λούμπεν

«Πάρε ρε το σφηνάκι...καθαρό είναι...σιχαίνεσαι ρε;... έλα ρε τώρα... πιες ρε...»

Μια επίθεση φιλίας του λούμπεν προν τον αθώο περιπατητή των δρόμων ονόματι Μίλτος. Επίθεση προς κάποιον που γιόρταζε την ύπαρξη ελάχιστων στρεμμάτων δημόσιου χώρου με πράσινο, γιορτή με μπυράκια και απ’ όλα, πριν από την τάση της πλατείας. Γιατί ήταν φυσικό.

Είναι μια φιλία κάλπικη φυσικά. Ο λούμπεν λόγω της θέσης του στο κοινωνικό στερέωμα, εξαιτίας δηλαδή της αδυναμίας του να καλύψει τις βασικές του ανάγκες, γίνεται οπορτουνιστής, γίνεται το γιουσουφάκι της Ασφάλειας, είναι ο χαφιές που ‘χει - από ανάγκη - φίλο τον χαφιέ, τον καλοπληρωμένο χαφιέ αυτή τη φορά και με δικό του γραφείο.

Να ‘πινε ο Μίλτος από το κλεμμένο σφηνακόποτηρο λίγο νερό της φωτιάς, το νέκταρ αυτού που περιδιαβαίνει τις πόλεις, θα ‘ταν μια ήττα. Ήττα με γεύση σύφιλης και χορηγό την Ελληνική Αστυνομία.