The situation is far from perfect.

1.

…όσο κι αν επιθυμούμε να απαλλαγούμε από τον βρυχηθμό του μυθικού τέρατος, κι έπειτα από αιώνες παθιασμένης Δυτικής ενασχόλησης με απώτερο σκοπό την οριστική του εξολόθρευση, παρά τις όποιες εσφαλμένες αφετηρίες κατά καιρούς, λογικό παράγωγο σχολαστικής επιμονής προς την αναζήτησης της τελειότητας και φυσικό επακόλουθο της διαχρονικής αναζήτησης των νόμων που διέπουν την αιωνιότητα, το τέρας εξακολουθεί να βρυχάται νυχθημερόν μέσα από κλειστές αίθουσες της Νέας Υόρκης. Συναντάται πλέον με την αρκούντως γελοία ονομασία «Αγορές». Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα συνομιλεί με ανοιχτή ακρόαση με την ηλιθιότητα.

Δεν θα κατοικήσουμε ποτέ πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη δίχως τη παρουσία του κατά τόπους απαραίτητου για τη ζωή της ανθρωπότητας μυθικού τέρατος που ενσαρκώνει την αρχή της δημιουργίας ενόσω δείχνει και προς το Τέλος. Οι προσπάθειες εκλογίκευσης αυτής της τόσο πνιγηρής ανά τακτά χρονικά διαστήματα συμβίωσης του τέρατος με τη ψυχή της ανθρωπότητας, φύσει ονειροπόλα ας μην το ξεχνάμε, έχουν παράξει αποτελέσματα στην εμπειρική απόδειξη των οποίων απάνω έχουν θριαμβολογήσει, και με το δίκιο τους, κορυφαία μυαλά αλλά και έχουν συλήσει άλλα, πιο πρακτικά σώματα και μυαλά.

Ζούμε εντός του χάους της περιπτωσιολογίας· τίποτε όμως δεν είναι εξαιρετικό τούτη την φορά, ή, για μία ακόμα φορά, «που κάθε τι κάτω από τον ουρανό βυθίζεται στο χάος» παρά τα αντίθετα λεγόμενα του μεγάλου τιμονιέρη, συνυπεύθυνου, ανάμεσα σε άλλα, για το μεγάλο άλμα προς την σύγχρονη Κινέζικη άβυσσο όπως αυτή αποτυπώνεται στις ψυχικές αποχρώσεις ενός άριστα εκπαιδευμένου στην σκλαβιά εργάτη της Foxconn. 

Η Ελληνική κατάσταση δεν δύναται να αποδωθεί με λέξεις, δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί όσο βρισκόμαστε ακόμα μέσα στην μαύρη τρύπα. Η καταχνιά σκεπάζει τον ήλιο, πηγή ζωής για αποκαμωμένες υπάρξεις, και κάποτε ελπιδοφόρες ψυχές, που τριγυρίζουν μέσα στο σαλόνι όπου και άλλωστε περνούν αποκλειστικά την ώρα τους με ένα κάποιο σιωπηλό παράπονο για τη ζωή που έχασαν ή ξέχασαν να ζουν ή δεν δύναται πλέον να ζήσουν. Η καπιταλιστική κρίση φωτίζει τον ήλιο της Μαρξιστικής ιδεολογίας, πόσο μάλλον της τυφλής πίστης, μα το σκοτάδι της αβεβαιότητας του παρόντος ιστορικού χρόνου, που οργώνει νέα εδάφη πάνω σε παλαιά ερείπια, τοποθετεί εκ νέου θεόρατα συρματοπλέγματα· ό,τι και να κάνουμε, όσο κι αν το θελήσουμε, όσους νεκρούς κι αν νεκραναστήσουμε, θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε γυμνοί μπροστά στο μέλλον.

Το καινοφανές ριζοσπαστικό αίτημα άλλωστε, απουσιάζει εδώ και καιρό από το γνωστικό πεδίο των συγγραφέων κυρίως, άλλοτε πρόθυμοι να θεριέψουν τις φλόγες που ξεπηδούν μέσα από τα διαδοχικά εγκαύματα πάνω στο ανθρώπινο σώμα που δεν είναι παρά μοιραίο να προκαλούνται από την διαχείριση της εξουσίας από χέρια ανθρώπινα. Ο ακαδημαϊκός κόσμος, κλειστό κύκλωμα by default, καταναλώνει πολύτιμο χρόνο στην τοποθέτηση quotes ενόσω αυτο-λογοκρίνεται ως φυσική συνέπεια ατομικών φιλοδοξιών και πραγματιστικών βλέψεων που εξαργυρώνονται άμεσα από τους τοποτηρητές του εκάστοτε παλαιού καθεστώτος, οιωνεί πανέτοιμου να καταπνίξει την αποκλίνουσα από τη νόρμα - που διέπει κάθε εποχή - σκέψη και συμπεριφορά. 

