Ο «δυστυχισμένος Σωκράτης», το «ευτυχισμένο γουρούνι» και άλλα τέτοια ωραία κλισέ...

Το να σκέφτεσαι πολύ, δεν κάνει καλό∙ όταν συνδυάζεται με μια αυξημένη ευαισθησία σε «ερεθίσματα» παντώς περιεχομένου, τα πράγματα δυσκολεύουν. Η πιθανότητα μπλοκαρίσματος του συστήματος, είναι σοβαρή.

Το δίλλημα του «δυστυχισμένου Σωκράτη» και του «ευτυχισμένου γουρουνιού» είναι το λιγότερο ανόητο, πάντως. Η αναγωγή σε άσπρο-μαύρο του ανεξήγητου μυστηρίου της ζωής (προσωπικά δεν έχω την παραμικρή ιδέα όσον αφορά τα ερωτήματα του τύπου, ποιοι είμαστε, τι στην ευχή θέλουμε και που θα... φτάσουμε) είναι μια απλουστευτική προσέγγιση επιπέδου συζήτησης καφενείου. Τώρα τι φταίει το καφενείο επειδή συχνάζουν εκεί οι... ποδοσφαιρόφιλοι, είναι μια άλλη υπόθεση (θα μου πεις τι φταίει και το ποδόσφαιρο, φταίει όμως∙ είναι ένα βαρετό σπορ).

Μισώ τις απολουστεύσεις αλλά και τις ταμπέλες, κι ας βάζω με τη σέσουλα (έχει μια πρακτική χρησιμότητα να βάζω ταμπέλες∙ εκμεταλλεύομενος το ένστικτο μου, μα κυρίως την ελευθεριότητα της φαντασίας μου και τη βάση δεδομένων των κοινωνικών συναναστροφών μου, μπορώ κάλλιστα να γίνω εξυπνάκιας∙ τα κορίτσια ελκύονται από δαύτους). Θυμάμαι τον καιρό που διάβαζα τον Λύκο της Στέπας του Έρμαν Έσσε. Είχα τρομάξει. Παράτησα το βιβλίο στα μισά. Ο κεντρικός χαρακτήρας πάλευε με τις δύο προσωπικότητες του∙ ο απροσάρμοστος, μισάνθρωπος, μοναχικός... λύκος μοναμοχούσε με τον «άνθρωπο» που διψούσε για αγάπη, φιλία και μια, ας το πούμε κι έτσι, φυσιολογική ζωή. Ο τρόμος του λύκου (που όλοι κρύβουμε μέσα μας και που την εποχή που διάβαζα το βιβλίο είχε βγάλει επικίνδυνα τα δόντια του προς τα έξω) με είχε οδηγήσει να καταχωνιάσω το βιβλίο στα αζήτητα.

Όταν τελικά το διάβασα ολόκληρο (είχε περάσει καιρός, ο λύκος ήταν ξανά παρών αλλά εν τω μεταξύ εγώ είχα σκληρήνει, είχα προλάβει να αγοράσω... κότσια, μου κόστισαν πολύ ακριβά, ωστόσο), ανακάλυψα την αλήθεια (αυτή που ανακαλύπτει στο τέλος του βιβλίου και ο βασανισμένος ήρωας του Έσσε): ο άνθρωπος έχει περίπου 1.000.000 εν δυνάμει προσωπικότητες. Ο πλούτος που κρύβεται μέσα μας και που είναι σε θέση να σχηματοποιήσει (κατόπιν σκληρής δουλειάς οφείλω να πω) μυριάδες μορφές και να ενεργοποιήσει γοητευτικά αντικρουόμενες συμπεριφορές είναι μια hard to believe, μα υπαρκτή πραγματικότητα.

Οι καιροί είναι περίεργοι, δίχως αμφιβολία. Χρόνος για στοχασμό, δεν υπάρχει. Ο καταιγισμός των πληροφοριών που μας προσφέρεται απλόχερα είναι δελεαστικός (είναι απολύτως φυσικό και θεμιτό να θέλεις να γνωρίζεις, αυτό δεν συμβαίνει βέβαια∙ η απάντηση βρίσκεται δύο γραμμές πιο πάνω). Χρόνος για αναθεώρηση των ψευδο-διλλημάτων που μας βασανίζουν, ωστόσο, αρκετός. It only takes a moment when it comes to enlightenment...