Επιστροφή στη Ρουμανία V

Το τρένο έχει διεισδύσει στα έγκατα της Tulcea όταν προσπερνάμε με μικρή ταχύτητα μια γειτονιά made of λαμαρίνα. Σπαρμένα στους λόφους που στέκουν δεξιά και αριστερά των γραμμών του τρένου, τα χαμόσπιτα αυτά φαίνεται πως κατοικούνται από Τσιγκάνους, γύφτους, Ρομά και τα ρέστα. Δεν καταλαμβάνουν πάντως μεγάλη έκταση.

Λίγο πριν φτάσουμε στο λιμάνι συναντάμε το κτίριο που στεγάζει το τελωνείο. Ογκώδες και κάποτε λευκό, δεν βρίσκεται πλέον σε καλή κατάσταση. Ολόκληρα κομμάτια μάρμαρου απουσιάζουν εδώ κι εκεί· βλέπετε, στη Ρουμανία δεν χρειάζεται να αγανακτήσουν σκληροπυρηνικοί νεανίες ώστε να αντικρύσεις μιας εικόνα αντίστοιχη με εκείνη μιας ξεμαρμαρισμένης πλατείας Συντάγματος. Χρόνια οικονομικής παρακμής και αδιαφορία έφεραν το ίδιο αποτέλεσμα.

(Η παρακμή φέρνει και μετανάστευση. Η κομητεία της Tulcea είδε τον πληθυσμό της να μειώνεται κατά 50 ολόκληρες χιλιάδες τα τελευταία δέκα χρόνια (200.000 από 256.000). Ξέρετε, η γνωστή ιστορία της εισόδου της Ρουμανίας στην Ε.Ε. που έστειλε 2,5 εκατομμύρια Ρουμάνους στο εξωτερικό.)  

Το τρένο κάνει τέρμα στο λιμάνι, λιμάνι που αναπνέει κι αυτό αέρα παρακμής. Ας μη βγάζουμε πρόχειρα συμπεράσματα όμως· υπάρχει άραγε λιμάνι στον κόσμο όλο που δε σου γεννά αυτήν την αίσθηση; Transit centers εκ κατασκευής, τα λιμάνια είναι συνήθως αυτό που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας. Τέτοιου είδους βαρίδια, συνήθως είναι και δύσοσμα.  

Προσπάθειες ετών για εκσυγχρονισμό φαίνεται πάντως να έχουν πιάσει τόπο. Ογκώδη, ακριβά ξενοδοχεία δεσπόζουν στο χώρο. Καφετέριες περιποιημένες που ίσως φέρνουν στο νου Ελληνικές coffee delirium απολαύσεις (κάτι καθόλου δεδομένο στην επαρχία της Ρουμανίας όπου ορθογώνια χαμηλοτάβανα κουτιά δίχως παράθυρα συχνά στεγάζουν λάτρεις της μπύρας), επίσης δίνουν ένα ξεχωριστό τόνο. Φυσικά, πουθενά στη Ρουμανία δε θα συναντήσεις μέρος δίχως την αύρα του παλαιού κόσμου - όπως αυτή αναδύεται μέσα από τα bloc of flats - να συνδιαμορφώνει το χώρο. Έτσι και στο λιμάνι της Tulcea. Μην το ξεχάσω· εκείνο που ξεχωρίζει στο τοπίο τη στιγμή που μιλάμε δεν είναι άλλο από τους μπλε και κίτρινους πανύψηλους γερανούς. Φαίνεται πως το λιμάνι επεκτείνεται για λόγους που πιθανώς να σχετίζονται με τους εορτασμούς της αγίας Ανάπτυξης.

Μια μεσήλικη κυρία μας ζητάει λεφτά, θέλει να πάρει κάτι να φάει όπως λέει. Προσφέρουμε ένα σάντουιτς το οποίο και δέχεται δίχως δεύτερη σκέψη. Το βάζει αμέσως στην τσάντα της και αποχωρεί. Κάτι που λάμπει σαν χρυσός, και που αψηφά τη δύναμη του ήλιου που λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας, αποσπά την προσοχή μου καθώς την κοιτώ να φεύγει με σχετικά γοργό βήμα. Στο βάθος της εικόνας, εκεί που φθάνει το μάτι και πάνω σε ένα λοφίσκο, διαβάζω τα μεγάλα και στο χρώμα του χρυσού γράμματα: Tulcea, όπως λέμε Californication δηλαδή.