πουθενά

Τι προσπαθεί να κάνει η Sofia Coppola στο Somewhere (2010):

1)Κατά βάση να εξανθρωπίσει το τερατώδες των προσωπικών της εμπειριών. Είναι προτιμότερο όμως να αφήνει κανείς το τέρας να μιλήσει και όχι να προσπαθεί να το καλλωπίσει ενδύοντας το με το ρούχο της καθημερινότητας του απλού ανθρώπου. Γιατί όπως λέει κι ο the boy: 

            να φύγουν οι σταυροί από τις πλάτες των απλών ανθρώπων

το έγκλημα διέπραξαν αυτοί που δεν αξίζουν πρόσωπο και λόγο

2) Εξημερώνοντας το τέρας, βουλώνοντας του το στόμα ώστε να μη βγάλει τη φοβερή κραυγή του, δίνοντας του διάφορα πλαστικά όμορφα προσωπεία, εξουδετερώνει την ουσία της ύπαρξης του, πυροβολεί το νόημα του. Παράγεται λοιπόν μια άμορφη μάζα από εικόνες τοποθετήμενες με σχετική ελευθεριότητα, το λες και έλλειψη μεθόδου. Το λέει και ο πρωταγωνιστής του φιλμ όταν ερωτάται αν ακολουθεί κάποια υποκριτική μέθοδο κι απαντά «εχμμμ...». Το ίδιο «εχμμ...» μας απαντά (υποθέτω) και η σκηνοθέτιδα όταν ερωτάται περί μεθόδου και μένω γω να αναρωτιέμαι αν θα πρέπει η δήθεν εξομολογητική ειλικρίνεια του καθενός και καθεμίας (στην πραγματικότητα σχετίζεται με μια ενήλικη αυτιστική εκδοχή του «σκέφτομαι και γράφω» που μας κοτσάρουν στο δημοτικό) να σηματοδοτεί κάτι εντός μου πέρα από αμηχανία και βαρεμάρα.

3) Να φτιάξει με εμφανή τρόπο μερικά βιντεοκλίπ μέσα στην ταινία της ώστε να μην τολμήσει να της πει κανείς ύστερα πως δεν κάνει κινηματογράφο αλλά βίντεοκλιπ μεγάλης διάρκειας.

4) Να πείσει ότι κάνει «σινεμά του δημιουργού». Αν είναι έτσι, τότε εγώ προθυμοποιούμαι να πάω να κάνω παρέα στο Χρήστο τον Βακαλόπουλο που μας έλεγε από τότε πως... λίγοι είναι οι δημιουργοί στον κινηματογράφο και δημιουργός δεν γίνεται όποιος το αποφασίζει για τον εαυτό του. Δεν πρόκειται για πρόβλημα ετικέτας αλλά για μια μακρά πορεία, στη διάρκεια της οποίας καθένας θα δει τι είναι και τι δεν είναι. [...] η «καλλιτεχνική ταινία», η «ταινία του δημιουργού», δεν είναι παρά σήμερα ένα «είδος», όπως παλιά ήταν η πολεμική ταινία.[1]

Και τι καταφέρνει να κάνει:

1) Μια βαρετή ταινία.

2) Μια ταινία που δεν είναι ανεξάρτητο Αμερικάνικο σινεμά. 

3) Να παράξει πλεόνασμα ηδονοβλεψίας.

4) Κάτι που συνορεύει με reality TV για hipsters.

Δε θέλησε να κάνει κακό η κοπέλα, προς Θεού. Το κακό όμως είναι, και σε καβαλάει όποτε αυτό γουστάρει. Σοφία κορίτσι μου, ξεκαβάλα.

[1] Χρήστος Βακαλόπουλος, Η ονειρική υφή της πραγματικότητας, Εστία, 2005.