ένα παιδί

chamo san

Εκείνο το παιδί είχε μια κάπως περίεργη αίσθηση της πραγματικότητας. Είχε την εντύπωση πως ο θαυμαστός κόσμος της Θεωρίας που την είχε ξώφαλτσα γνωρίσει στα φοιτητικά του χρόνια, σταματούσε το 1981 ακριβώς, χρονιά της γέννησης του.

Νόμιζε λοιπόν πως ο άνθρωπος είχε το δικαίωμα, ή το προνόμιο καλύτερα, να ζήσει μια ζωή χωρίς σκοτούρες. Η Θεωρία, απ’ εκεί έδειχνε να εκκινεί το κακό, ήταν το εφόδιο του ανθρώπου στην προσπάθεια του να κατανοήσει το παρελθόν. Όσο για το παρόν πίστευε πως ήταν οι αόρατες δυνάμεις της συνήθειας και της ρουτίνας, δυνάμεις πρακτικής χρησιμότητας, που το οδηγούσαν σταθερά καθόλη τη διάρκειας μιας ανθρώπινης ζωής. Το τυχαίο συμβάν της τοποθέτησης ενός ανθρώπου σε μια κοινωνική τάξη φρόντιζε για το θετικό ή αρνητικό πρόσημο αυτών των πρακτικών της καθημερινότητας. Όπου φτωχός κι η μοίρα του δηλαδή, ή αλλιώς, όπου ευκατάστατος και η βολεψιά του.

Δεν του άρεσε να συζητά για τα πολιτικά αγνοώντας πως κατ’ αυτόν τον τρόπο δε τον απασχολούσε η ίδια η πραγματικότητα μιας και δεν του είχε ζητήσει ποτέ κανείς να σχολιάσει την πολιτική απόφαση της υπογραφής της διεθνής συνθήκης του Μάαστριχτ παρά μόνο την προσωπική του άποψη για τον όρο παθητικός καταναλωτής.

Δεν ένοιωθε παθητικός καταναλωτής λόγω του καλού του γούστου. Άσε που τον καιρό που ήταν φοιτητής είχε φτιάξει και ένα γκρουπάκι DIY και πίστευε ότι εκείνος κι οι φίλοι του αποτελούσαν το γαλατικό χωριό της πόλης. Προσφέροντας δωρεάν τη μουσική τους και διοργανώνοντας δωρεάν συναυλίες είχαν ξεμπερδέψει μια και καλή με τις ανησυχίες του κάθε Αντόρνο, ταπεινωμένου ήδη από τους εξεγερμένους του 1968.

Τον καιρό του νέου παγκόσμιου Παραδείγματος, παράδειγμα που τιτλοφορήθηκε νέα μέτρα λιτότητας, χτύπησε ξανά την πόρτα της Θεωρίας στην ανάγκη του απάνω για λίγη αποσαφήνιση. Βρίσκοντας κυρίως νούμερα σε άτακτη σειρά, ασαφείς προβλέψεις, και ατελείωτες αναλύσεις για τα χρόνια μετά το 1981, πελάγωσε. 

Έβαλε τα καλά του και πήρε μια απόφαση, καθισμένος καθώς ήταν πάνω στο από καιρό αραχνιασμένο σκαμπουδάκι του πιάνου. Η ζωή μας δεν έχει καμία σχέση με τη θεωρία. Αυτή είναι απλά το εφόδιο του ανθρώπου στην προσπάθεια του να κατανοήσει το παρελθόν. Το παρόν σχηματίζεται από τις αόρατες δυνάμεις της συνήθειας και της ρουτίνας, δυνάμεις πρακτικής χρησιμότητας, που το οδηγούν σταθερά καθόλη τη διάρκειας μιας ανθρώπινης ζωής. Το τυχαίο συμβάν της τοποθέτησης ενός ανθρώπου σε μια κοινωνική τάξη φροντίζει για το θετικό ή αρνητικό πρόσημο αυτών των πρακτικών της καθημερινότητας. Όπου φτωχός και το τέλος του δηλαδή, ή αλλιώς, όπου ευκατάστατος και μια ψυχοφθόρα αναμονή για το τι θα επιλέξουν οι κύριοι των αγορών. Οι μεγάλοι συνομώτες.

Ο αυτο-βασανιζόμενος νεαρός πίστεψε πως για το τέλος της εποχής των παχιών αγελάδων και των ακριβών εισιτηρίων στις συναυλίες του καλοκαιριού ευθυνόταν μια σατανική κάστα ισχυρών του τραπεζικού συστήματος. «Βέβαια» μονολογούσε καμιά φορά, «δεν έπρεπε να δίναμε κι ένα κάρο λεφτά στους γαμημένους δημόσιους υπαλλήλους γαμώ το κέρατο μου».