Ο Γρίφος του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Green Backs by Greg Drasler, 2010

Οι περιβόητες (sic) κλεμμένες σκηνές στις ταινίες του Χριστόφορου Παπακαλιάτη δεν αποδεικνύουν πως το διανοητικό σύμπαν του Χρήστου Γιανναρά (βλ. οι Έλληνες υπάρχουν πιθηκίζοντας τους Δυτικούς) είναι ορθό. Ωστόσο, το γεγονός πως ο Παπακαλιάτης αντιγράφει κατ’ εξακολούθησιν αυτούσιες κινηματογραφικές σκηνές άλλων σκηνοθετών μας βάζει σε σκέψεις.

Θυσιάζει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης την ακεραιότητα του ως καλλιτέχνη (ή έστω την πιθανότητα να υπάρξει κάποτε ως δημιουργός) επειδή ενδιαφέρεται αποκλειστικά, ή έστω κύρια, για την εμπορική επιτυχία των ταινιών του; Αν ισχύει αυτή η υπόθεση, τότε ο Γιανναράς πανηγυρίζει, μάλλον μόνος του, σε μια γωνιά: 

«Σας τα ΄λεγα εγώ, ο θρίαμβος του χρησιμοθηρικού έναντι του ωραίου!»

Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα ο Παπακαλιάτης να στοχεύει στην εμπορική επιτυχία (ας μην ξεχνάμε και τα μεγαλεπήβολα σχέδια του για διεθνή καριέρα) ακριβώς επειδή ο Χριστόφορος είναι ο ορισμός του πανούργου Έλληνα, του Greek καταφερτζή, του έμπειρου στη διπλωματία και τις δημόσιες σχέσεις Φαναριώτη, του κοσμοπολίτη έμπορου Έλληνα που ονειρεύεται πως το ταξίδι στην οικουμένη θα του προσφέρει αμύθητα πλούτη αλλά θα τον εγγράψει κιόλας στη χρυσή λίστα των Ελλήνων που υμνεί η λαϊκή μας παράδοση.