 Οι τρόποι «καλής συμπεριφοράς» των ανθρώπων των οποίων η δουλειά είναι να παράξουν πρωτότυπη σκέψη, ανθρώπων που σε πολύ μεγάλη πλειοψηφία βρέθηκαν σ’ αυτόν το δρόμο εξαιτίας τις ευνοϊκής θέσης στην οποία τοποθετήθηκαν στον κόσμο αυτό αυτομάτως κατά τη στιγμή της γέννηση τους, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τους τρόπους «καλής συμπεριφοράς» εκ μέρους του λαού*, και ειδικότερα εκείνου του κομματιού όπου εδώ και κάμποσο καιρό δήλωνε πρόθυμο να ακούσει όλες τις απόψεις πριν να καταδικάσει τον οποιονδήποτε. Το ουσιώδες εδώ βρίσκεται στην παραδοχή πως αφότου ο λαός πληροφορήθηκε τις απόψεις εκείνες, απόψεις δύσοσμες και βρωμερές, ήταν πασιφανές από τα πριν άλλωστε, δεν βρήκε τρόπο να τις καταδικάσει. Το μαγικό φίλτρο του lifestyle είχε προλάβει να πλασάρει το μίσος σαν μία ακόμη εκκεντρική ατομική ιδιαιτερότητα. 

Ένας κάποιος ιδιότυπος πρωτοεμφανιζόμενος  αναλφαβητισμός ο οποίος ταλανίζει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού κάτω των τριάντα, και όχι μόνο, συνέβαλλε επίσης τα μέγιστα ώστε το μίσος που απελευθερώνει το τέρας να μην γίνει αντιληπτό ως ένας θανατηφόρος ιός αλλά μάλλον σαν ένα χάπενινγκ κάποιων εκκεντρικών, ή «περίεργων», ή «ότι να ‘ναι». Οι εκδηλώσεις του μίσους έγιναν «δρώμενα» και τον θιασάρχη τους ξεδιάντροπα συνέχισαν να τον αποκαλούν, κάποιοι «κύριοι» και «κυρίες» δημοσιογράφοι, «κύριο πρόεδρο!» Όπου τα «κύριοι», «κυρίες», και «κύριε» διαγράφουν παράλληλη τροχιά που κινείται πάνω στον άξονα της δημοσιογραφικής ξεδιαντροπιάς και του φασιστικού τρόμου.

Ο νέος αυτός αναλφαβητισμός έχει για πρωτεύουσα του τον περιχαρακωμένο κόσμο εντός μιας οθόνης των νέων εκείνων που αρέσκονται στη συλλογή σκουπιδιών μεγέθους αρκετών Terabytes. Σ΄αυτήν τη, λίγο πολύ, βομβαδισμένη πόλη στην οποία κατοικούν αυτοί οι νέοι, οι θεωρίες συνομωσίας ανθούν. Έχει προσβάλλει όμως ο ιός του αναλφαβητισμού και μεγαλύτερα ηλικιακά στρώματα του πληθυσμού που το βρίσκουν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν ένα φασιστικό κόμμα από μια ακόμη κακόγουστη παράσταση εμπρός της παραμορφωτικής εικόνας των media εκ μέρους της Λιάνας Καννέλη. Όλα καταγράφονται πλέον σε μία πλατφόρμα που λειαίνει τις διαφορές ακόμη και μεταξύ δύο εντελώς ανόμοιων πραγμάτων π.χ. του ουμανισμού του Τζον Στάινμπεκ ο οποίος κάποτε αποφάσισε να μην αποθανατίσει ξανά στο έργο του πρόσωπα τραχιά-κούτελα καθαρά από σεβασμό σ’ αυτούς που τον ενέπνευσαν και αντιδρώντας στη δυσωδία της κριτικής απέναντι στο έργο του, ή καλύτερα, απέναντι στην τοποθέτηση εκείνων των προσώπων στον αφρό της αγίας οικογένειας των αθάνατων λογοτεχνικών ηρώων, με τον ουμανισμό ενός χρήστη του Twitter όπως αυτός εκφράζεται μέσω ενός ακόμη πλεονάζοντος retweet. 

*Αγνόησαν μαζί τον Καμύ λοιπόν. Κι όμως, το είπε καθαρά κάποτε: "never to be polite again".