Lemmy

Chen Yongqiang

Το rock ‘n’ roll, εδώ και δεκαετίες, δεν γεννιέται στο σημείο βρασμού της νεολαίας, είναι πλέον υπόθεση λευκών αγοριών της μεσαίας και της ανώτερης τάξης· το rock ‘n’ roll δηλαδή δεν είναι φορέας κοινωνικής αλλαγής, είναι μουσική χωρίς να είναι κίνημα, έπαψε να εποπτεύει ποιητικά την οικουμένη και τις πράξεις της· τη θέση του κατέλαβαν διαδοχικά το hip hop και η homemade ηλεκτρονική μουσική. 

Ο Lemmy έγινε μύθος της rock ακριβώς επειδη το rock ‘n’ roll έχει απωλέσει μεγάλο μέρος της ισχύς του να αντανακλά την κοινωνική πραγματικότητα όπως αυτή αναβλύζει εκεί όπου ζουν και δημιουργούν άνθρωποι των οποίων το αίμα βράζει και των οποίων ο νους περί άλλων, από καριέρα και οικογένεια, τυρβάζει.

Too tough to die μπορεί να είναι αλλά πολλές φορές δεν χρειάζεται να πεθάνει κάτι ώστε να πάψει να συνδέεται με κάτι το οποίο δεν αστράφτει αναγκαστικά εντός της οθόνης ενός smart phone. Στον κόσμο της αναπαράστασης, το κάθε τι δύναται να διατηρηθεί στη ζωή, έστω και αν βρίσκεται αιωνίως σε κωματώδη κατάσταση.

Το rock ‘n’ roll ακόμα και αν δεχτούμε πως δεν έχει εξαϋλωθεί, αναγκάστηκε να στήσει άγαλμα στον Lemmy. 

Περιττό να το πούμε, αγάλματα φτιάχνουμε κυρίως για τους νεκρούς, χώρια που τα αγάλματα συνήθως μας κοιτάνε από ψηλά. Το rock ‘n’ roll πάντως γεννήθηκε στα χαμηλά πατώματα, εκεί όπου οι σόλες λιώνουν λίγο λίγο στο πάτωμα καθώς δεν μπορούν να αντισταθούν στη δράση του αλκοόλ αλλά και λίγο ψηλότερα, στο σημείο που φτάνουν τα πόδια όταν τεντώνονται καθώς γαργαλάνε square αχαμνά. 

Το rock ‘n’ roll είναι ένα analogue χειροτέχνημα που επιβιώνει στην digital εποχή μόνο ως vintage ανάμνηση, ως commemoration, ως ρετρό κειμήλιο.