Όσο για τον Iggy, η δική του έκφραση ατομικής ελευθερίας θυμίζει εκείνη ενός μικρού παιδιού, ενός εφήβου· αιωνίως νεανίας, ο Iggy διάλεξε για τον εαυτό του να λάμπει από εφηβική φρεσκάδα για πάντα, έγινε το punk rock σύμβολο που καταφέρνει να τραγουδά τραγούδια των Stooges περίπου τριάντα πέντε χρόνια μετά χωρίς όχι μόνο να κινδυνεύσει να γίνει περίγελος αλλά, αντίθετα, να λάμπει σαν μύθος της ροκ που εκείνες τις στιγμές, τις στιγμές που ο Iggy είναι πάνω στη σκηνή γυμνόστηθος, μοιάζει όντως να είναι απέθαντη· λίγοι είναι εκείνοι που δεν θα ‘θελαν να ζήσουν διατηρώντας το προνόμιο του να είναι κανείς νέος για πάντα, η ορμή, η οργή, το πάθος, η ζωντάνια, το «θέλω» των οποίων είναι τόσο ισχυρά ώστε να επιζούν στο συνειδητό ενός ανθρώπου για όλη του τη ζωή· πώς αλλιώς θα μπορούσαν να διατηρούνται στην μνήμη οι σωτήριες, όσο και εξιδανικευμένες, αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας αν δεν είχαν σφυρηλατηθεί από τα ίδια υλικά την στιγμή της γέννησης τους, αυτά τα οποία ο Iggy οικειοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνουν κομμάτι του σώματος του το οποίο αν και λιπόσαρκο δεν τον πρόδωσε ποτέ πάνω στην σκηνή, όπως και εκείνος δεν πρόδωσε ποτέ τους φαν του. Θα μου πεις, προδίδουν ποτέ οι μουσικοί, οι καλλιτέχνες, το κοινό τους; Όχι, δεν υφίσταται τέτοιου είδους, αν υφίσταται καθόλου, προδοσία· υπάρχουν όμως καλλιτέχνες που κοροϊδεύουν το κοινό τους, και τον εαυτό τους μαζί.
No comments:
Post a Comment