Ξεχάστε τους μαθητές και τους φοιτητές, τους κουκουλοφούρους και τα ΜΑΤ, τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και την ξεδιαντροπιά των δηλώσεων του 99% των κάθε λογής πολιτικών, πρυτάνεων, επίσημων φορέων, συνηγόρων υπεράσπισης-βιτρίνα ενός κράτους που αποφάσισε να δείξει τα δόντια του.
Ο κ. Κούγιας αποτελεί την ιδανικότερη των επιλογών. Η «προσωποποίηση» της υπερασπιστικής γραμμής του δολοφόνου, μιας υπερασπιστικής γραμμής «ανήθικης» αλλά και καθρέπτης της στάσης του κρατικού μηχανισμού καταστολής και βαναυσότητας απέναντι στα γεγονότα, αποτελεί μια έξυπνη επιλογή: το «ποιόν» του κ. Κούγια, η τηλεοπτική του χάρη και απήχηση, το «ακαταλόγιστο» των πράξεων ενός ανθρώπινου όντος απεχθούς που μοιάζει να προέρχεται από το αμοραλιστικό σύμπαν της ταινίας του Gaspar Noeacute;, "Seul Contre Tous", καταφέρνει να αποπροσανατολίσει.
Η έλλειψη μετάνοιας του δολοφόνου όπως αυτή (δεν) εκφράστηκε στην κατάθεση του, αντιπροσωπεύει την σκοτεινότερη πλευρά της εξουσίας... Μιας εξουσίας που αρέσκεται να καταστέλλει (καμιά φορά κάνει και τα στραβά μάτια - το σπάσιμο των μικρομάγαζων του κέντρου ξυπνά τα πολεμικά αντανακλαστικά του τηλε-πλήθους) και να κραυγάζει προς όλες τις κατευθύνσεις: πίσω και σας «φάγαμε»...
Ο Άκης Γαβριηλίδης έγραψε (ίσως με μια διάθεση υπερβολής) πως: "οι μέρες αυτές είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της σύγχρονης Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό, και η πρώτη φορά -ίσως η δεύτερη μετά το 1821, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη γεωγραφική και πληθυσμιακή έκταση απ' ό, τι τότε - που τα βλέμματα όλου του κόσμου είναι στραμμένα προς την Ελλάδα, με θαυμασμό και ελπίδα..." Ξεχάστε όλα τα άλλα, τούτο είναι το πρώτιστο ζήτημα των ημερών, εδώ βρίσκεται η ουσία της εβδομάδας των ταραχών: κατοικούμε σε μια χώρα «ανύπαρκτη», σε μια χώρα σε λήθαργο, σε μια χώρα βαθιά διχασμένη.
Οι Times του Λονδίνου, σε μια όχι και τόσο επιτυχημένη «ιστορική» εξήγηση των εξεγερτικών τάσεων των Ελλήνων αναφέρουν: "it is this consciousness of having been once a great civilization that lingers in the public mind and erupts in paroxysms of frustration". Μια μεγάλη αλήθεια: η σύνδεση με το μεγαλοπρεπές παρελθόν «μας» αποτελεί διαχρονικό τόπο μιας ματαίωσης, μιας απογοήτευσης για το παρόν το οποίο βρίσκεται μονίμως σε αμφισβήτηση.
Αυτό από μόνο του δεν εξηγεί και πολλά, φυσικά. Η Ελλάδα βρίσκεται μονίμως σε ένα ψυχοφθόρο «δίλημμα». Οι Έλληνες είναι βαθιά διχασμένοι, προσπαθώντας χρόνια τώρα να επιλέξουν ανάμεσα στις δυνάμεις του «μοντέρνου» κόσμου και σε «παλαιές» πρακτικές, αντιλήψεις, κοσμοθεωρίες. Η «Δυτική» πλευρά της Ελληνικής πραγματικότητας, ίσως, να υπερέχει. Δεν αμφιβάλλει κανείς πως μοιραζόμαστε κοινά βιώματα (η παγκοσμιοποίηση των πολιτιστικών ανταλλαγών), ανησυχίες (στενά συνδεόμενες με επαγγελματική επιτυχία και την εκπλήρωση προσεκτικά δομημένων φιλοδοξιών), αδιέξοδα (κατάθλιψη), με το κομμάτι του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου.
