εκείνους, όπου τους πετύχω, που δεν τους αρέσουν τα ψέμματα. Με τα βιβλία για ασπίδα, όπως μας έδειξαν οι Λονδρέζοι φοιτητές.

Jesus died for somebody’s sins                                                                                                                                 but not mine

                                                                *

 Με εκείνους που δεν τους αρέσει το «σωστό» θα πιαστούμε χέρι χέρι. Δε θα πούμε σε κανέναν ότι το δικό μας δίκιο είναι μεγαλύτερο από όλων των άλλων μαζί∙ θα έχουμε το Δίκαιο μαζί μας άλλωστε. Και φυσικά, την ιστορία με το μέρος μας.

Μα είναι δώρο άδωρο να αλλάξεις χαρακτήρα                                                                  τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστός με το στανιό

                    

                                                                *

 Γνωρίζουμε καλά, κάποιοι από εμάς, πως η αλήθεια θα ‘ναι το μόνο πράγμα το οποίο θα μας διαφεύγει κατά τη διάρκεια της ευλογημένης διαδικασίας, της στιγμής του εξεγερσιακού πυρετού.

Lacan's succinct critical formula concerning the glorious events of May '68 was "truth goes on strike [la veritelad la grive] ": "With the weight of truth on us at each instant of our existence, what good fortune to have only a collective relationship with it." It was as if, in a strange version of the reversal that characterizes the point de capiton, the series of truths each one has to struggle with, the individualized symptoms, were exchanged for one big collective Truth: I follow the Truth, and I do not have to deal with other truths. This collective Truth, of course, is no truth at all: in it, truth is on strike, the proper dimension of truth is suspended.[1]
 

 Απεργία διαρκείας λοιπόν.

---

[1] Zizek, Slavoj. Living in the End Times. Verso, 2010., p. 354.  

Searching for painkiller

Love: for the generous, for the righteous, for the imperfect.

“…even if I were to possess all knowledge, without love I would be nothing, is not simple that with love, I am ‘something’—in love, I am also nothing but, as it were, a Nothing humbly aware of itself, a Nothing paradoxically made rich through the very awareness of its lack.  Only a lacking, vulnerable being is capable of love: the ultimate mystery of love is therefore that incompleteness is in a way higher than completion…. Only an imperfect, lacking being loves: we love because we do not know all.” [1]

"There is no final enough - of wisdom, experience - any fucking thing. No Holy Grail, No Final Satori, no final solution. Just conflict. Only thing that can resolve conflict is love... What I feel for my cats... Most natural painkiller what there is..." [2]

Πρέζα: for the weak, for the freak, for the imperfect.

A hug from God.

Work [΄to create΄]: for the courageous, for the willing, for the imperfect.

[1] Slavoj Zizek, The Fragile Absolute: Or, Why is the Christian Legacy Worth Fighting For? (London: Verso, 2000), p. 146-47. http://crestondavis.wordpress.com/2010/12/01/zizek-on-love-and-lack/

[2] Burroughs, William, http://www.culturecourt.com/Br.Paul/lit/LastWords.html