The situation is far from perfect.

4.

Αναρωτιέμαι τι γυρεύω εδώ μέσα με ένα σωρό από κλεμμένες ιδέες, μεταφρασμένες ιδέες, ιδέες σε λινκ. Ανησυχώ· έχουν ισχύ οι ιδέες; Είχαν άραγε κάποτε;

Ideas are not to be embraced, followed or believed. Ideas should be escaped at all costs.

Ideas are formed only to bring temporary comfort to your heart; they provide you with some new angles on which to reflect on a subject.

Ideas are to be forgotten – altered – transformed.

Ideas are to be pissed against the wind.

Ideas need to be embodied; you can’t have an idealist without the embodiment of the uncanny world of an idea, any idea. Otherwise, you are dealing with an imposter.
 

*

Idealists are not to be treated seriously when still alive. After their death, humanity owes to them their eternal glorification. And this is the cruel destiny of an idealist. And so be it.

A true idealist is a Jesus Christ, a Pontius Pilatus and the cruel Roman ruler of Judea at the same time.

A genuine idealist doesn’t exist elsewhere than the warm heart of the revolutionary, the romantic, the naïve, the poet; the man of a different era, always another era.

Idealists belong to a previous era.

“I have no ideas, only obsessions. Anybody can have ideas. Ideas have never caused anybody’s downfall,”τρέχει να τονίσει ο Cioran, πάντοτε πρόθυμος άλλωστε να βομβαρδίσει ήδη βομβαρδισμένα τοπία. (Ίσως να μην έχει άδικο· δε θυμάμαι να με συγκίνησε ποτέ καμιά ιδέα τόσο πολύ όσο η απόγνωση που εφορμά και σε κατατροπώνει, που εφορμά από το Άγνωστο.) Το δικό μου βομβαρδισμένο τοπίο απλώνεται μπροστά μου κάθε που αραδιάζω ιδέες άδειες από βίωμα. Το δικό του βομβαρδισμένο τοπίο απλωνόταν μπροστά του κάθε που στεκόταν εμπρός του καθρέπτη. Ίσως. Θα μπορούσε και να προσποιούταν την απελπισία του, σαν εμμονή διαβολική, ναρκισσιστική. Σαν σε συνήθεια.

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μπορεί να μην προσποιούταν. Ίσως και να προσποιούνταν πολύ. Μάλλον προσποιούνταν πολύ και κατ’ αυτόν τον απλό τρόπο εξηγείται και το σνομπάρισμα του Καμύ προς τον Ρουμάνο. Υποτίθεται πως το όλο θέμα σχετιζόταν με τα υποδεέστερα Γαλλικά του Τσιοράν έναντι του Γαλλοτραφή Καμύ, μα το γνωρίζουμε καλά όλοι πως οι άνθρωποι εφευρίσκουν αστείες δικαιολογίες ώστε να μασκαρέψουν τις πραγματικές αιτίες. Ο Καμύ λοιπόν, λάτρης της αυθεντικότητας, ο Καμύ που φούσκωνε σαν παγώνι όταν τον συνέκριναν με τον άρχοντα των γοητευτικών Μπόγκαρτ, δεν μπορεί παρά να αναστατωνόταν ψυχικά με το προσποιητό σπαραχτικό ουρλιαχτό της γριάς κουκουβάγιας Τσιοράν. Ο θεατράνθρωπος Καμύ δεν ήταν και κανάς χαζός· γνώριζε από πρώτο χέρι πως όλοι οι άνθρωποι υποδυόμαστε ρόλους, κάθε μέρα, όλη μέρα. Συμπεραίνουμε λοιπόν πως όλη η φασαρία προήλθε από την κακή ηθοποιΐα του Ρουμάνου, στα σίγουρα αρκετά πιο χοντροκομμένου τύπου γενικά. Χοντροκομμένος, μα τόσο λεπτεπίλεπτος στην ανατομία της ανθρώπινης απόγνωσης, ώ τι λαμπρό παράδοξο! Ένα ακόμη παράδοξο!

Δύσκολο πάντως να ενδιαφέρουν πολλούς οι καυγάδες δύο πεθαμένων εστέτ.