Ατενίζω ανέμελα, ξαπλωμένος στην αιώρα καθώς είμαι, αιώρα που ως συνήθως είναι τοποθετημένη με τρόπο λανθασμένο (οριζόντια αντί για σχεδόν κάθετα). Την ίδια στιγμή, καμιά εικοσαριά μηλιές τυχαίνει να μου κρύβουν τον ήλιο. Τα μήλα δεν έχουν κοκκινήσει ακόμα· είναι πράσινα και στο μέγεθος μισής χούφτας.
Πράσινα τα μήλα, πράσινα τα φύλλα, πράσινο και το χορτάρι που έχει θεριέψει λιγάκι. Η πρώτη σκέψη που παράγει ορμητικά μέσα στο μυαλό μου η πράσινη αυτή πανδαισία σχετίζεται με τη μεγάλη, και αγαπημένη καθώς λένε, οικογένεια του προσφάτως αποθανόντα Steve Jobbs. Τι τα θες... συμβαίνουν κι αυτά σκέφτομαι - άσε που τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα, η πρώτη σκέψη μου να ήταν λόγου χάρη ο Παναθηναϊκός.
Δεν θα αργήσει όμως να έρθει και η στιγμή που το πράσινο των μήλων θα γίνει αρκούντως αποκαλυπτικό: οι ατελείωτες καλλιεργήσιμες εκτάσεις της Ρουμανίας, τα πυκνά δάση που εκτείνονται και από τις δύο πλευρές ενός δρόμου που οδηγεί έξω από το Βουκουρέστι, δάση που ορισμένες φορές σου δίνουν την εντύπωση πως θα 'θέλαν να κατασπαράξουν την άσφαλτο σαν άλλο δροσερό καρπούζι και κατόπιν να φτύσουν σαν ανεπιθύμητα κουκούτσια λογής λογής αυτοκίνητα, η γη της Τρανσυλβάνιας που αναπνέει χλωροφύλλη στα δάση της, όλα καθρεπτίζονταν σε εκείνα τα μήλα - στη λεία τους επιφάνεια και στο ζωογόνο τους φανταχτερό πράσινο χρώμα.
Και πόσο διαφορετικά είναι όλα αυτά απ' όσα εγώ γνωρίζω - Έλληνας στην καταγωγή. Στη Λακωνία συστοιχίες από πορτοκαλιές δηλώνουν κάτι ολότελα διαφορετικό: το φως, ο ήλιος, το πυρ του Ελληνικού καλοκαιριού αποτυπώνεται πάνω στο πορτοκαλί τους δέρμα· η πέτρα και τα ιερά βράχια σκόρπια σπαρμένα στην επικράτεια αντανακλούνται πάνω στην τραχιά τους επιφάνεια - η Ελλάδα ως η γη του φωτός, ένα φως πύρινο, η Ελλάδα σαν ένα ακόμη θαύμα Μεσογειακό.
Δύο χώρες - δύο χρώματα. Δύο τόποι καρπεροί, μία η φύσις αλλά μία και η ψυχή της ανθρωπότητας που πάλλεται σαν τη νοιώσει.
Πράσινα τα μήλα, πράσινα τα φύλλα, πράσινο και το χορτάρι που έχει θεριέψει λιγάκι. Η πρώτη σκέψη που παράγει ορμητικά μέσα στο μυαλό μου η πράσινη αυτή πανδαισία σχετίζεται με τη μεγάλη, και αγαπημένη καθώς λένε, οικογένεια του προσφάτως αποθανόντα Steve Jobbs. Τι τα θες... συμβαίνουν κι αυτά σκέφτομαι - άσε που τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα, η πρώτη σκέψη μου να ήταν λόγου χάρη ο Παναθηναϊκός.
Δεν θα αργήσει όμως να έρθει και η στιγμή που το πράσινο των μήλων θα γίνει αρκούντως αποκαλυπτικό: οι ατελείωτες καλλιεργήσιμες εκτάσεις της Ρουμανίας, τα πυκνά δάση που εκτείνονται και από τις δύο πλευρές ενός δρόμου που οδηγεί έξω από το Βουκουρέστι, δάση που ορισμένες φορές σου δίνουν την εντύπωση πως θα 'θέλαν να κατασπαράξουν την άσφαλτο σαν άλλο δροσερό καρπούζι και κατόπιν να φτύσουν σαν ανεπιθύμητα κουκούτσια λογής λογής αυτοκίνητα, η γη της Τρανσυλβάνιας που αναπνέει χλωροφύλλη στα δάση της, όλα καθρεπτίζονταν σε εκείνα τα μήλα - στη λεία τους επιφάνεια και στο ζωογόνο τους φανταχτερό πράσινο χρώμα.
Και πόσο διαφορετικά είναι όλα αυτά απ' όσα εγώ γνωρίζω - Έλληνας στην καταγωγή. Στη Λακωνία συστοιχίες από πορτοκαλιές δηλώνουν κάτι ολότελα διαφορετικό: το φως, ο ήλιος, το πυρ του Ελληνικού καλοκαιριού αποτυπώνεται πάνω στο πορτοκαλί τους δέρμα· η πέτρα και τα ιερά βράχια σκόρπια σπαρμένα στην επικράτεια αντανακλούνται πάνω στην τραχιά τους επιφάνεια - η Ελλάδα ως η γη του φωτός, ένα φως πύρινο, η Ελλάδα σαν ένα ακόμη θαύμα Μεσογειακό.
Δύο χώρες - δύο χρώματα. Δύο τόποι καρπεροί, μία η φύσις αλλά μία και η ψυχή της ανθρωπότητας που πάλλεται σαν τη νοιώσει.
No comments:
Post a Comment