Από την άλλη πλευρά, η πίστη στην Ορθοδοξία και o ενεργός ρόλος της εκκλησίας στην... απορρύθμιση της κοινωνικής ζωής, η σύσταση και λειτουργία του κράτους που προσομοιάζει σε χώρα του υπανάπτυκτου κόσμου (όποιος το αρνείται αυτό, εθελοτυφλεί) και η οποία συμπληρώνεται από ιδεοληψίες, συμπεριφορές και αντιλήψεις που βρίσκονται σε εμφανή αντίθεση με τις δομές και τύπους συμπεριφοράς Ευρωπαίων και λοιπών δυνάμεων ορθολογικής «προοδευτικότητας», συμπληρώνουν το άλλο μισό της Ελληνικής πραγματικότητας.
Μια κοινωνία συντηρητική όπου η κυρίαρχη δύναμη στην αριστερά είναι το φοβικό, υπερ-συντηρητικό, Κ.Κ.Ε., ένα κόμμα σε πλήρη δυσαρμονία με την πραγματικότητα που δυστυχώς εκφράζει μια σεβαστή μερίδα νεολαίας (βλ. Κ.Ν.Ε.). Μιας «νεολαίας» που βρίσκεται σε αρμονία με τους ταξικούς εχθρούς της ΔΑΠ όσον αφορά στην στενομυαλιά, την έλλειψη προτάσεων και, δεν είναι υπερβολή αυτό, μια κρυπτο-φασιστική νοοτροπία. Μια «νεολαία» που παρότι «βγαίνει» στους δρόμους, θα ήταν καλύτερο να μην το έκανε.
Στους κόλπους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς όπως αυτή αντικατοπτρίζεται κυρίως στις φοιτητικές παρατάξεις και συλλογικότητες καθώς και στο χώρο των αντι-εξουσιαστών παρατηρείται μια κάποια άλλη μορφή (θεωρητικού) «συντηρητισμού»: ένας Λόγος αντι-καπιταλιστικός, περιχαρακωμένος στην σκληρή αλήθεια ενός καταπιεστικού συστήματος, ο οποίος διεκδικεί τα πάντα παίρνοντας ως αντάλλαγμα το απόλυτο μηδέν. Ο Σλοβένος θεωρητικός Slavoj Zizek σε πρόσφατο άρθρο του αναφέρει τα εξής:
"The lesson here is that the truly subversive thing is not to insist on "infinite" demands we know those in power cannot fulfill. Since they know that we know it, such an "infinitely demanding" attitude presents no problem for those in power: "So wonderful that, with your critical demands, you remind us what kind of world we would all like to live in. Unfortunately, we live in the real world, where we have to make do with what is possible" The thing to do is, on the contrary, to bombard those in power with strategically well-selected, precise, finite demands, which can't be met with the same excuse".
Οι καιροί είναι περίεργοι, η αριστερά δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί προς όφελος της, την υπάρχουσα κοινωνική κρίση. Η αριστερά είναι πολυδιασπασμένη, απενεργοποιημένη, βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Ο Μάης του '68 και τα όνειρα μιας συλλογικής δράσης είναι παρελθόν, χωρίς αυτό φυσικά να αποτελεί καταδίκη για τις όποιες προσπάθειες εξέγερσης και κριτικής εναντίωσης απέναντι στην όποια μορφή εξουσίας.
Ούτως ή άλλως, η εξέγερση των Αθηνών δε έχει και πολλά κοινά με τον Μάη του '68, μήτε και με την κόλαση στα προάστια των Παρισίων, το 2005. Η φλεγόμενη Αθήνα ίσως να είναι η πρεμιέρα στο θέατρο νέων αγώνων και ας είναι στην ουσία μια ακόμα σελίδα στην ιστορία της αντίστασης. Η «τοπικότητα» της εξέγερσης ή η παγκοσμιοποίηση του «φαινομένου», μένει να αποκαλυφθεί οσονούπω...
No comments:
Post a Comment