Δεν είναι υπερβολή, μήτε και ψέμα. Η αλήθεια, μπορεί να ανιχνευθεί στον Τζίμη Πανούση και τις λεκτικές «ακρότητες» του∙ αντίθετα, η αλήθεια απουσιάζει από τις ψύχραιμες κριτικές τηλε-αστέρων (δεν εννοούμε τον... Πρετεντέρη αλλά τους Τσίμα, Τέλλογλου και λοιπά φερέφωνα ουχί της εξουσίας, αλλά της νόρμας και της «κανονικότητας», το παν είναι να μην διαταραχθεί η γαλήνη των φιλήσυχων νοικοκυραίων) καθώς και από το σύνολο των κριτικών αποτιμήσεων των ταραχών.
Ο «παραλογισμός» της πραγματικότητας υπερβαίνει, από πάντοτε άλλωστε, τις όποιες προσπάθειες, επιθυμίες για εξωραϊσμό των γεγονότων και των συμπερασμάτων που προκύπτουν απ' αυτά. Οι ατελέσφορες και παραπλανητικές αδιέξοδες συζητήσεις για την βία και τους αντι-εξουσιαστές, για τα σπασμένα μαγαζιά του κέντρου και τους κουκουλοφόρους και φυσικά για τον... Κούγια, δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά μια συνειδητή προσπάθεια αποφυγής της ουσίας.
Ο Καραμανλής, ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας, ευηπόληπτος, σπουδαγμένος, οικογενειάρχης, αντιπρόσωπος της χώρας στις Διεθνείς μαζώξεις των απανταχού κουστουμαρισμένων κορακιών, δεν είναι λάτρης της γαρδούμπας μήτε και φανατικός του playstation∙ φυσικά, και δεν είναι καταθλιπτικός, μήτε και «ανίκανος».
Η χώρα, η πολυαγαπημένη μας δημοκρατία, η ασφάλεια που προσφέρει η ψευδαίσθηση μιας «κανονικότητας», κινδυνεύουν. Το πανηγύρι των «τρελών» που διεξάγεται εδώ και ημέρες, κάποια στιγμή πρέπει να πάψει. Ο Καραμανλής, ξανά, θα μεταλλαχτεί στην συλλογική συνείδηση ως ο δημοκρατικά εκλεγμένος επικεφαλής της χώρας. Τα γαρδουμπάκια και οι ταβέρνες, το playstation και ο Παναθηναϊκός, δεν είναι δυνατό να μην είναι ένα αστείο, ένας «παραλογισμός» ο οποίος διασκεδάζει την θλίψη μας.
Η επιθυμία να πιστέψεις το ψεύδος, να αποδεχτείς την μισή αλήθεια, αντικατοπτρίζει την συλλογική επιθυμία για τάξη και ηρεμία. Ο λεκτικός εξτρεμισμός του Πανούση ανήκει στην σφαίρα του «παραλόγου» η οποία απλά παρεισφρύει στο πεδίο της «λογικής», επιβεβαιώνοντας τη κατά κάποιο τρόπο. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
No comments:
Post a Comment